Tag Archives: Phil Walker-Harding

Lubisz układanie kafelków? Realizujesz się w budowaniu miasta? Doceniasz dreszczyk emocji związany z wyścigiem po punkty? A może wolisz mieć wpływ na swoje własne warunki punktowania? Niezależnie od tego którą odpowiedź wybierzesz, sprawdź Miasto Marzeń! :)

Gry związane z magią i czarami zawsze na wstępie mają u mnie mały plusik. Phil Walker-Harding znany z kilku całkiem przyjemnych gier postanowił dodać nieco zaklęć do swojej kolejnej karcianki. Czy rzeczywiście jest tak magicznie?

Nie ukrywam, że Półeczką zainteresowałem się (już przed Essen) ze względu na nazwisko autora, Phila Walkera Hardinga (Kakao, Lamaland, Imhotep). Choć zdarzały mu się gorsze tytuły, to kilka jego gier pozostaje w topce moich ulubionych gier rodzinnych. Po cichu liczyłem, że Półeczka do nich dołączy. A jak wyszło?

„W co gramy?”,  „W Super Mega Fajną Grę”, „Ale jaką?” „No mówię: W Super Mega Fajną Grę”. Kolega przewraca oczami, tymczasem przychodzi kolejna osoba. „W co gramy?”. „W jakąś super mega fajną grę, ale nie chce powiedzieć tytułu”. W tym momencie udaje mi się dogrzebać do pudełka. „Aaaa” …

Recenzję tę mógłbym właściwie zacząć identycznie jak niedawną recenzję Miasta w chmurach: „Phil Walker Harding – uwielbiam gry tego gościa.”. Żaden z tytułów jego autorstwa jeszcze mnie nie zawiódł. Poza jednym małym wyjątkiem – właśnie wspomnianym MwCh. Czy Neopilis – gra na pierwszy rzut oka nieco podobna do rzeczonego  Cloud City – będzie drugim niechlubnym wyjątkiem czy potwierdzeniem reguły że gry PWH trafiają w mój gust?

Niedawno narzekałem trochę na Phila Walkera Hardinga. Dwie jego ostatnie gry jakie poznałem – Gizmos i Miasto w chmurach zupełnie nie trafiły w mój gust W żaden sposób nie powstrzymało mnie to jednak od zakupu jego kolejnego tytułu, który pojawił się w Polsce za sprawą wydawnictwa Lacerta, czyli Lamaland. O tym czy żałuje dowiecie się z tej recenzji.

Phil Walker Harding – uwielbiam gry tego gościa. Moja miłość zaczęła się od rewelacyjnego Kakao, utrwaliła się dzięki świetnym Imhotepowi i Sushi Go / Sushi Go Party, w końcu ustatkowały ją bardzo przyjemne Park Niedźwiedzi i Chatka z Piernika. Nie zaszkodził jej nawet chwilowy szok spowodowany mało udanym (w mojej opinii) Gizmos. Na gry tego autora wciąż czekam z niemałym zainteresowaniem. Szczęśliwy traf chciał, że we wrześniu bieżącego roku na polski rynek trafiły aż dwie gry tego autora: Miasto w chmurach od wydawnictwa Fox Games i Lamaland wydany dzięki jaszczurkom z Lacerty. Dziś skupimy się na tym pierwszym tytule.

Sushi Go to gra, w którą grałam zaledwie raz. Nie zdobyła mojego serca. Rozgrywkę wspominam jako przyjemną, ale nic poza tym. Ot, lekka karcianka, w przerwie między poważniejszymi tytułami. Wiem jednak, że jestem w mniejszości, bo tytuł ten zawojował serca graczy, także tych z naszej redakcji (o czym możecie przekonać się tu). Premiera Sushi Roll stała się dla mnie pretekstem do tego, żeby dać serii drugą szansę i zrewidować moje poglądy. Nie wyszło.

Rzadko zdarza się mi ogrywać tak lekką grę przez tak długi czas. Chciałem jednak przed napisaniem recenzji wypróbować każdy z możliwych zestawów i zagrać w większość z proponowanych konfiguracji. Zadania nie ułatwiał też fakt, że Sushi Go było kiedyś u nas bardzo mocno ogrywane i, muszę przyznać, że niektórym z moich znajomych gra się po prostu przejadła (nomen-omen). Czy więc warto zainwestować w Sushi Go Party w momencie kiedy ma się już Sushi Go? Czy gra wnosi na tyle nowego powiewu, żeby ponownie  przykuć do stołu na długie godziny? No, i czy warta jest polecenia graczom, którzy z oryginałem nie ...

Kakao: Diamenty – drugi dodatek do Kakao, podobnie jak Czekolada, wprowadza do podstawowej rozgrywki cztery modularne rozszerzenia. Są nimi Kopalnia kamieni szlachetnych, Drzewo życia, Łaska cesarza i Nowi pracownicy. Jak te rozszerzenia sprawdzają się na tle podstawki i czy warto w nie inwestować? Postaram się odpowiedzieć na te pytania.