Tag Archives: recenzja

Mgła nad Carcassonne, to nie tylko kolejny dodatek do ponadczasowego klasyka, ale również pełnoprawna, oddzielna gra kooperacyjna. Utrzymana w wywołujących gęsią skórkę klimatach, pełna duchów, mgły snującej się po okolicznych polach, tajemniczych pałaców i ponurych cmentarzy. Czy uda ci się uspokoić zjawy i przywrócić spokój w Carcassonne?

W grze Mindbug dwójka graczy będzie pojedynkować się ze sobą za pomocą krzyżówek różnej maści zwierząt czy fikcyjnych postaci. Na przepięknie zilustrowanych kartach macie szansę zobaczyć takie mutacje jak: Misiosa, Tygrywiórka, Kangurozaur czy, moja ulubiona, Rekinia Krabo-Psio-Mumiornica.

Uwielbiasz gry słowne, ale stare, dobre Scrabble już ci się znudziły? Szukasz planszówki, która przetestuje twój zasób anglojęzycznego słownictwa? Chcesz sprawdzić, czy na zawołanie jesteś w stanie utworzyć wyraz według konkretnych wytycznych? Jeśli na choć jedno z tych pytań odpowiedziałeś tak, to Wordcraft może być idealnym rozwiązaniem.

Potężne artefakty, legendarne miejsca i tajemnicze skarby rozpalają ludzką wyobraźnię od wieków. Często pojawiają się w literaturze, filmie i popkulturze, a fikcyjni archeologowie i poszukiwacze przygód na dobre zadomowili się w naszej świadomości. Jeśli chcemy przy planszy poczuć się przez chwilę jak Indiana Jones albo Lara Croft, odnaleźć mityczne Shangri-La lub owiany złą sławą Necronomicon, to z pomocą przychodzi Legend Raiders.

Kolejny sen, kolejny koszmar, pełen złowrogich cieni i majaków. Mógłbyś przysiąc, że czujesz na twarzy morską bryzę i słyszysz nawoływania mew. To wszystko przez tę przeklętą ekspedycję. Od czasu powrotu z siódmego kontynentu twoje ciało zaczyna odmawiać posłuszeństwa, a umysł balansuje na granicy szaleństwa. Resztki snu pierzchają w popłochu gdy otwierasz oczy i spoglądasz na nadbrzeżne klify, tak dobrze ci znane z ostatniej wyprawy. Jakim cudem się tu znalazłeś? Co to wszystko ma znaczyć?! Nagle uderza cię przygnębiające przeświadczenie: to musi być jakaś klątwa. Czujesz się coraz gorzej. Nie pozostaje ci nic innego jak wyruszyć w głąb lądu i rozwikłać ...

Kulbak – więzienie, z którego nie ma ucieczki, strzeżone przez mechanicznych strażników. Miejsce, w którym gnolle, koboldy, insektoidy, postrachy i gobliny spędzają każdy dzień w ponurej świadomości, że jedyne wyjście poza magicznie wzmocnione mury, to to nogami do przodu lub… poprzez wygraną na arenie królewskiego koloseum. Nie jest to jednak łatwa sprawa, nie każdy dostaje możliwość zawalczenia o wolność – tylko najgroźniejsza, najbardziej znana i posiadająca największy posłuch wśród współwięźniów banda, ma szansę zwrócić uwagę króla. Jeśli więc marzy wam się życie poza murami więziennymi, to czas wziąć los w swoje ręce, zakasać rękawy i zawalczyć o miano postrachu Kulbak. ...

Kolorowe karpie – koi, nieodparcie kojarzą się z Japonią. Podobno pierwsze świadome próby tworzenia nowych kolorów tych ozdobnych ryb zaczęły się na początku XIX wieku, a poza Kraj Kwitnącej Wiśni rozprzestrzeniły się dopiero w 1914 roku. Obecnie koi można spotkać w wielu stawach na świecie, w przeróżnych barwach od czerwieni, bieli, po czerń i żółć, a nawet odcienie błękitu. Kōhaku to nazwa jednego z umaszczeń – białego z czerwonymi plamkami – a także tytuł kafelkowej gry wydanej w Polsce przez Naszą Księgarnię.

Dawno dawno temu, w czasach około wczesno-podstawówkowych miałam kilka ulubionych układanek. Jedną z nich była tzw. Piętnastka, która podobno powstała w Stanach Zjednoczonych w 1874 roku. W kwadratowej, plastikowej ramce mieściły się ruchome kwadraciki ponumerowane od 1 do 15 – zadaniem gracza było takie ich przesuwanie, by ułożyć je w odpowiedniej kolejności. Od tamtej pory widziałam wiele wersji tej układanki zawierających liczby, konkretne obrazki, a nawet labirynty. Jeden rzut oka na Pakal sprawił, że wróciły miłe wspomnienia. Napędzana nostalgią i ciekawością chciałam zobaczyć, jak ten mechanizm, można wykorzystać w grze planszowej.

Wraz ze wschodem księżyca wampiry wyłaniają się z zamczyska, by pod osłoną nocy rozpocząć polowanie. Niektóre zwabione eterycznym urokiem róż przemierzają całą krainę, aż do odległego labiryntu, tylko po to by je zdobyć. Inne wolą najeść się do syta, pozostają w bezpiecznej okolicy. Jednak bez względu na to, czy podążają za ulotnym pragnieniem piękna, czy bardziej przyziemny pragnieniem krwi, wszystkie muszą powrócić do swej kryjówki przed brzaskiem. Nawet najsilniejszy wampir, pod palącymi promieniami słońca, staje się tylko popiołem na wietrze.

Pikselowy świat Boss Monstera od samego początku zauroczył mnie nostalgicznym klimatem i podejściem do tematu bohaterów. Jest coś fajnego w odrzuceniu otoczki idealnego herosa i w końcu bycia przez chwilę tym wielkim złem, o którym krążą szeptane z trwogą legendy. Co się jednak stanie gdy nasi Bossowie postanowią, że mają dość mrocznych lochów, że wilgoć im nie służy i czas wyjść na powierzchnię? Okazuje się, że dostaniemy Overbossa - kafelkową grę planszową, w której skupiamy się na stworzeniu perfekcyjnego dominium, w którym możemy siać mrok i zniszczenie.