Tag Archives: gry rodzinne

Dawno, dawno temu… któż z nas nie słyszał tych słów zapowiadających podróż do niesamowitego świata baśni? Granna zafundowała graczom już niejednokrotnie możliwość powrotu do uniwersum legend. Tym razem zapraszam Was do lochów Zamku Ostrogskich, w których żyło ptasie stworzenie. Na szczęście nie trzeba było go całować, żeby odmieniło swą postać. Potrzebny będzie dobry refleks i najlepiej kilka egzemplarzy niedużych dzieci. Bo to gra właśnie dla młodych tropicieli legend. Choć dorosłym też sprawia sporą frajdę.

Fallout to marka, której nikomu nie trzeba przedstawiać. Wszyscy od razu wiedzą o co chodzi i czego możemy się spodziewać. Oczywiście w kolejnych odsłonach serii czekają na nas trochę inne wyzwania. Nie wspominając już o tym, że zawsze w przypadku takiego „kasowego” uniwersum pojawią się „produkty uboczne”, wyciskające ostatnie złocisze z fanów serii. W dzisiejszych czasach nikt już nie kręci nosem na kubki i koszulki. Niemniej w przypadku gier planszowych sprawa wygląda trochę inaczej. W końcu muszą one robić coś więcej, niż po prostu wyglądać na falloutowe. Niechby chociaż działały. A Fallout Shelter to jeszcze bezprądowa wersja gry symulacyjnej stworzonej ...

Leśne duchy od razu przyciągają wzrok. Piękne pudełko, które może służyć także jako ozdoba półki. Śliczne, błyszczące kafelki. Nawet boki i środek pudełka zostały przecudownie ozdobione. Niemniej tak przygotowane gry,  sugerujące zwłaszcza przyjemną, familijną rozgrywkę, zazwyczaj nie powalają na kolana. Ot kolejne z wielu podobnych, w które może i da się grać, ale nie wiadomo po co, gdyż zachwycają o tyle, o ile gramy we współczesne gry planszowe po raz pierwszy. Idealny prezent dla standardowego klienta Empiku, jednak gracze raczej nie mają powodów by po nie sięgać. Czy Leśne Duchy od FoxGames również powielają ten stereotyp?

Reinera Knizię z pewnością można uznać za ojca gier bez prądu. I to takiego, który nadal eksperymentuje i tworzy, a nie tylko odcina kupony od swych najsłynniejszych dzieł. Choć ma na  koncie również dość skomplikowane tytuły, to mimo wszystko jego znakiem rozpoznawczym pozostaje połączenie prostych oraz schludnych mechanik o niskim progu wejścia z przyjemną, wręcz familijną rozgrywką. Niemniej jego grom  zazwyczaj było daleko do banalności. Fenomenalnie nadawały się do rozpoczęcia przygody ze światem współczesnych gier planszowych, a i zaawansowani gracze znajdowali w nich coś dla siebie (niech żyje nieśmiertelny Samuraj oraz Eufrat i Tygrys). Tym raziem doktor (i to od ...

Domino wróciło do łask. Niby taka klasyczna gra o banalnej mechanice, z której podobno nie da się za wiele wyciągnąć, a tu proszę niezawodny Bruno Cathala stworzył z niej taką serię, która zawładnęła umysłami graczy. Urzeczeni dodatkowo piękną oprawą graficzną planszówkowicze  mogli wydać tylko jeden werdykt – hit. Jednak, czy w pewnym momencie układanie płytek nie zaczęło zjadać własnego ogona? Dziś zapraszam was do domeny królowej, gdzie czekają na nas kolejne wyzwania włącznie ze starciami z drapieżnym smokiem.

Kampania Chytrogrodu od Hexy Studio i Lucrum Games na zagramw.to powoli zbliża się do szczęśliwego finału. Wspierający zacierają ręce i powoli wypatrują dostarczenia upragnionych pudełek. Obiecano nam blef, oszustwa oraz negocjacje i to przy partii nie trwającej dłużej niż 60 minut. Rozgrywka ma być dynamiczna, emocjonująca, a także z należytym szacunkiem podchodzić do naszych szarych komórek, aby ewentualne chęci do analizowania sytuacji na planszy również zostały zaspokojone. Jednak jak to wszystko wygląda w praniu, podczas partii? Czy warto sięgnąć do portfela i dorzucić swoje złocisze do projektu?

Nie była to moja gra pierwszego wyboru z tegorocznych targów, jednak japońska tematyka zawsze skłania mnie do, choćby pobieżnego, zainteresowania. A tutaj zaproponowano całkiem interesującą fabularną otoczkę. Shikoku jest najmniejszą z 4 japońskich wysp, ale słynnie z 88 buddyjskich świątyń. W Japonii istnieje przesąd, że każdego z nas czeka rok nieszczęść (mężczyzn w wieku 42 lat oraz w wieku 33 lat dla kobiet) i aby ustrzec się przed złym losem należy odbyć pielgrzymkę do najsłynniejszej z nich – 23 nazywanej Yakuo-ji, w której czci się uzdrawiający aspekt Buddy – Yakushi Nyorai.

Różnorodne wariacje gier abstrakcyjnych są coraz bardziej popularne. Nie tylko zachwycają swoją nietuzinkową oprawą graficzną, lecz także stawiają przed nami interesujące wyzwania. Czasami wymagają od nas logicznego myślenia, niekiedy sprawdzają naszą zręczność, a jeszcze innym razem łączą spostrzegawczość z szybkim podejmowaniem decyzji. Klimat bywa dowolny, lecz nieraz potrafi powiedzieć nam coś o irytujących kłopotach dnia codziennego…

Odnoszę wrażenie, ze jestem jednym z niewielu fanów Keltisa. Co prawda przyznanie mu nagrody Spiel des Jahres w roku, w którym w szranki stawała również Epoka Kamienia, uważam za duże nieporozumienie, trudno mi jednak nie przyznać, że w początkach mojej planszówkowej kariery spędziłem z grą Reinera Knizii wiele godzin dobrej zabawy. Skoro więc nadarzyła się okazja poznać prekursora zastosowanej w Keltis mechaniki, nie mogłem odmówić. Tak rozpoczęła się moja wędrówka w poszukiwaniu zaginionych miast w grze Lost Cities: Pojedynek, wydanej niedawno przez Galaktę.

Starość, wszędzie starość. Z każdą minutą zbliżamy się do nieubłaganego horyzontu śmierci. Fraza „co roku młodsi, co roku szczuplejsi” okazuje się gorzką ironią. A tutaj jeszcze zewsząd atakują nas nowe technologie, pełne werwy młode pokolenia, wszędzie nasycone kolory, kiedy na nas spływa szarość wyblakłych wspomnień. Na szczęście nie musimy się ograniczać do wyświechtanych stwierdzeń – „kiedyś to było!” bowiem nie zawsze przeszłość jest gwarantem jakości. Dzisiejsze gry bez prądu zawierają często ciekawsze mechaniki, lepszą szatę graficzną oraz bardziej zaawansowaną rozgrywkę. Stare czasy niech się kurzą…