Wszystkie wpisy

Podobno najlepszy sposób na utrzymanie się z planszówek to  posiadać wydawnictwo, które będzie wydawało moje gry. Co roku na Essen widać sporą grupę zapaleńców, którzy podążają tą drogą. Niektórym nawet to dobrze wychodzi, czego przykładem jest wydawnictwo 2F-Spiele (Friedmana Friese – to ten pan, co ma bzika na punkcie zielonego koloru i litery F) czy PD Verlag (Mac Gerdts – to ten pan od rondli). Niektóre wydawnictwa w Essen pojawią się tylko raz. Jest też nieco osób w połowie tej drogi. Hitów nie wydają, ale co roku wracają z czymś nowym do Essen, jak autor recenzowanej gry – Bern Eisenstein. ...

W minioną sobotę, 25 stycznia w Gliwicach odbyła się III edycja PORTALkonu, cyklicznej imprezy poświęconej zapowiedziom wydawniczym wydawnictwa Portal Games. Oprócz prezentacji gier wydawnictwa, prelekcji, konkursów, główną atrakcją imprezy jest prezentacja planu wydawniczego na najbliższe pół roku oraz udostępnienie prototypów zapowiedzianych gier. Tak było i tym razem.

Rokoko to nurt w sztuce, zwłaszcza dekoracyjnej, który zakończył barok, kontestując jego przepych i generalne nadądanie na rzecz lekkości, płynności, skromności (choć wyrafinowanej!). Tak przynajmniej mówi teoria. Jak dla mnie, laika, to wielkiej różnicy nie ma – i tu i tu naćkane różnymi cacuszkami, upiększaczami, kolorkami i frędzelkami. W grze Mathiasa Cramera, oraz Louisa i Stefana Malzów przepych widać jedynie w oprawie graficznej, reguły, na szczęście, są już znacznie bardziej przejrzyste. Może właśnie na tym polega prawdziwy rokoko’n’roll?

W przeciągu ostatnich kilku dni mieliśmy okazję przeczytać, jak powstawały Zaginione Wyspy, jak się zmieniały i jak to się stało, iż znalazły się na rynku. Dziś przyjrzymy się, jak wysiłki twórców przełożyły się na odbiór w społeczeństwie. I to nie tylko tym, ograniczonym do mojej skromnej osoby. Zaginione Wyspy to gra rodzinna. Nie tylko w sensie grupy docelowej (mama, tata, dziecko, a i babcia się zmieści). To gra stworzona przez rodzinę, o czym w ciepły sposób opowiadał autor, Marcin Derbis, przy czym jest to jego debiut w tej materii, jak zresztą i całego, stosunkowo niedawno powołanego do życia, rodzinnego wydawnictwa ...

  I znów to samo. Budzę się zlany potem. W głowie majaczą obrazy. Mnóstwo obrazów, mnóstwo wielobarwnych scen i kształtów. Początkowo pamiętam jeszcze szczegóły – samotne drzewo na polu, zakrwawiony obrus.. Później wszystko zlewa się w jedną, niezidentyfikowaną plamę. Po co to wszystko? To już czwarty dzień, czwarta doba dochodzenia, a my kręcimy się w kółko – wciąż tylko te sny… Bez przerwy, noc w noc…

Ta recenzja zaczyna się niczym kiepski dowcip. Jedziemy: – Ile osób potrzeba do zrobienia dobrej karcianki z braniem lew? – Na pewno nie trzech. Chyba, że Ronald Hoekstra, Thomas Jansen i Patrick Zuidhof tworząc grę Ugo! padli ofiarą przysłowia: co za dużo, to nie zdrowo.

  Cube: Factory of Ideas to – obchodzące pierwszy rok działalności – poznańskie wydawnictwo znane między innymi z wydania na polskim rynku niezwykle popularnej serii Summoner Wars. Oto co przygotowują dla Was w tym roku:

Nasza przygoda (moja i żony) z grami planszowymi zaczęła się dosyć dawno temu. Oboje z Magdą mamy duże rodziny i w obu naszych rodzinach w wolne dni zawsze spędzało się większość czasu wspólnie, czy to grając w karty, czy w planszówki. Przy takich okazjach często pojawiał się jeden problem (może dość nietypowy…) – za duża liczba graczy. Pamiętam, że kiedy chcieliśmy wszyscy zagrać w remika, to potrzebowaliśmy przynajmniej czterech talii kart. Problem rozwiązał się, kiedy zaczęliśmy odkrywać świat nowoczesnych gier planszowych.

Fabryka Gier Historycznych powstała dokładnie dwa lata temu. Tytułami takimi jak „Teomachia”, „Sigismundus Augustus” czy „Bohaterowie wyklęci” szybko wypracowała sobie uznanie na naszym rynku. Życzymy dalszego powodzenia w dostarczaniu graczom nowych dobrych gier, tym bardziej, że plany na bieżący rok są nader ambitne. A teraz oddaję już głos Michałowi Sieńko.

W naszej redakcji po Essen pojawiła się wielka skrzynia skarbów. RedNacz dokonał prawdziwych cudów w naszej planszowej Nibylandii i przywieźliśmy z niej gigantyczną liczbę gier do recenzji od wielu różnych wydawnictw. Oczywiście, wszyscy redaktorzy rzucili się z błyskiem w oczach na upatrzone wcześniej tytuły i capnęli je, by czym prędzej gry testować i pisać dla Was ich recenzje. Gdy kurz opadł, na stole leżało już tylko kilka pudełek. Do nich jakoś nikt się nie palił. Małe, często brzydkie opakowania, nieznane wydawnictwa, niezachęcające tytuły, generalnie, tak zwany obowiązek. Bo przyjemności już przecież rozdrapaliśmy wybraliśmy. Sipio stanął więc na środku pokoju, chrząknął i ...