Tag Archives: Ignacy Trzewiczek

Mundialowa gorączka za nami, zaś w naszym kochanym kraju nad Wisłą, jak przy każdej wielkiej imprezie piłkarskiej, do życia obudziło się około 40 mln wysokiej klasy ekspertów piłki nożnej. Szkoda, że wówczas nie dokonujemy wyboru selekcjonera kadry narodowej, bo przynajmniej byłoby z kogo wybierać. Przecież na każdym osiedlu, nawet najmniejszego miasteczka w Polsce znajduje się obecnie przynajmniej pięciu następców Pepa Guardioli, Carla Ancelottiego, czy Alexa Fergusona. Taki potencjał marnuje się na swoich kanapach i fotelach przed telewizorami, zamiast udowodnić, że Polak potrafi! Nadarza się jednak świetna okazja, by część z nas – ekspertów pierwszej wody – spróbowała swoich sił, może ...

Siadamy z Ignacym Trzewiczkiem w specjalnie do tego przygotowanym zakątku na piętrze Stadionu Śląskiego. Ignacy jest w dobrym humorze, lekko wyczekujący i skupiony na pytaniach, choć wyraźnie widać, że myślami jest w kilkunastu miejscach jednocześnie; trochę z nami i innymi dziennikarzami, trochę na sali prelekcyjnej, trochę w sali gier i na pewno trochę z fanami, z których każdy ma pewnie dziesiątki pytań, a wielu chciałoby namówić Prezesa na szybką partię w jedną z gorących nowości przygotowanych przez Portal Games.

Śmiało, śmiało, podejdź bliżej! Jesteś na Arrakis, pustynnej stolicy rozrywki i międzykartelowych intryg! Wyglądasz na całkiem świeżego członka rebelii, pozwól więc, że wprowadzę Cię w temat i zaraz ruszysz w swoją wesołą drogę, poznając nie tylko sekrety Diuny, ale też Sekrety Rodu. Witaj na pustynnej planecie – będę Twoim przewodnikiem!

Jakiś czas temu na łamach naszego portalu pojawiła się recenzja gry Detektyw: Sezon 1, w której Ciuniek podzielił się swoimi wrażeniami z perspektywy osoby, która miała okazję zagrać w inne części serii. Co za tym idzie, mógł porównać obie gry, a także wyrobił sobie konkretne oczekiwania co do rozgrywki i zmian w mechanice. Dzisiejsza recenzja będzie jednak z punktu widzenia gracza, który owszem słyszał, że Detektyw jest grą bardzo dobrą, wciągającą i… właściwie to tyle. Dlatego też moje jedyne oczekiwania co do tego tytułu to: interesujące śledztwa, porządne rozruszanie szarych komórek i mile spędzony czas. Czy oczekiwania się spełniły?

W preambule do poniższego tekstu muszę nakreślić coś w rodzaju autobiograficznego rysu historycznego. Ilość jęczeń i narzekań jakie zamierzam zawrzeć w kolejnych akapitach wymaga przybliżenia czytelnikowi mojej perspektywy, z której od samiuśkiego początku patrzyłem na projekt nowej części Detektywa z podtytułem: Sezon 1. 

Pudełkową wersję gry Osadnicy: Wykreślane Imperium Portal wydał w bodajże w czerwcu 2019 r. Mimo ciekawej mechaniki i osadzenia roll&write’a w znanym i lubianym uniwersum, tytuł nie odniósł chyba dużego sukcesu i dał się wyprzedzić w wyścigu na półki wielu graczy konkurencyjnym Welcome to… czy Rzuć na tacę. Pomimo tego Portal Games postanowiło wydać w tym roku wersję mobilną O: WI, którą mam dla Was okazję dzisiaj recenzować.

Osadnicy: Królestwa Północy to (przynajmniej w/g BGG) reimplementacja O:NI, czyli Osadników: Narodziny Imperium. Niesie ona jednak ze sobą tyle istotnych zmian, że IMHO możemy mówić o daleko idących podobieństwach, bądź o grze z tej rodziny bardziej niźli o typowej reimplementacji.

Jakiś czas temu Veridiana rzuciła okiem na 51 Stan: Master Set przez pryzmat pierwowzoru. Czyli tej brzydkiej, nieczytelnej i mało zrozumiałej dla większości planszówkowiczów gry… Taak, jak widać nie lubię oryginału. Zagrałem w niego raz (z dodatkami Nowa Era i Ruiny), odbiłem się i postanowiłem nigdy do niego nie wracać. Lubię za to Osadników: Narodziny Imperium. Gra jest śliczna, kolorowa, ma w miarę proste zasady do wytłumaczenia, a przy tym pozwala sporo pokombinować i daje satysfakcję intelektualną z rozgrywki. Kiedy więc usłyszałem, że Master Set oddalił się od swoich hardcorowych korzeni i zbliżył do sielankowych Osadników postanowiłem jednak spróbować. Oto ...

Zainteresowani pamiętają zapewne mój poprzedni opis wrażeń ze spotkania z Master Setem. Konkretnie było to spotkanie z prototypem. Od kilku dni mam natomiast okazję ogrywać pachnący nie-prototyp. Czy wrażenia są inne? Tak, są inne. Po pierwsze dlatego, że produkt finalny różni się od prototypu, który poznałam. Nie ma zatrważającej liczby kopii tych samych kart (z tego co pamiętam, zanosiło się np. na 6 Szkół!), praktycznie powtórki zdarzają się nie częściej niż w poprzedniej wersji. Wersja P miała ich koszmarnie dużo i odstraszyła mnie tym zupełnie. Po drugie…

To miała być naprawdę negatywna recenzja. Zaczęło się od tego, że narobiłem sobie smaku na Statki, Łupy, Kościotrupy. Klimat bardzo mi pasował, zapowiedzi innowacyjnej mechaniki zachęcały, hype rozkręcony był na całego. Wprawdzie wiedziałem, że gra ma być familijna i mocno losowa, ale przecież skoro już byłem na to przygotowany, nie mogło mnie to negatywnie zaskoczyć.