Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Pikselowy świat Boss Monstera od samego początku zauroczył mnie nostalgicznym klimatem i podejściem do tematu bohaterów. Jest coś fajnego w odrzuceniu otoczki idealnego herosa i w końcu bycia przez chwilę tym wielkim złem, o którym krążą szeptane z trwogą legendy. Co się jednak stanie gdy nasi Bossowie postanowią, że mają dość mrocznych lochów, że wilgoć im nie służy i czas wyjść na powierzchnię? Okazuje się, że dostaniemy Overbossa - kafelkową grę planszową, w której skupiamy się na stworzeniu perfekcyjnego dominium, w którym możemy siać mrok i zniszczenie.

Fasolki Uwe Rosenberga są już grą kultową. Sam autor, może jest znany zgoła z innych, trochę bardziej mózgożernych gier, niemniej falsolki w cudownie miły sposób wpisują się w jego ulubioną rolniczą tematykę. W tym roku Fasolki doczekały się wersji jubileuszowej, którą u nas – jakżeby inaczej – wydało G3. Ale nie o tym będę pisać. Chciałam się dziś przyjrzeć fasolkom w wersji dwuosobowej.

Jeszcze dobrze nie zeszła u mnie ze stołu jedna mała gra autorstwa dra Knizii, a już trafiła na niego następna. Tym razem jest to kolejna wariacja na temat kultowych Lost Cities. Tym razem w wersji kościano-wykreślanej.

Od 2 do 4 graczy może stanąć przed zadaniem uczynienia ze swojego plemienia pełnoprawnej cywilizacji. Dzięki ekspansji terytorialnej, rozbudowie miast oraz rozwoju technologii każdy może postawić sobie pomnik trwalszy, niż ze spiżu, wyprzedzić rywali i zagwarantować sobie doczesne miejsce na kartach historii.

Ubongo Duo to już 8 odsłona kultowego Ubongo. A jak doliczymy do tego rozszerzenie dla 5. i 6. gracza oraz dwa pudełka będące daleką wariacją na temat, czyli Papua + Nowa Gwinea, to tych pudełek zrobi się aż jedenaście. Grałam prawie we wszystko, więc chciałabym - korzystając z okazji - zrobić krótki przegląd Ubongo.

Zarządzamy małą osadą na księżycu. O jasnej i ciemnej stronie księżycowej deweloperki przekonacie się w najnowszej grze od Galakty.

O matko, to od premiery pierwszego wydania Suburbii minęło już 10 lat? Szybko ten czas leci. Obcowanie z biednymi, schematycznymi i raczej brzydkimi (a na dokładkę krzywo wyciętymi) żetonami pamiętam, jakby to było wczoraj.

Nieczęsto sięgam po gry imprezowe. Kiedy jednak na polskim rynku pojawia się tytuł osadzony w świecie Harrego Pottera, który obiecuje pełną emocji rozgrywkę, polegającą na pojedynkowaniu się na różdżki… Nie trzeba długo mnie przekonywać, żeby taką planszówkę wypróbować. I tak właśnie w moje ręce trafił Harry Potter: Mistrz Pojedynków! od wydawnictwa Rebel. Zapraszam Was do lektury recenzji tego tytułu. Nie będę ukrywać, że jest to też historia mojego wielkiego rozczarowania z ulubionym uniwersum w tle.

Za każdym razem kiedy biorę do ręki dodatek jakiejś gry zastanawiam się czy mam się po nim spodziewać rewolucji czy ewolucji. Jeżeli zdarza Wam się czytać moje recenzje to zapewne wiecie, że wolę ewolucję. W końcu, jeżeli zainteresuje mnie dodatek do jakieś gry to oznacza ni mniej ni więcej, że ta gra mi się podoba. A jeżeli mi się podoba, to boję się wywrócenia tego co lubię na drugą stronę nieudanymi zmianami rdzenia rozgrywki czy zbytnim jej skomplikowaniem. A jak jest w przypadku gry Łąką i dodatku  Łąka: Z biegiem strumienia?

Autorefleksja. Jak na osobę identyfikującą się jako gracz raczej łamigłówkowo – eurosucharowy mam straszliwe i nie poparte żandną sensowną logiką ciągoty w stronę tytułów opowiadających o bohaterach bijących mniej lub bardziej archetypiczne potwory w bardziej niż mniej archetypicznych miejscach typu: lochy, podziemia lub okolice średniowiecznych z wyglądu skupisk ludzkich. Źródeł takiego stanu rzeczy doszukiwałbym się w doznanej w młodym wieku infekcji mózgu pod postacią początków serii Diablo oraz Heroes of Might & Magic.