Tag Archives: Lacerta

Lacerta przyzwyczaiła graczy do oferowania gier złożonych, skomplikowanych, trudnych. Za to dających ogromną satysfakcję po rozegraniu partii, jeśli ktoś lubi ten specyficzny rodzaj zmęczenia umysłu. W tym roku swoją ofertę wrocławskie wydawnictwo poszerzyło o lżejsze tytuły. O Pięciu ogórkach pisałem w okresie wakacji, a dziś o jeszcze bardziej imprezowym tytule jakim jest piracka gra Hook! A skąd ten jeleń olbrzymi w tytule? Wyjaśni się pod koniec recenzji…

Zaglądając do katalogu naszego serwisu stwierdziłam ze zdziwieniem, że nie ma w nim pozycji, która na pewno na takowy wpis zasługuje. Pandemia, bo o niej mowa, to gra niemłoda, ale wciąż zasługująca na uwagę. Gry kooperacyjne rozwijają się stosunkowo intensywnie, ale wciąż stanowią zdecydowaną mniejszość. Niemniej, gra z 2007 roku to już nominalnie staroć, a jednak broni się mechaniką i wrażeniami z rozgrywki. Pierwsza edycja, jak na ówczesne standardy była pod względem wizualnym całkiem całkiem. Pamiętam jak zagrywałam się w nią w pojedynkę siadając o poranku z kawusią przy stole, losując postacie i kierując nimi na głos ze słuchawkami z ...

Lacerta do tej pory kojarzyła się jako wydawnictwo oferujące polskim graczom tytuły zaawansowane, wymagające raczej poważnego podejścia. Tymczasem w najnowszej ofercie pojawiły się i takie gry jak mała karcianka Pięć ogórków. Jest to autorska modyfikacja klasycznej gry karcianej Ogórek zaproponowana przez Friedemanna Friesego. Po niemiecku nazywa się na F (Die Fünf Gurken) i ma w sobie pełno zieleni, stąd pewnie zainteresowanie nią autora (całego w zieleni) tak znanych gier jak seria Wysokie Napięcie, Fürstenfeld czy Fauna. Jak wpisuje się w dotychczasową linię wydawniczą Lacerty ta mała karcianka?

Całkiem niedawno przeczytałam felieton poruszający tematykę dotyczącą dydaktyzmu jaki niosą z sobą gry planszowe. I tak w dość obszernym panteonie argumentów znalazło się m.in. to, że uczą zdrowej rywalizacji, poszerzają horyzonty, kształcą umiejętność strategicznego myślenia, bla, bla, bla…jak w ustawie o celach edukacji. Piękno, dobro i prawda. Wszystko prawda, ale…czyż nie jest również tak, że dzięki niektórym grom, można po prostu się wyżyć, wyładować, zemścić, dokopać przeciwnikowi i na końcu przy salwach złowieszczego śmiechu, odtańczyć taniec zwycięstwa? Jasne, że tak. Fundamentem tego rodzaju demonicznych gier jest mechanika wzajemnego zniszczenia, a grono planszówek/karcianek opartych na tym pomyśle, właśnie zasiliło dziecko Lacerty. ...

Oj działo się działo, szczególnie przy moim biurku podczas sprawdzania Waszych odpowiedzi :) Przysłaliście prawie 100 zgłoszeń na ten obszerny konkurs dotyczący jednego z najbardziej utytułowanych wydawnictw w Polsce, co przy rozległości 3. pytania oznaczało przerwę w życiorysie, czyli poniedziałek spędzony na sprawdzaniu, kto rozpoznał jakie grafiki i ile ślepych strzałów starał się ukryć w natłoku tytułów (niektórzy byli na tyle uprzejmi, aby uprzedzić: „strzelam” ;)

Kramer i Kiesling po raz kolejny odwalili kawał dobrej roboty.  Do rąk graczy trafia gra, która sprawia radość w odniesieniu do trzech podstawowych poziomów mierzonych „ frajdomierzem”. Po pierwsze – wykonanie, po drugie (moim zdaniem) dobry klimat, po trzecie ciekawa i przemyślana mechanika.

Czas szybko mija, bo to już ponad miesiąc upłynął od targów SPIEL 2013. Tym razem wydawnictwo Lacerta znalazło dla nas czas i wygrzebało parę wspomnień z ich pobytu w Essen.

To gra już dość leciwa, ukazała się 5 lat temu, ale dopiero w tym roku – dzięki Lacercie – pojawiło się polskie wydanie. Uwe Rosenberg stworzył jedną z najbardziej eleganckich i jednocześnie wymagających gier. Mimo upływu lat wciąż błyszczy genialnymi rozwiązaniami. A z drugiej strony nowi gracze nadal mają problemy z pewnymi niuansami wynikającymi ze swoistej nierealności rozwiązań przyjętych dla zbalansowania rozgrywki. O Le Havre, także na naszych łamach było już sporo, stąd pomysł, by zawrzeć tu także kilka przestróg dla dopiero poznających ten klasyczny tytuł.

Wielokroć pisałem, że cenię sobie mechanikę a klimat gry jest dla mnie daleko mniej ważny. Stąd moje zamiłowanie do gier abstrakcyjnych, logicznych. Jednakowoż od pewnego czasu, ku swojemu zaskoczeniu, zauważam że są gry z klimatem, który mnie przekonuje, który mi się podoba, który wreszcie wydaje się być silną stroną danej gry. Przykładem jest tu właśnie gra o klimacie, w której autor Vital Lacerda ową cechę bardzo zręcznie wykorzystał.

O Mage Knight na Games Fanatic pisałem już dwukrotnie. Pierwszy mój tekst – rzut okiem – powstał z zachwytu nad tą grą. Wydanie anglojęzyczne zakupiłem pod wpływem impulsu, nie wiedząc o grze za dużo – spore ryzyko patrząc na to, ile gra kosztowała w sklepach. Dość szybko wydawnictwo Lacerta zdecydowało się na wydanie polskiej edycji tej gry. Zapewne sporo osób, podobnie jak ja przeszło rok temu, kupiło już ten tytuł pod wpływem impulsu. Dla wszystkich pozostałych-niezdecydowanych jest właśnie ta recenzja.