Tag Archives: Reiner Knizia

Nasza Księgarnia kojarzy mi się przede wszystkim z bardzo dobrymi, prostymi, sprytnymi karciankami. Szata graficzna wielu z nich przyciąga uwagę od pierwszego spojrzenia, powala przy drugim i zachwyca przy każdym kolejnym. Wydawnictwo to ma w końcu w swoim portfolio m.in. “senną serię” (Sen, Smoki, Kruki, Koty, Sowy) i Ekosystem. Ma też Paszczaki i Paszczaki 2. Te zaś choć pod względem wyglądu do powyższego opisu zupełnie nie pasują, to jeśli chodzi o resztę już zdecydowanie tak!

Mistrz małych form planszowych znowu w natarciu. Reiner Knizia, niemiecki matematyk, tym razem skierował swój wzrok w stronę kostek. Potem mianował psa Cezarem, a kota konsulem. To, że to nie był dobry pomysł, można było zauważyć już z daleka. No ale stało się, i teraz musimy to ogarnąć. 

Pędzących żółwi Reinera Knizii przedstawiać - mam nadzieję - nie trzeba. Ta kultowa gra ma już prawie dwadzieścia lat! Pierwsze wydanie było w 2004 roku. U nas, za sprawą wydawnictwa Egmont pojawiło się nieco później, bo w roku 2008, ale to i tak robi aż 15 lat na polskim rynku. Przez ten czas zdążyły doczekać się dodruku, edycji świątecznej (wyścig do choinki) a nawet wydania wielkoformatowego. Wszystko to jednak były wciąż te same - stare, dobre żółwie.

Pomidorowa, grzybowa, ogórkowa, barszcz a może z dyni? Z całego tego zestawu zup lubię tylko barszcz, więc już na wstępie mała karcianka od Muduko miała minusa. Po co przypominać sobie podczas rozgrywek te wszystkie daniopodobne twory? Nazwisko autora trochę polepszyło sytuację, ale i tak do stołu siadałam niechętnie. Do zup się nie przekonałam, ale Zuuupa! okazała się nie tylko zjadliwa, ale też całkiem dobra. 

Moje miasto było jedną z moich ulubionych gier Reinera Knizii, jakie wypuścił na rynek w ostatnich latach. Był to efekt mojej wrodzonej słabości do gier kafelkowo-tetrisowo-układankowych spotęgowanej bardzo atrakcyjnym wykonaniem w połączeniu z pomysłem na zmiany w zasadach pomiędzy poszczególnymi rozgrywkami. Dzięki temu w każdej kolejnej rozgrywce czekało na nas coś nowego i zmieniającego sedno gry w mniejszy lub większy sposób. To w pewnym sensie nie była jedna gra, w którą graliśmy kilkadziesiąt razy, to było kilkadziesiąt minigier do rozegrania po jednej partii. 

Maj to miesiąc egzaminów. Już wkrótce do sprawdzianu swojej wiedzy przystąpią zarówno maturzyści, jak i uczniowie klas ósmych. Jednym z przedmiotów, który co roku wzbudza wśród nich najwięcej obaw, jest matematyka. Tymczasem okazuje się, że jej nauka może być… bardzo przyjemna. Nie wierzysz? W takim razie koniecznie zapoznaj się z nowością wydawnictwa Egmont, czyli grą Pitagoras. Kojarzy Ci się ona z Archimedesem? Nie bez powodu!

Pitagoras i Reakcja Łańcuchowa. Dwie nowinki wyd. Egmont, których autorem jest Reiner Knizia. Czy obie warte są naszego czasu i naszych pieniędzy? Uchylę rąbka tajemnicy - jedna na pewno. Domyślacie się która jest tą moją ulubioną?

Spór o bór to świetna gra Reinera Knizii, który jest znany z małych, sprytnych karcianek. W pierwszej odsłonie stanęliśmy do statecznego, ustalonego wiekowym prawem Wielkiego Pojedynku o władzę nad Prapuszczą. W drugiej części nie będzie już tak spokojnie, bo chociaż zasady są podobne, to cel całkowicie odmienny. 

Jeszcze dobrze nie zeszła u mnie ze stołu jedna mała gra autorstwa dra Knizii, a już trafiła na niego następna. Tym razem jest to kolejna wariacja na temat kultowych Lost Cities. Tym razem w wersji kościano-wykreślanej.

Co łączy gry o tak niewiele mówiących o mechenice tytułach jak Spór o bór, W pył zwrot czy Ryki Afryki? Wbrew pozorom bardzo dużo. Po pierwsze autor – wszystkie te gry wyszły spod ręki dra Reinera Knizii. Po drugie polski wydawca – wszystkie je na rynek polski wypuściło Muduko. Po trzecie metryka – wszystkie pierwotnie wydane były w latach 90-tych XX wieku. Po czwarte tematyka – wszystkie traktują o zmaganiach uzbrojonych po zęby przedstawicieli fauny. Mógłbym tak jeszcze długo, ale do rzeczy. O czym są Ryki Afryki, do kogo trafią, a kto raczej powinien mijać je z daleka?