Tag Archives: Uwe Rosenberg

Uwe Rosenberg ewoluuje. Być może bardziej niż u innych znanych autorów widać u niego linię gier, w której każda kolejna znacząco opiera się na poprzedniej. Zapożycza wiele, ale też za każdym razem dodaje coś nowego, a przy tym również zmienia nieco charakter gry. Agricola. Kawerna. Pola Arle. Kolejny krok zdawał się nieunikniony, a krokiem tym okazało się A Feast for Odin (niebawem w Polsce – Uczta dla Odyna w wydaniu Lacerty). Każdy wie, czego spodziewać się po Rosenbergu. Będą jacyś robotnicy, jakieś przetwarzanie towarów w inne towary i jakaś faza żywienia. Jednak A Feast for Odin nie tylko rozbudowuje linię ...

Pamiętacie ten szok, kiedy Uwe Rosenberg, zamiast kolejnego pięciokilowego rolniczego monstrum, zaprezentował światu Patchwork? I ten drugi szok, kiedy Patchwork, zamiast słabym skokiem na familijną kasę, okazał się hitem? Cottage Garden dla nikogo szokiem już nie będzie, bo powszechnie określany jest sequelem Patchworka. Wszak również układamy w nim tetrisopodobne puzzle na niewielkiej planszy, w przytulno-uroczej atmosferze i z prostymi zasadami. Na ile zatem Cottage Garden jest Patchworkiem 2, na ile nową grą, a przede wszystkim – czy zachował jakość oryginału? Sprawdźmy.

Uwe Rosenberg jest autorem gier, które w zasadzie wszyscy znają, jednak nie znam nikogo, kto do jego gier miałby neutralny stosunek. Gry Rosenberga albo się uwielbia, albo się ich nie cierpi, nie ma niczego pośrodku. Autor ten jest znany przede wszystkim ze względu na zaprojektowanie swojej tzw. „Trylogii żywieniowej” czyli Agricoli, Le Havre i Loyang. W dzisiejszej recenzji chcę Wam przedstawić wersję light tej pierwszej.

Dziś opowiem Wam o starej – nowej grze. Starej, bo światową premierę miała ona już 7 lat temu, nowej, bo dopiero w tym roku doczekała się polskiej edycji. Chodzi oczywiście o grę At the Gates of Loyang, której polska nazwa została skrócona po prostu do Loyang. Loyang to trzecia (po Agricoli i Le Havre) część trylogii żywieniowej Uwe Rosenberga. Gra niedawno trafiła na rynek w polskiej wersji językowej za sprawą wydawnictwa FullCap Games. Tytuł jest przeznaczony dla 1-4 graczy w wieku od 10 lat. Pudełkowy czas rozgrywki to 60-120 minut.

Dziesięć lat temu wyszła pierwsza część najsławniejszej trylogii w dziejach gier planszowych – trylogii żywieniowej Uwe Rosenberga. Była nią Agricola, czyli gra o budowaniu gospodarstwa rolnego w XVII-wiecznej Europie. W tym roku, z okazji tej okrągłej rocznicy premiery gra doczekała się odnowionej wersji, na dodatek … w dwóch odsłonach. Pierwszą jest przeznaczona głównie dla zaawansowanych planszówkowiczów, Agricola dla graczy, drugą będzie, planowana na jesień Agricola – wersja rodzinna. Bohaterką dzisiejszej recenzji jest pierwszy z wymienionych tytułów.

Pola Arle to gra ekonomiczna przeznaczona dla 1 do 2 graczy powyżej 13 roku życia. Będziemy zarządzać farmą w wiosce Arle znajdującej się we Fryzji Wschodniej (Niemcy) – pod koniec XVIII wieku. Dlaczego akurat Arle? Bo z okolic Arle wywodzi się Uwe Rosenberg. W Arle urodził się ojciec Uwego. Sam Uwe dorastał w Aurich (to jedna z pobliskich miejscowości, do której możemy udać się na handel), gdzie jego rodzice prowadzili zakład Kanngießer (pierwowzór „Zakładu Foluszniczego” obecnego w grze). Rosenberg nie został jego właścicielem tylko dlatego, że bardziej lubił projektować gry…

Tak jak nie byłoby sienkiewiczowskiej trylogii bez Pana Wołodyjowskiego, tak nie byłoby też trylogii żywieniowej Uwe Rosenberga bez At the Gates of Loyang. Tytuł ten jest zdecydowanie mniej znany polskim graczom od swoich wielkich i ciężkich poprzedniczek – Agricoli i Le Havre. Bez wątpienia główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak polskiej wersji językowej gry. Na szczęście to ma się zmienić za sprawą wydawnictwa FullCap Games, które podjęło się spolszczenia tego tytułu. Potrzebne jest jednak pomoc graczy i wsparcie ruszającej już w dniu dzisiejszym kampanii crowfundingowej. Nasze pełne wsparcie projekt już ma, gdyż Games Fanatic objął patronat medialny nad grą. Nie jesteście ...

Każdy z Was przeżył to przynajmniej raz. Napalasz się na jakąś grę, nie możesz się jej doczekać, wahasz się nad potencjalnie dużym wydatkiem lub małoopłacalną wymianą, aż wreszcie robisz to – dostajesz pudełko z wymarzoną grą! Z wypiekami na twarzy czytasz instrukcję, zaganiasz współgraczy, siadacie, gracie i… klops. Dramat. Tragedia. To się nie miało prawa wydarzyć, a jednak… padłaś lub padłeś ofiarą autohypenozy. Masz grę, pełną – jak się okazało – pustych obietnic. Mnie ze względu na kompulsywne wręcz kupowanie nowych tytułów, zdarza się to niestety wcale nie tak rzadko. Oto kilka przykładów takich sytuacji:

Asia, Kuba i Monika. Czy oni w ogóle pracują? Prowadzą domy? Hmmm, czy to kogokolwiek w ogóle interesuje? Ważne, że grają! :) A w tym tygodniu grali sporo. Na stołach (i nie tylko) pojawiły się gry stare i nowe, małe i duże, nazwiska bardziej i mniej znane. Było Coin Age, był Brass, był Rosenberg i kilka innych. Czytajcie!

W dniach 19–21 lutego 2016 roku odbył się pierwszy ZGRYW, czyli Zlot GamesFanatikowych Redaktorów Y Współpracowników. I jakkolwiek granie nie było motywem przewodnim naszego spotkania, to jednak nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie oddali się naszej pasji w dość istotnym wymiarze godzin. A było to tak….