Gry rodzinne

Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o Witrażach Sintry … … byłam zjarana samym pomysłem jak mało którym i nie mogłam się doczekać. Kiedy po raz pierwszy zagrałam w Witraże Sintry …

Wykreślanki od pewnego czasu mają się nadzwyczaj dobrze. I okazuje się, że wykreślać można nawet w ramach mechaniki city building (choć to tak naprawdę pattern building). 

W zeszłym roku Phalanx Games wypuściło na polski rynek grę Pomiędzy Dwoma Zamkami Szalonego Króla Ludwika (recenzje gry znajdziecie TUTAJ). Zapewne wielu z Was wie, że gra ta stanowi kontynuację takich tytułów jak Zamki Szalonego Króla Ludwika i Pałac Szalonego Króla Ludwika. Zakładam jednak, że nie wszyscy wiedzą, że mechanicznie Pomiędzy Zamkami jest sequelem gry Between Two Cities – tytułu wydanego oryginalnie przez Stonemaier Games (Scythe, Charterstone, Na skrzydłach, Viticulture), który – niestety – do tej pory polskiej edycji się nie doczekał.

Doodle po angielsku znaczy: gryzmolić. To już wiecie na czym będzie gra polegała? Tym razem nie układamy żetonów na planszy, tym razem będziemy nasze kawałki materiału rysować.

Dobrych gier słownych nigdy za wiele :). Ja nie wyobrażam sobie udanej imprezy bez Tabu czy 5 sekund. Dlatego też miałam wielką ochotę wypróbować Tagi – nowość od Rebela w gatunku gier skojarzeniowo-słownych. Czy warto szykować dla niej miejsce na półce imprezówek?

Moje zamiłowanie do zabawy kostkami bywa niekiedy zdradliwe. Uwielbiam kiedy mogę nimi w łatwy sposób manipulować (Zamki Burgundii, Wyrocznia Delficka), uwielbiam draft kości (Marco Polo, Grand Austria Hotel, Santa Maria, Pulsar 2849), lubię kiedy kości są wykorzystane w niekonwencjonalny sposób  (Coimbra). Czasami jednak możliwości manipulacji jest zbyt mało, draftu nie ma, a na dodatek jedne wyniki zdają się być lepsze od innych (Troyes, Ganges, Dice Brewing) i wtedy gra kościana zaczyna mnie irytować. Zarządzanie kośćmi cenię jednak na tyle mocno, że mimo kilku rozczarowań, do gry z mechaniką dice drafting lub dice manipulation siądę z chęcią. Tak też było w ...

O Seikatsu pisałam już trzy tygodnie temu, jak tylko do mnie przyszła. Wtedy miałam za sobą głównie tryb solo. Dziś jestem już po wielu partiach 2 i 3 osobowych (w 4 osoby dalej nie zagrałam, ale też jakoś kompletnie mnie do tego drużynowego trybu nie ciągnie) i w zasadzie w moim postrzeganiu Seikatsu wiele się nie zmieniło. Nadal jest to pozycja, w którą gram z przyjemnością - lekka, niezobowiązująca i piękna w swoim wykonaniu.

Gry kafelkowe to zdecydowanie jeden z moich ulubionych typów planszówek, choć nie powiem, żebym wszystkie łykała z taką samą chęcią. Carcassonne unikam jak ognia – z jakiegoś powodu w ogóle mnie nie bawi. Za to partii w Kakao, Wyspę Skye lub Festiwal Lampionów absolutnie nigdy nie odmówię! Duże zainteresowanie zatem wzbudziła we mnie zapowiedź wydania Wodnego szlaku – rodzinnej gry kafelkowej. Autor (Wojciech Grajkowski) obiecywał przyjemną, prostą rozgrywkę, z oryginalnym mechanicznym twistem, a FoxGames miało nadać całości piękną oprawę graficzną. Żal by było nie spróbować…

Wczoraj zagościło w moim domu życie… Seikatsu, czyli życie. Gra od 1 do 4 graczy (choć w podstawowej wersji dla 2-3), którzy wspólnie uprawiają ogród pomiędzy swoimi pagodami rywalizując o to, kto będzie miał najbardziej zapierający dech w piersiach widok na finalne dzieło.

„Dawno, dawno temu, kiedy nad Wisłą żyli Wiślanie, nad Bugiem – Bużanie, a nad Gopłem – Goplanie, a każde plemię miało swoich bogów, panował okrutny Popiel, którego zjadły myszy…” Tak zaczyna się Stara Baśń wg scenariusza filmowego Jerzego Hoffmana. Właśnie ta opowieść o okrutnym królu, który po zamordowaniu swoich wujów kończy swój żywot rozszarpany przez drobne i pozornie niegroźne myszy, została tematem kolejnej gry z serii Legendy Polskie od wydawnictwa Granna.