Tag Archives: Uwe Rosenberg

Już w kwietniu, za sprawą wydawnictwa Portal premierę będzie miała polska wersja nowej gry Uwe Rosenberga – Reykholt. Tym razem autor zabiera nas w podróż do pięknej i mroźnej Islandii i każe uprawiać pomidory, sałatę i marchewki. Czy nowa gra mistrza worker placementu osiągnie sukces na miarę Agricoli, Kawerny, Uczty dla Odyna czy chociażby Pathworka. Mocno w to wierzymy dlatego objęliśmy Reykholt patronatem medialnym. A podstawy do tego mieliśmy mocne, bo część redaktorów GF w Reykholt już grała i wrażenia mieli jak najbardziej pozytywne.

Uwe Rosenberg znany jest z dwóch rzeczy: z uprawy roślin i układania tetrisa. Odstępstwa od tych dominujących zajęć są pomijalnie rzadkie. Dziś zajmiemy się wyłącznie wątkiem tetrisowym, który jest tym młodszym z prądów, którymi podąża projektant.

Zacznę od jednoznacznej deklaracji, żeby wszystko było jasne – Patchwork to moim zdaniem gra genialna. Rewelacyjnie łączy prostotę, która czyni ją przystępną dla graczy niedzielnych, z nietrywialnymi wyborami i kalkulacjami, które sprawiają, że bardziej zaawansowani gracze znajdą w niej wyzwanie. Jest w moim ścisłym top 3 małych gier dwuosobowych. Skoro Patchwork jest niemal idealny, to po co mi Patchwork Express? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w poniższym tekście.

Żyjemy w czasach, kiedy nowe planszówki rosną jak grzyby po deszczu. Na półkach przybywa nowości, a portfel coraz chudszy, bo wszystko takie fajne i wszystko chciałoby się mieć. Ledwo człowiek ograł nowy nabytek, a tu już zapowiedź kolejnego hitu, po który w te pędy lecimy do sklepu. Kupowanie gier staje się powoli nałogiem :). Dlatego warto czasem się zatrzymać… i powrócić do korzeni. Zapraszamy na dzisiejszy Cotygodnik, w którym poczytacie przede wszystkim o starych, dobrych eurosucharach, choć będzie też jedna całkiem świeża nowinka.

Od dłuższego już czasu (mniej więcej od zaprojektowania Ora et labora) Uwe Rosenberg jest moim absolutnym pewniakiem, którego gry trafiają na listę życzeń niemalże bez weryfikacji (poza Hengistem, co jedynie dowodzi, że recenzenci są potrzebni). Tak też było z najnowszy jego tworem, czyli grą o niełatwej nazwie Nusfjord. Stawiając kolejne pudełko na „rosenbergowej” półce zadałem sobie pytanie, czy nie nadszedł już moment, by przemyśleć takie podejście. Szczególnie, że gra zdecydowanie dała mi do myślenia. A co z tego myślenia wynikło – czytajcie poniżej.

Trudno nie porównywać „małej Kawerny” do dwóch gier: „dużej Kawerny” (Kawerna: Rolnicy z Jaskiń) oraz „małej Agricoli” (Agricola: Chłopi i ich Zwierzyniec). Gra powstała bowiem z połączenia tematu tej pierwszej i kompaktowości drugiej. Moje doświadczenie obejmuje wiele Rosenbergów, więc miałam i przyjemność wielokrotnego grania w powyższe tytuły (a także w dużego i małego Le Havre’a). Wnioski? Upychanie wielkich pudeł w małe dwuosobowe wychodzi Uwe świetnie. Potrafi on zassać kwintesencję swojej potężnej produkcji (gry Niemca to jedne z najcięższych pudeł na półce, pomimo tego, że niekoniecznie największe), odlać z niej perełkę i wcisnąć w małą muszelkę o wymiarach 20 cm x ...

Nowe gry Uwe Rosenberga staram się pozyskać w zasadzie bez większego namysłu. Mam do niego zaufanie. Mam również przy tym pełną świadomość, że kolejne pomysły autora są często wariacjami na temat tytułów poprzednich i tylko co jakiś czas dostajemy w nich jakąś większą zmianę koncepcji. Rozwinięciem jakiej wcześniejszej gry jest zatem Nusfjord?

Patchwork jest wiecznie żywy! Szycie kocyków polegające na dopasowywaniu do siebie kafelków, przywodzących na myśl Tetrisa, doprowadziło do wysypu tytułów, które mniej lub bardziej modyfikowały tę mechanikę, wprowadzając np. możliwość gry wieloosobowej. Warto wymienić chociażby Ogródek czy Park Niedźwiedzi. Indian Summer jest kolejną częścią trylogii puzzli Uwe Rosenberga. Tym razem wybieramy się na spacer po lesie, żeby podziwiać układy stworzone przez samą matkę naturę.

Kiedyś moim ulubionym autorem był Stefan. Ale popełnił Wyrocznię i się obraziłam. Zerknęłam więc wtedy filuternie na Uwe, który zabiegał o moje względy już dość długi czas i nagle dostrzegłam, że jego przepastne pudełka przecież też zawsze sprawiały mi wiele frajdy. Choć ograniczały się w zasadzie wciąż do tego samego nieszczęsnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych: wydoić krowę, najeść się i znaleźć schronienie. Zero romantyzmu, zero finezji. Ale mnie takie podejście, nie wiedzieć czemu, ujęło…

Dziś o rodzinie. O tym, jak bardzo można jej nie znać, jak bardzo może się mylić, jak mimo deszczowej pogody zapewnić jej miłe chwile i co zrobić, gdy nie chce zebrać się przy planszy. Zapraszamy do lektury!