„M jak Miłuński”, odcinek trzeci: „Mare Balticum”. Odsłona pierwsza. Ten tekst przeczytasz w 4 minut

Uczyć uczyłem się, ale nie pamiętam zbyt wiele. Powód użycia łaciny do tytułu gry jest prosty i stosowany od dawna przez wielu wydawców. Łaciński tytuł jest międzynarodowy. Gdy wydajesz grę niezależną językowo, z instrukcjami w kilku językach tytuł polski czy nawet angielski jest bez sensu. W takiej sytuacji albo wybiera się tytuły abstrakcyjne które dobrze brzmią w każdym języku, bo nic nie znaczą (Dobble, Quirkle) albo nazwy geograficzne które brzmią tak samo w każdym niemal języku (Puerto Rico, Salamanca) albo właśnie łacinę (Carolus Magnus, Mare Nostrum, Alea Iacta Est). Jest mnóstwo takich planszówek. Jeśli chodzi o odbiór tego przez graczy nie spotkałem się z żadną negatywną opinią. Nikt się też tym specjalnie nie zachwyca ;) Myślę że dla gracza tytuł to naprawdę trzeciorzędna kwestia.

Okej, przejdźmy do samej gry. Skąd w ogóle pomysł na grę o połowach ryb w Morzu Bałtyckim? Wędkujesz? Spędzasz wakacje pod żaglami? Jesteś zbieraczem bursztynu?              

Wędkuję, choć ostatnio coraz rzadziej bo planszówki, badminton i rower wyparły wędkarstwo na dalsza pozycję. Kiedyś tez żeglowałem. Pomysł wyszedł od bursztynu. Chciałem zrobić grę o tym bałtyckim skarbie. Pierwsze koncepcje to była bardziej złożona gra ekonomiczna o całym bursztynowym szlaku. Jednak rozwinęło się to w bardzo familijną grę o połowach ryb.

Jak układała Ci się współpraca z ilustratorem gry, Piotrem Słabym? Kto wpadł na pomysł „plastelinek”?

Tu muszę szczerze powiedzieć bez cienia przesady, że współpraca z Piotrem to prawdziwa przyjemność. Bardzo kreatywny ilustrator, który jest też jednocześnie komunikatywny i słucha uwag autora i wydawcy. „Plastelinki” były jego autorskim pomysłem do którego musiał nas nawet przekonać, w co pewnie trudno uwierzyć widząc dziś te znakomite finalne grafiki! Wspaniale że mu się udało. To naprawdę nowa jakość w świecie planszówek. Wierzę że Piotr zapoczątkował cały plastelinowy trend tak jak kiedyś Michael Menzel „Filarami Ziemi” rozpoczął modę na pastelowe grafiki z mnóstwem szczegółów na planszy.

Jaka była Twoja reakcja? Nie bałeś się tego „rewolucyjnego” – jak już niektórzy stwierdzają – projektu? Miałeś jakąś inną, swoją wizję, czy też jako projektant po prostu wychodzisz z założenia, że to nie Twoja działka?

W pierwszej chwili pomyślałem: „Jeju ale to dziwaczne”. Potem doszedłem do wniosku że to może być świetny tzw. „selling point”, czyli coś, co wyróżni tę grę z – nomen omen – morza innych tytułów ;) Może się bardzo podobać, innym bardzo nie podobać, ale na pewno nikt nie przejdzie obok tej grafiki obojętnie. Gdy zobaczyłem pierwsze próbki grafik byłem już całkiem spokojny o odbiór. To oczywiście nie moja działka, ale zawsze staram się mieć jakiś wpływ na wygląd gry i współpracuję w tym zakresie z wydawcą i ilustratorem.

Czym Twoim zdaniem „Mare Balticum”, oprócz rewelacyjnej grafiki i lekkiego tematu, może zdobyć uznanie potencjalnych odbiorców?

„Mare Balticum” miało z założenia być bardzo prostą, familijną grą, przy której dobrze bawić się będą już sześciolatkowie. Dlatego od samego początku starałem się unikać niepotrzebnych komplikacji zasad. Reguły są bardzo proste i do wytłumaczenia w pięć minut a cała partia naprawdę zajmuje pół godziny, nawet w pełnym, pięcioosobowym składzie.

Jednocześnie dusza gracza i nieocenieni testerzy z „Monsoon Group” sprawili, że równie dobrze jak grą familijną „Mare Balticum” może tez być chwilerem dla dojrzałych graczy. W grze mamy dwa proste moduły, które wzbogacają rozgrywkę o więcej interakcji i pozwalają na różnorodne strategie.  Tak naprawdę każda grupa, która zna choć kilka nowoczesnych gier powinna od razu grać z obydwoma modułami. Wersja podstawowa jest zdecydowanie przeznaczona do gry z dzieciakami.

Jakie są atuty gry ocenią już sami gracze. Ja i testerzy doceniliśmy w niej płynną i intuicyjna rozgrywkę, która fajnie oddaje temat gry. Mamy flotylle kutrów o określonej ładowności, kilka gatunków ryb i różne porty z różnym zapotrzebowaniem na ryby. Gracz ma sporo wyborów, ale raczej prostych, przez co w grze nie ma przestojów.

Planszowy serial „M jak Miłuński” zdaje się zdobywać coraz większe grono fanów (również za granicą). Jakie są Twoje dalsze plany – czy dużo jeszcze prototypów czeka na wydanie?

Staram się konsekwentnie pracować nad nowymi tytułami. W tym momencie dwie moje gry są już na wstępnym etapie przygotowania do wydania. Pierwsza z nich powinna się ukazać tej jesieni, druga już w 2012 roku. Pracuje też nad nowymi projektami, ale o nich na razie nic konkretnego nie mogę powiedzieć. Może tyle, że pomyślałem też o graczach którzy grają głównie w dwuosobowym gronie i że próbuję zmierzyć się z nowymi gatunkami – grą logiczną i bardziej amerykańskim niż eurogrowym podejściem do projektowania.

Wybierasz się do Essen promować swoją najnowszą grę?

Planuję się wybrać.

Pytanie na koniec – czy możesz zapewnić czytelników, że w czasie testów nie ucierpiały żadne ryby?

Wypiliśmy z testerami morze kawy i innych napojów, ale ryby nie ucierpiały w najmniejszym stopniu. Słowo autora!

Dziękuję serdecznie za rozmowę. Życzę Ci dalszych udanych projektów!

Dziękuję!

Z Filipem Miłuńskim rozmawiał Witold Janik. c.d.n ;)

KONKURS: Pierwszy czytelnik GF, który w komentarzu pod powyższym tekstem umieści prawidłową odpowiedź na pytanie „jakie autorskie dziwactwo posiada Filip Miłuński?” otrzyma egzemplarz gry „Mare Balticum” z podpisem Autora. Konkurs nie dotyczy członków Monsoon Group oraz redakcji serwisu GamesFanatic