Gry logiczne

Abstrakcyjna, dwuosobowa gra logiczna z cudownie doklejonym klimatem, który - nie wiem jak to możliwe, ale możliwe! - aż się wylewa z planszy ...

Azul to gra, na którą czekałam z zapartym tchem, wypiekami na twarzy i ogromną niecierpliwością. Raz ograna na Zgranym Wawrze (edycji z essenowymi grami) kołatała mi się w myślach i nie pozwoliła o sobie zapomnieć. I choć jeszcze nie wiedziałam „z czym to się je”, bo po pierwszej partii ciężko to ocenić, to miałam przeczucie, że będzie to MOJA gra roku.

Nie jestem fanem suchych logicznych gier, dlatego też nie ciągnęło mnie zbytnio do poznania kolejnych wariacji Kółka i krzyżyka. Nie grałem w Hack Tricka, nie grałem w Pentago, a Gobblety niezbyt przypadły mi do gustu. Ostatnio jednak, dzięki uprzejmości firmy Egmont, miałem okazję poznać Trexo.

Wydawnictwo FoxGames ma umiejętność wynajdywania perełek i to zarówno wśród gier, jak i ich twórców. Jedną grę Henriego Kermarreca już wydali - Kraby na fali. Teraz czas na drugą - Ekö. A ja zaliczyłabym ją właśnie do takich perełek.

O Torres napisano już sporo tekstów. A partii rozegrano jeszcze więcej, gdyż tytuł ten gości na stołach już od 18 lat. Dla wielu każda pozycja od Michaela Keslinga i Wolfganga Kramera to gwarancja jakości. Swego czasu swoje wrażenia, uwagi i spostrzeżenia o tym suchym budowaniu zamków (lub wież bowiem raczej nikt nie pamięta, że są to jakieś bardziej zaawansowane konstrukcje) w naszym serwisie podał Ginet. Dzisiaj zapoznacie się z moim spojrzeniem, a przy okazji rozwiążę pewną zagadkę z tekstu mojego redakcyjnego kolegi.

Nowość tak gorąca, że już została wydana po polsku przez wydawnictwo G3. Tytuł trudny do wymówienia, tematyka (dla większości) mało zachęcająca, autor Peter Wichmann nie miał, jak na razie, na swoim koncie żadnego hitu (a nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, iż nie zdarzyła mu się jeszcze dobra gra) oraz sugestia abstrakcyjnej rozgrywki, nie stanowią wielkiej zachęty do zakupu. Tymczasem „numerki” stały się u mnie hitem na kilkanaście wieczorów.

Dragon Castle to prześliczna gra logiczna inspirowana Mahjongiem. Od samego początku zachwyciło i zainteresowało mnie już samo piękne, kolorowe pudełko. Zaglądając do środka można ujrzeć fantastyczne płytki z różnymi ikonkami choć plansze pozostawiają wiele do życzenia. Sama tematyka jest ciekawa, a oparte na Mahjongu zdejmowanie klocków z otworzonego wcześniej odpowiednio stosu nie jest pozbawione sensu.

Planetarium to gra, na którą nastawiłem się bardzo emocjonalnie. Z racji wieloletnich fascynacji szeroko pojętą astronomią, gra opowiadająca o budowaniu planet bardzo mnie zaciekawiła.

Jedna z ciekawszych gier tegorocznego Essen, przynajmniej jeśli chodzi o tematykę i wykonanie. W zasadzie to abstrakcyjna logiczna gra ubrana w piękne drzewka pnące się ku słońcu. W pewnym sensie również prosta gra ekonomiczna, gdyż dysponujemy tyko jedną walutą – punktami światła. Waluta ta pozwala na zakup nasion i drzew, które to nasiona rozsiewamy a na drzewach dokonujemy upgrade’u – oczywiście również płacąc tymi punktami. A podrośnięte drzewa będą nam ową walutę generować (o ile dobrze rozmieścimy je na planszy).

  Pierwsza partia za mną. Przede wszystkim jestem pod wrażeniem jakości komponentów. Piękne, bakelitowe, kolorowe (a niektóre z wzorkami) kafelki w przyjemnym w dotyku woreczku. Do tego wzorzyste podkładki fabryk oraz czytelne plansze graczy. Aż chce się trzymać to w rękach.