Tag Archives: zwierzęta

Kaskadia: Rzeki i Kaskadia: Wzgórza - dwie następczynie popularnej Kaskadii. Czy nawiązują do pierwowzoru? Jakie są podobieństwa i różnice. Czy któraś jest lepsza? Czy warto mieć obie? Przekonajmy się!

"Do serca przytul psa" - ale najpierw nakarm go kością, a najlepiej trzema! Push your luck spotyka urocze kejtry - całe w Ciapkach! To może nie być kościana rewolucja, na którą liczą gracze, ale jest to pyszna, planszowa kolacja, na którą liczą czworonogi.

W Die Patin urocze szczurki, wystrojone łasice i groźne szopy spotykają się w mieście zbrodni, by raz na zawsze ustalić, kto jest tu Królową. Area control, ukryte informacje i same, intensywnie złośliwe i agresywne zagrywki - ale niełatwe czasy wymagają niecnych środków!

Potrzebujemy kokpitu, ładowni i napędu. Do naszej dyspozycji jest wszystko, co znajdziemy na złomowisku, czy też jak zwykle go nazywamy - w Sezamie. Czy ze spleśniałego sera, napojów energetycznych, kapsli, octu i kalkulatorów da się stworzyć rakietę? Jeszcze jak! Szczurzy bracia - ruszamy na Księżyc! Tam musi być jakaś cywilizacja!

Nie przepadam za kośćmi w grach. Wszelkie planszówki oparte na mechanice „rzuć kośćmi i zobacz, co możesz z tym zrobić” w większości kompletnie do mnie nie trafiają. Jednak kości, o których chcę opowiedzieć, to właściwie nie są takie zwykłe kości. A gra, z której pochodzą, to nie do końca jest gra. Przed państwem trzy dodatki do Story Cubes: Strachy, Mity i Zwierzęta.

Co to za dziwne dźwięki dochodzą znad stołu? Jakieś piski, szczekanie, miauczenie, a najwięcej jest chrumknięć. Co się wydarzyło, że rozemocjonowani ludzie zamienili się językami ze zwierzętami? I dlaczego raz po raz uderzają w stół ręką? Odpowiedź jest prosta ;) Dostali w swe ręce grę Chrum, chrum wydaną w Polsce przez G3 i wpadli w nią bez pamięci. To co dzieje się podczas gry, trudno sobie wyobrazić, tyle jest zamieszania ze zwierzęcymi odgłosami i liczeniem. Jak to autor gry, Inon Kohn połączył i czy to działa? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Nie łatwo zaprojektować dobrą grę edukacyjną. Taki produkt powinien łączyć dwa nastawienia, często niesłusznie traktowane jako sprzeczne. Z jednej strony taka gra ma uczyć, co niektórzy niesłusznie uważają za przykry obowiązek. Z drugiej strony gra edukacyjna ma być zabawą, sposobem spędzania wolnego czasu lub pomocą dydaktyczną. Dodatkowo gra edukacyjna powinna być pozbawiona wad merytorycznych, czyli najlepiej jakby autorem był specjalista z danej dziedziny. Jednakże specjalista może przesadzić i zaproponować niestrawną papkę zrozumiałą jedynie dla podobnych mu specjalistów. Wystarczy już tych dywagacji, przejdźmy do konkretów.