Wszystkie wpisy

Wstaliśmy raniutko, by dotrzeć do Wrocka raniutko. Bez śniadanka, w biegu, do samochodu i brum brum, brumbamy do Gliwic, na spotkanie z Multidejem i Salou. „Mogliśmy wziąć aparat”, mówi Merry. „Mogliśmy”, mówię ja. Jedziemy.Pod MDK jesteśmy punktualnie. Multidej jest punktualnie plus 3 minuty. Salou nie jest punktualnie. Tkwimy dwadzieścia minut pod budynkiem, w końcu macham na niego ręką. Gry wciskam pod wózek (miał je wziąć Salou do swojego fiacika), żetony do Witchcrafta wciskam za wózek (miał je wziąć Salou do swojego fiacika), planszę do Witchcrafta kładę na wózek (miał ją wziąć Salou…)… Ruszamy.

Staram się aktywnie uczestniczyć w polskim światku planszówkowym. Chodzę na spotkania, odwiedzam niektóre konwenty, czytam na bieżąco fora dyskusyjne. Co pewien okres czasu dostrzegam osoby, które z powodu jakieś gry, jakiegoś planszówkowego zjawiska lub wydarzenia zaczynają być bardzo aktywne. Bez przerwy mówią o tym, propagują, starają się wspomóc nowych z odpowiedziami na ich pytania.

W ciągu ostatnich dni wielokrotnie zadano mi pytanie: „Co się dzieje z Games Fanatic? Dlaczego w ciągu ostatnich dni było tyle aktualizacji?”. Niektóre osoby spekulowały, że tak nerwowo zareagowaliśmy na oskarżenia w komentarzach, że Games Fanatic jest za rzadko odświeżany. Nic bardziej mylnego, decyzja zapadła odrobinę wcześniej, niewiele, ale jednak wcześniej. A jaka decyzja?

Duck Dealer należy do bazikowego must-have. Głównie dlatego, że autorami tej gry są twórcy uwielbianej przez niego Indonesii. Do tej pory prawie nic nie wiadomo było o samej grze, wreszcie pojawiło się ciut więcej informacji. Cel gry jest prosty – wzbogacić się. Odbywa się to przez kupowanie i sprzedawanie we wszechświecie plastikowych paciorków, żółtych, gumowych kaczuszek, niebieskiej farby i innych najnowszych rozwiązań high-tech. Już widać, że autorzy robią sobie jaja i podeszli do samego tematu gry bardzo luźno.

Uruk to kolejny dobrze zapowiadający się tytuł na Essen, któremu nie towarzyszy specjalny rozgłos. Dlatego stwierdziłem, że kilka słów warto mu poświęcić. Autorami są Hanno i Willfried Kuhn, którzy jak sami twierdzą od dawna marzyli o zrobieniu gry o wynalazkach. Szukając miejsca akcji dla swojej gry, cofali i cofali się w czasie, w poszukiwaniu początków ludzkiej kreatywności. Doszli w końcu do pierwszej wysoko rozwiniętej cywilizacji, czyli do Sumerów i Mezopotamii. Stwierdzili, że właśnie w tym okresie umieszczą swoją grę Uruk. Celem całej gry jest przede wszystkim opracowywanie wynalazków, które zwiększą efektywność wydobywania surowców, a te pozwolą budować nowe miasta i ...

Oprócz Gratislavii w weekend ma miejsce jeszcze inny ważny europejski konwent. Mianowicie między 10 a 13 października trwa Międzynarodowy Festiwal Gier w Cordobie, w Hiszpanii. Jest to impreza o dużym rozmachu, pokazująca, że również w tym kraju nie brakuje planszomaniaków. Tym razem impreza może pochwalić się obecnością dwóch osobistości świata gier planszowych. Na festiwal przybędzie bowiem m.in. Wolfgang Kramer i Martin Wallace. Co więcej odbędzie się tam też prezentacja gry specjalnie zrobionej przez Reinera Knizii na uhonorowanie hiszpańskiego miasta. Jest to dwuosobowa karcianka pod tytułem Cordoba. Oprócz licznych atrakcji najważniejszymi punktami programu jest ogłoszenie 5 nominacji do gry roku w ...

Dziki Zachód to temat, który niemal nikogo nie pozostawi obojętnym. Dobry western (byle nie włoski albo – o zgrozo – czeski) zawsze spodoba się wielu telewidzom. Książki Karola Maya rozbudzają wyobraźnię czytelników odkąd powstały. Muzyka country cały czas ma szerokie grono zwolenników, choć być może nie wszyscy potrafią to zrozumieć. Kto jednak był na koncercie country pewnie przyzna, że można się tam dobrze bawić. Skoro to temat tak nośny i popularny, musiał trafić także do jakiejś gry planszowej. No i oczywiście trafił nie raz, choćby w tak znanych tytułach jak Bang!, Wyatt Earp czy Lost Valley. Na zeszłorocznych targach w ...

Tak zakręconego pomysłu dawno nie widziałem. Wyobraźcie sobie grę, w której macie do dyspozycji sześć kostek w waszym kolorze i dwa piony. W trakcie rozgrywki możecie przemieszczać zarówno kostki, jak i piony, ale jeśli w dowolnym momencie na którejś kostce znajdzie się więcej niż jeden pion, to ktoś wygrywa a ktoś przegrywa. Zwariowane? Jeśli pamiętacie że to wszystko jedna bryła – to tak, dość zwariowane.

Zakładam eurogrowe okulary i czas przypatrzeć się najnowszej produkcji Stefana Felda. Szczególnie, że po Notre Dame i In the Year of Dragon jestem jego zagorzałym fanem, i gdyby tylko istniała jakaś lotna bojówka pod wezwaniem Stefana Felda, bez wątpienia wykupiłbym w niej członkostwo. Tym razem z pod jego rąk wyszła gra The Name of the Rose, nawiązująca oczywiście do klasyki współczesnej beletrystyki, czyli do Imienia Róży Umberto Eco.

Miałem wczoraj okazję zagrać w Suleikę, przyjemną, lekką, losową grę jedną z nominowanych do ostatniej nagrody Spiel des Jahres. W tej grze plansza przedstawia niewielki placyk, na którym odbywa się sprzedaż pięknych ozdobnych dywanów. Każdy z graczy steruje (do pewnego stopnia) arabskim zarządcą targu dywanów, który pozwala graczom na rozkładanie swoich dywanów na sprzedaż. Assam przemieszcza się o liczbę pól zależną od rzutu kostką, ale przed rzutem gracze mogą wybrać kierunek, w jakim on pójdzie. Staramy się przy tym, żeby Assam nie zatrzymał się na rozłożonym wcześniej dywanie przeciwników, bo wtedy musimy im zapłacić za podeptanie ich własności. Gdy wszystkie ...