Tag Archives: Richard Garfield

Dnia 15 listopada 2014 r. gra Potwory w Tokio zdobyła prestiżową nagrodę Gra Roku 2014. Od tamtego momentu minęło niemal równo półtorej  roku do czasu, kiedy swojej  polskiej premiery doczekała się kontynuacja tego kultowego dzieła Richarda Garfielda – Potwory w Nowym Jorku. Czy seaquel okazał  się równie dobry jak pierwowzór, czy zaszły w nim jakieś znaczące różnice, które zachęcą do kupna właścicieli pierwszej części serii, no i czy warto kupić Potwory w Nowym Jorku w prezencie swoim pociechom na zbliżający się Dzień Dziecka? Zobaczcie.

Po zdobyciu Tokio potwory ruszyły do Nowego Jorku. Mają jeden cel – zniszczyć wszystko, co stanie im na drodze. Aby wygrać, będziesz musiał atakować wrogów, niszczyć budowle i rozwijać swoje umiejętności. Uważaj na wojsko, które przywita cię czołgami i samolotami. Stań się najbardziej przerażającym ze wszystkich potworów i wygraj bitwę o Nowy Jork!

Richard Garfield dał się poznać polskim graczom między innymi za sprawą genialnych Potworów w Tokio. Lekki, bardzo losowy, a mimo to niesamowicie grywany tytuł zdobył takie uznanie, że w 2014 r. została mu przyznana najstarsza i najbardziej prestiżowa polska nagroda Gra Roku 2014. Pod koniec zeszłego nakładem wydawnictwa Rebel została wydana w Polsce nowa gra pana Garfielda – Treasure Hunter, czyli Łowcy Skarbów. Podobnie jak Potwory, tak i Łowcy zapowiadali się na lekki, rodzinny, losowy i grywalny tytuł. Czy rzeczywiście taki się okazał i czy Łowcy mają szansę dorównać popularnością Potworom?

Od razu na wstępie powiem, że nie jestem fanem dodatków. No może poza jednym jedynym wyjątkiem, czyli moim ukochanym i absolutnie na pierwszym miejscu Dominionem, do którego zwyczajnie muszę mieć wszystko. Tak dla zasady. A tak bez zasady, to zdecydowanie wolę kolejną nową grę niż super-hiper dodatek. I dlatego dzisiaj będzie o… dodatku do Potworów w Tokio. Power Up, czyli Doładowanie. A co.

King of  Tokyo było dla mnie bardzo dużym zaskoczeniem. Nie spodziewałem się że taka „durna” turlanina może być taka wciągająca i taka przyjemna. Od roku gra regularnie trafia na mój stół i bawię się przy niej zawsze doskonale. W Essen zadebiutował niewielki dodatek Power Up uzupełniający grę o specjalne zdolności poszczególnych potworów.

Jeśli ktoś śledzi newsy z planszówkowego świata, prawie niemożliwym jest,  żeby nie otarł się o sieciowy szum związany z wydaniem gry Android: Netrunner. Fantasy Flight Games odkupiło martwą linię wydawniczą, którą Wizards of the Coast pogrzebał na rzecz rozwoju Magic: the Gathering w 1999r. Amerykanie poszli zgodnie z trendem, który sami konsekwentnie kreują od kilku lat: porzucili format CCG na rzecz LCG, a samą grę wskrzesili we własnym cyberpunkowym uniwersum planszowego Androida.

Wydawnictwo Galakta poinformowało na swojej stronie o planach wydania w tym roku, polskiej edycji gry karcianej Android: Netrunner. Jak czytamy w informacji „Android: Netrunner to asymetryczna gra LCG dla dwóch osób, osadzona w cyberpunkowym uniwersum Android. W trakcie rozgrywki megakorporacje dysponującymi niewyobrażalnymi zasobami ścierają się w walce z runnerami. Korporacje zdobywają punkty przez forsowanie swych agend, podczas gdy runnerzy starają się przedrzeć przez systemy zabezpieczeń, którymi spowite są korporacje, aby wykraść ich niezwykle cenne dane.” Czy Netrunner ma szanse zapisać się w pamięci graczy jak Bladerunner w almanachach filmowych?

Każdy chyba słyszał o Godzilli, niektórzy pewnie nawet oglądali któryś z filmów z tą przerośniętą jaszczurką (osobiście znam nawet jednego szaleńca, który zrobił sobie maraton ze wszystkimi częściami Godzilli). Fabuła tych filmów zazwyczaj jest podobna – jakiś wielki potwór najeżdża biedne Tokio, czasem jest to sama Godzilla, a czasem staje ona w obronie swojego miasta. Ale zawsze stolica Japonii jest niszczona, rozbijana, palona przez walczące potwory. Doskonały temat na grę prawda? Bo kto nie chciałby zostać Królem Tokio?

W dyskusji, związanej z poprzednim odcinkiem „Tworzenia gier”, dominusmaris napisał, że do tego, by w Polsce wydać grę, potrzebne jest własne lub przynajmniej zaprzyjaźnione wydawnictwo. A jak jest na świecie? Knizia, Kramer czy Seyfarth własnych wydawnictw nie mają, a ich gry są przecież wydawane i to przez różne firmy. Dzisiaj chciałbym jednak opisać (również na podstawie Game Inventor’s Handbook) przypadek autora, któremu brak własnego wydawnictwa na wiele lat zablokował możliwość wydania nietuzinkowej gry.