Tag Archives: piraci

Jeśli lubisz smak rumu i szukasz lekkiej, wysoce tematycznej gry w pirackich realiach - jesteś w dobrym miejscu! Przygotuj się na przygodę... chaotyczną, niesprawiedliwą, a czasem złośliwą. Ale taki jest piracki żywot, prawda? Chwytaj więc za wiosło: mamy wyspy do zdobycia i okręty do zatopienia!

Od dwóch do pięciu żądnych sławy wilków morskich spotka się przy EOS: Island Of Angels by wyruszyć w otwarte morze, zarządzać swoją załogą, pokonywać przeciwności, rozbudowywać swój statek i wyjść zwycięsko ze spotkań z mitycznymi istotami. Na rozległej mapie Anioły czekają, by je uwolnić i zyskać ich moc, podczas gdy Demony rzucają klątwy na wszystkich żeglarzy, który ośmielili się tu zawitać.

2 do 4 graczy zmierzy się z agresorami, czającymi się na urokliwą Zatokę Chaosu, jedną ręką walcząc z najeźdźcami, a drugą próbując zorganizować niezbędne do tej walki zasoby i usprawnienia. To gra łącząca w sobie dość przewrotną mechanikę worker placement i budowanie silnika z kart statków i fortów, którymi co rundę wzmacniać będziemy swoją ekonomię, opartą między innymi o stały dopływ beczek pełnych rozgrzewającego i zagrzewającego do walki rumu.

Pomimo dość mocno ugruntowanej pozycji w popkulturze, tematyka piracka wciąż wydaję mi się nieobecna w grach planszowych. Być może przemawia tu do mnie sentyment do niedostępnych od dawna Kupców i Korsarzy, ale z trudem znajduję grę, której rozgrywka wykorzystywałaby ten temat i uzasadniała go mechanicznie. Zapowiedziana niedawno polska wersja Feed the Kraken to interesująca, ale jednak wariacja na temat mafii. Zapomniane Morza to wspólna sesja RPG w połączeniu z kilkoma planszowymi elementami. Można poszukać różnych wynalazków, co ucznił m.in. Propi w tej recenzji, ale ceny oraz dostępność potrafią być zaporowe. Najpopularniejsze gry o piratach to gry familijne i choć bardzo ...

Crash Octopus przyciąga wzrok intensywną paletą kolorów, a serca graczy napełnia dziecięcą wręcz radością z rozgrywki. Zręcznościowa gra, oparta o pstrykanie skarbami w stronę naszego statku, stawia przed graczami pytanie: czy uda się zgromadzić pięć różnych zdobyczy, zanim stracimy je w ataku złośliwej, różowej ośmiornicy?

W tej wyprawie wziąć udział może nawet siedmiu graczy, którzy podzielą między siebie role na statku i wspólnymi siłami pokonają - lub nie - wzburzone wody nienazwanego morza i wszystkie czyhające na nich niespodzianki. Ktoś zostanie Skrybą, ktoś Bosmanem, a kto inny Cieślą - co w praktyce oznacza pilnowanie i obsługa toru danego zasobu jak Niesława, Zapasy czy Dział.

Morskie opowieści autorstwa Luigiego Ferrini, to prawdziwie piracka propozycja dostarczona nam przez Lucrum Games. Lądujemy w samym epicentrum zażartej i bezlitosnej bitwy toczącej się pomiędzy piracką bracią i jej głównym przeciwnikiem, czyli… piracką bracią. Zaskakujące? Jeśli idzie o złoto, a dokładniej o tego złota skrzynie, słowa takie jak kamrat, druh bądź towarzysz tracą na wartości, a jedyne co możemy z nimi zrobić to wrzucić je na samo dno starego kufra, oczywiście po jego uprzednim ograbieniu.

Okey, kolejna gra rodzinna na tapecie. Kto mnie zna, wie, że za takowymi średnio przepadam i wciąż szukam świętego graala, czyli gry prostej, do pogrania z każdym, ale wciągającej i mimo wszystko wymagającej. Buccaneer jest tego celu bliżej niż dalej. Na szczęście, recenzowanie gier z własnego koszyczka ma ten plus, że mogę opiewać gry przyjemne, co przy recenzowanych nowościach zasadą już nie jest. Przedstawiam zatem grę niedocenianą, na konwentach wzrokiem omijaną i częstokroć myloną z innymi tytułami o tym samym, nomen omen, tytule. Bo „Piraci” to tytuł wielce oryginalny…

W Merchants & Marauders zagrałem właściwie trochę przypadkiem – byliśmy ze znajomymi umówieniu na weekendowe LAN Party, a tymczasem w mieszkaniu Piotra zabrakło internetu. Wobec tego wyciągnęliśmy właśnie M&M, grę w którą już od dłuższego czasu chciałem zagrać, ale jakoś nigdy nie znajdowałem na to czasu (a i nie bez znaczenia jest fakt, że po szybkim rozejściu się pierwszego nakładu, dopiero niedawno znów pojawiła się w sklepach). Tak więc pierwszy raz był trochę wymuszony. Ale drugi i trzeci tego samego dnia – już wyłącznie podyktowany został entuzjazmem wszystkich zainteresowanych.

Muszę przyznać, że tym razem nie mam pomysłu jak zacząć recenzję od „Muszę przyznać, że jestem niezwykle…”, gdyż ten tekst to właściwie przypadek związany z publikacją recenzji poprzedniej, czyli pean pochwalny na cześć Reinera K. Co tu dużo mówić, zawsze pociągali mnie faceci o posępnym wyglądzie oraz historie o awanturniczym życiu na morzu. Jeśli więc znalazło się połączenie tych dwóch magnesów to czym prędzej się w nie zaopatrzyłam. Mowa o Korsarzu (niem. „Korsar”), niektórym pewnie znanym w groteskowym amerykańskim wydaniu pod nazwą „Loot”.