Tag Archives: portal games

Szybkich, prostych, ale i sprytnych rodzinnych planszówek nigdy za wiele. Wie o tym doskonale wydawnictwo Portal Games, które niedawno dało nam możliwość sięgnięcia po kolejny tytuł tego rodzaju. Park Sawanna, o którym mowa, to gra sygnowana nazwiskami Michaela Kieslinga oraz Wolfganga Kramera. Duet ten możecie kojarzyć m.in. z pudełek gier takich jak Tikal, czy też Paris. Panowie projektują z resztą gry z powodzeniem nie tylko w parze. Kiesling to autor m.in. uwielbianego przez niezliczone rzesze graczy Azula. A Kramer? To jego właśnie winię za niezliczone godziny, które spędziłam na BGA grając w grę 6. bierze… Krótko mówiąc, dzieła tego duetu ...

Zbierz paczkę kumpli, zabezpiecz prowiant i rozrywkę i zostań królem we własnym forcie – nic prostszego, prawda? Niestety, zdobycie szacunku na własnym podwórku to nie rurki z kremem. Potrzeba odwagi, sprytu, mądrego doboru towarzyszy podróży i całkiem dużo szczęścia. Jeśli jednak czujesz, że masz to, czego trzeba, by stać się najbardziej ziomalskim ziomem na dzielni, chwytaj karty w dłoń i sprawdźmy, z czego jesteś zrobiony. Ruszajmy na podwórko!

W 2015 r. Simone Luciani i Virginio Gigli zasłynęli stworzeniem gry Grand Austria Hotel. Oparty na mechanice draftu kości i określania siły akcji  na podstawie liczby kostek z danym numerkiem tytuł zdobył uznanie wielu eurograczy i pozytywne opinie recenzentów. Po 6 latach autorzy, wespół z Flaminą Brasini (Lorenzo il Magnifico, Coimbra, Egizia) postanowili wyciągnąć znane z GAH mechaniki, podrasować je nowymi zależnościami, zmienić temat i wydać pod postacią nowego tytułu. Tak powstał Golem, o którym poczytacie więcej w poniższym rzucie okiem.

Jakiś czas dostałem od Portalu miłą, ale też niespodziewaną paczuszkę. W kartonie wielkości takiego od sporej mikrofalówki poza promkami do kilku gier znalazłem niewielkich rozmiarów pudełeczko z grą Wiek Królów – dodatkiem do Paladynów Zachodniego Królestwa. Radość (wszak jestem entuzjastą gier autorstwa Shema Phillipsa) pomieszała się nieco z zakłopotaniem, bo jak mam recenzować dodatek skoro nie grałem jeszcze w podstawkę? Trzeba było to szybko nadrobić. I wiecie co? Warto było.

Siadamy z Ignacym Trzewiczkiem w specjalnie do tego przygotowanym zakątku na piętrze Stadionu Śląskiego. Ignacy jest w dobrym humorze, lekko wyczekujący i skupiony na pytaniach, choć wyraźnie widać, że myślami jest w kilkunastu miejscach jednocześnie; trochę z nami i innymi dziennikarzami, trochę na sali prelekcyjnej, trochę w sali gier i na pewno trochę z fanami, z których każdy ma pewnie dziesiątki pytań, a wielu chciałoby namówić Prezesa na szybką partię w jedną z gorących nowości przygotowanych przez Portal Games.

Natura zwariowała, noc wymieszała się z dniem, a pory roku występują chaotyczne i nikogo już nie dziwi widok koron drzew w jesiennych barwach, podczas gdy tuż obok zakwitają pierwiosnki. Tylko my możemy opanować dziką magię i przywrócić Bór do normalnego stanu. Aby osiągnąć nasz cel będziemy korzystać z kości żywiołów, magicznych stworzeń i tajemniczych mikstur. Czasem z pomocą przyjdą nam mieszkańcy pobliskiej wioski. Strzeżcie się jednak… współgraczy, którzy na pewno spróbują przeszkadzać na każdym kroku.

Dzisiaj swoją oficjalna premierę ma gra Bór objęta patronatem medialnym Games Fanatic. Ja miałem okazję już dwukrotnie zagrać przedpremierowo – raz na Portalconie, drugi raz w egzemplarz recenzencki redakcyjnej koleżanki. Pozwolę sobie więc w kilku żołnierskich słowach napisać Wam co mi się w tej grze podoba a co nie i do kogo – moim zdaniem – gra trafi, a kto winien się jej wystrzegać.

Jeżeli czytujecie moje teksty to zapewne wiecie, że uwielbiam Stefana Felda. Jest on autorem największej liczby gier z mojej kolekcji, a wszystkie jego tytuły, w które grałem oscylują na skali od doceniam do uwielbiam. Nie licząc jednak kilku minidodatków do Zamków Burgundii, nie grałem jeszcze chyba w żadne pełnoprawne rozszerzenie gry tego autora. Przynajmniej do czasu, kiedy Portal Games nie przysłał mi Bonfire: Leśne Stworzenia i Pradawne Drzewa.

Bór to rywalizacyjna gra oparta o mechaniki worker placement i dice placement. Gracze wcielają się w leśnych zaklinaczy, którzy dzięki umiejętnemu pozyskiwaniu zasobów, ważeniu eliksirów i oswajaniu zwierząt muszą zaprowadzić porządek w tytułowym borze. Całość jest bogato i kolorowo ilustrowana, w stylu odwołującym się nieco do mangi. Gra w dużej mierze składa się z kart, pojedynczej, niewielkiej planszy miasta i czterech planszetek postaci.

Pisząc o Potworach w Tokio nie da się nie wspomnieć, że gra miała już dwa wydania, że stara, imprezowa, etc., etc... Kiedy Ginet rzucił hasło ,,niech się zgłosi ten, który miał do czynienia ze starym wydaniem" cieszyłem się na możliwość podróży w czasie do Egmont 2013 i spotkania z Cyber Bunnym. Niestety (dla mnie) ,,stare" oznaczało w tym przypadku tylko Egmont 2016, którą to edycję Portal postanowił ożywić- a czy wiernie i słusznie? Wpierw napiszę krótkie porównanie wydań potem zaś przejdę do opisu dla tych, którzy jeszcze w Potwory nie mieli okazji zagrać.