Tag Archives: Michael Menzel

Jednym z większych i piękniejszych pudeł ubiegłorocznego Essen była gra Agra, o której mogliście przeczytać już w Essen Express, gdy opisywałam swoją pierwszą, trzyosobową rozgrywkę z przygodami ;) Dziś, w przeciwieństwie do tamtego tekstu, postaram się bardziej skupić na wrażeniach. Bo te pierwsze były mocno pozytywne. Za wyjątkiem instrukcji. Która powalała. Auć…

Przewinęła mi się gdzieś kiedyś informacja, że Packet Row miał być wydany po polsku. Nie pamiętam kiedy to było i jakie wydawnictwo miało się podjąć tego dzieła, ale sądząc z upływu czasu, nic z tego nie wyjdzie. Czy wiele stracili gracze? Trudno powiedzieć, gra jest przyzwoita, ale ma kilka upierdliwych przypadłości i ogólnie mówiąc tyłków raczej nie pourywa.

Dzisiaj zabieram Was do Ulm… To niesamowita podróż w przeszłość! Zobaczycie barki kołyszące się na wodach Dunaju w cieniu arcydzieła architektury – wspaniałej katedry wznoszącej się nad murami miasta… Czujecie już ten zew przygody? Te wszystkie emocje, które nas tu czekają? No dobra, koniec żartów. Emocji i przygody raczej tu nie będzie, ale jeśli macie ochotę na zgrabnego eurosucharka, to zapraszam do recenzji :).

Zestaw zawierający wspaniałą grę strategiczną Szogun wraz z dodatkami Dwór Tenno i mini dodatkiem Samuraj to najlepszy możliwy sposób na zaopatrzenie się w pełną polską edycję tej wyśmienitej gry planszowej. Najlepszy stosunek ceny do jakości i ilości! Taka okazja już się może nie powtórzyć! Promocja na ten zestaw trwać będzie tylko do czwartku 4 września 2014 roku! Games Fanatic ma zaś przyjemność objąć te wydanie patronatem medialnym.

Rzadko kiedy klimat gry stanowi dla mnie istotny element czerpania z niej przyjemności. Oczywiście doceniam klimat – Automobile, K2 czy Dixit są tego przykładami. Jednak zazwyczaj solidna mechanika jest ważniejsza dla pełnej satysfakcji w czasie rozgrywki. Santiago de Cuba to gra, która mnie zaskoczyła wysokimi wymaganiami co do wczuwania się w ów klimat. Jak to się stało, że mnie – miłośnika abstrakcyjnych mechanik – gra wciągnęła swoim klimatem? O tym w niniejszej recenzji.

Nie wiem, czy wiecie, ale znany ilustrator gier, Michael Menzel, zaprezentował na ubiegłorocznych targach w Essen swoją debiutancką grę – Legends of Andor. To musiało kiedyś nastąpić, przecież nikomu bezkarnie nie uchodzi ciągłe przebywanie w towarzystwie pełnych pomysłów projektantów planszówek i do tego namacalne z nimi obcowanie, obserwowanie procesu twórczego i dokładanie do niego swojej ważnej cegiełki. 

To będzie krótka recenzja. Tak krótka jak krótka jest rozgrywka w Dragonheart, czy jak kto woli, Serce Smoka, bo pod takim tytułem wkrótce ujrzy światło dzienne polska edycja wydana przez Galaktę. Na grę natrafiłam przypadkiem, gdyż – jak może niektórzy wiedzą, wpadłam w sidła BoardGameAreny, czyli serwisu oferującego planszówki online. O tyle jest on inny od pozostałych (bo przecież pełno ich wszędzie), że gry toczą się tylko i wyłącznie w trybie LIVE, czyli zainteresowani siedzą przed ekranem i klikają do skutku, aż rozgrywka dobiegnie końca. Nie wyobrażam sobie, przy okazji wspominek o rozgrywkach turowych, aby w Smoka grać turowo… 5 ...

… grę każdego dnia! A dokładniej, co dwa lata, ale bazującą na tych samych składnikach. Jak oszczędnie! Przyznaję, że facet miał pomysł. Wpierw zrobić doskonałą rozbudowaną, śliczną i ze wszech miar dopracowaną grę, a potem ją pociachać, poszatkować, rozczłonkować i sprzedawać od nowa, ale tym razem po kawałku. I zrobić to w tak sprytny, a zarazem uczciwie jawny sposób, że ludzie to kupują.

Muszę przyznać, że jestem niezwykle zaskoczona. Otóż, gdy co jakiś czas wśród graczy pada nazwa „Cuba” słyszę argument pokroju „Aaa, to ta gra co ma takie słabe opinie?”. Jestem tym zaskoczona wręcz podwójnie. Raz, że zarówno Rzut Oka jak i oceny w sklepach internetowych są jak najbardziej pozytywne. Po drugie – i co ważniejsze – jest to gra genialna :) Dobrze, niech będzie, że WEDŁUG MNIE jest to gra genialna. I także wyłącznie WEDŁUG MNIE z niewiadomych względów kojarzy mi się z „Puerto Rico”. Ale to tylko takie babskie fanaberie ;)

Jakiś czas temu na łamach GamesFanatic.pl opublikowałem recenzję gry karcianej – Kozice (Cliffhanger) autorstwa Güntera Burkhardta. Tytuł ten bardzo mi się podobał, a w dołączonej do gry reklamie wydawnictwa Amigo można było przeczytać, że wkrótce pojawi się kolejna karcianka tego autora, której bohaterami podobnie jak we wspomnianym Cliffhangerze są kozice. Kozi Hazard (Nur die Ziege zählt) – bo o nim mowa – od razu trafił na moją wish-listę, po przeszło pół roku pojawił się u mnie w domu, a dzisiaj chciałbym przedstawić go bliżej czytelnikom naszego portalu.