Tag Archives: Reiner Knizia

Na tegorocznych targach w Essen, ma być wystawionych około 700 gier. Rocznie wydawanych jest dużo więcej. Jak przebić się wśród tego zasypu tytułów? Ważna jest mechanika, ale niestety nie najważniejsza. Ważne jest wydanie, ważny jest klimat, tematyka jaką przedstawia gra. A co mają zrobić autorzy gier abstrakcyjnych, jaka jest szansa, że ich tytuł zostanie zauważony, doceniony? Istotna jest tu promocja, rozpropagowanie gry, niestety nie jest to łatwe.

Ingenious to dość abstrakcyjna gra znanego twórcy Reinera Knizia jednego z najbardziej cenionych i popularnych autorów takich gier. Jest autorem ponad 200 gier natomiast w Polsce zostały wydane m.in. Blue Moon City, Eufrat i Tygrys, Modern Art, Przez Pustynię, Władca Pierścieni – Konfrontacja, Zaginione Miasta, Pędzące żółwie, Trucizna, Samuraj. Świetna mechanika, proste zasady, aczkolwiek wymagające sporego wysiłku umysłowego, to cechy charakterystyczne dla gier owego autora i dokładnie tak samo jest z tą grą.

Moje porównanie Samuraja z Tikalem spotkało się z tak przychylnym przyjęciem, że znaleźli się nawet śmiałkowie, którzy dobrnęli do końca tekstu. Dlatego postanowiłem powtórzyć taki eksperyment, ale tym razem już bez zbędnego rozwodzenia się. Blokus albo Ingenious, oto jest pytanie (dla wersji multiplatformowych*) 

Mnemotechnika to słowo wywodzące się od greckiego mneme czyli pamięć. Jest to zespół sposobów ułatwiających zapamiętywanie czegoś na zasadzie skojarzeń. Za prekursora tej techniki uważa się Symonidesa z Keos, żyjącego w VI w. p.n.e., choć według mitologii boginią pamięci była Mnemosyne, córka Gai i Uranosa. We współczesnym świecie było wielu mnemonistów m.in. Salomon Szereszewski, który miał fenomenalną pamięć. Co wspólnego ma mnemonika z grą dla dzieci „Pluszaki rozrabiaki – opowieści z podróży”, wydaną przez wydawnictwo Egmont? Czy nasze dzieci mają szansę stać się dzięki tej grze mnemonistami?

Jak może najstarsi (stażem) nasi czytelnicy pamiętają, kiedyś dawno temu, wspólnymi siłami redakcji GamesFanatic rozpoczęliśmy redagowanie magazynu Świat Gier Planszowych. Po wielu spektakularnych wpadkach i kilku drobnych sukcesach drogi ŚGP i GF się rozeszły i dzisiaj już nie łączy nas nic poza luźną, okazjonalną współpracą. Jako że archiwalne numery magazynu są dzisiaj trudne do zdobycia, tamte czasy wciąż wspominamy z pewną nostalgią i myślimy, że popełniliśmy wówczas kilka artykułów wartych przeczytania, postanowiliśmy przypomnieć te – naszym zdaniem – najciekawsze na łamach GF. Zaczynamy od tekstu numeru z samych początków – dzisiaj artykuł u życiu i twórczości Reinera Knizii. Weźcie proszę ...

Niedawno pojawiła się na półkach sklepowych nowa gra dla dzieci wydawnictwa Egmont, pt. „Pluszaki Rozrabiaki – opowieści z podróży”. Jest to gra zaprojektowana przez znanego wszystkim graczom Reinera Knizia, a jej oryginalny tytuł to „Der kleine Sprechdachs”. Polska wersja tej gry oparta jest na marce własnej Egmontu i nawiązuje do serii „Pluszaki Rozrabiaki”. Z okazji pierwszego wydania na naszym rynku zadałam autorowi kilka pytań dotyczących właśnie gier dla dzieci.

Wersja 1.4 była kiepska. Obecna – 1.5 – ratuje grę. Choć nie do końca. Jaka jest Przez Pustynie? Pozbawiona klimatu i „sucha”. Ale mimo to fajna. Bardzo przyzwoita gra Knizii. 163 miejsce na BGG.  Tematyka: karawany i wielbłądy.

Odkąd zaczęła się moja przygoda z planszówkami (a pierwszą grą w którą wsiąkłam byli „Osadnicy z Catanu”) szukam kolejnych tytułów, które mogłyby zainteresować mnie, a także moją rodzinę i znajomych. Niejednokrotnie zamieszczane tu recenzje i rzuty okiem pomagały mi w podjęciu decyzji o kupnie lub nie jakiejś gry. Oczywiście mowa o „poważnych” grach, bo niestety, ku mojemu rozczarowaniu, niewiele mogłam się tu dowiedzieć o grach dla mniejszych obywateli. Jako mama 2 córek – obecnie pięcio- i siedmiolatki – dość dotkliwie odczuwałam ten brak. Ponieważ jednak udało nam się zgromadzić sporą kolekcję gier dla maluchów, które testują nasze córki i inne ...

Obaj z moim 10-letnim synem jesteśmy fanami planszówek, obaj jesteśmy fanami klocków LEGO. Połączenie obu pasji wydawało się nam strzałem w dziesiątkę. Byliśmy bardzo ciekawi w jaki sposób w grach planszowych wykorzystane zostaną możliwości klocków.

Muszę przyznać, że tym razem nie mam pomysłu jak zacząć recenzję od „Muszę przyznać, że jestem niezwykle…”, gdyż ten tekst to właściwie przypadek związany z publikacją recenzji poprzedniej, czyli pean pochwalny na cześć Reinera K. Co tu dużo mówić, zawsze pociągali mnie faceci o posępnym wyglądzie oraz historie o awanturniczym życiu na morzu. Jeśli więc znalazło się połączenie tych dwóch magnesów to czym prędzej się w nie zaopatrzyłam. Mowa o Korsarzu (niem. „Korsar”), niektórym pewnie znanym w groteskowym amerykańskim wydaniu pod nazwą „Loot”.