Tag Archives: Gry logiczne

Mitropia to gra dystrybuowana przez wydawnictwo Moria Games, która jak dotąd nie zdobyła należytej uwagi. A szkoda (i to nie dlatego, że wśród twórców znajdziemy kilka polskich nazwisk), gdyż już znalazła się na wyprzedażach. Ten abstrakt osadzony w „starożytnym” świecie jest nie tylko ciekawą wariacją na temat klasycznej gry – Go, lecz także w dość ciekawych sposób podchodzi do mechaniki area majority. Skoro poruszamy się w takich klimatach, ja również zagaje klasycznie: zajrzyjmy do pudełka i zobaczmy, jak spisuje się rozgrywka.

Bardzo lubię gry abstrakcyjne. Zazwyczaj spotyka się w nich nowe, ciekawe mechaniki, a proste i klarowne zasady sprzyjają wielokrotnym partiom. Brak klimatu całkowicie mi nie przeszkadza, gdyż o wiele bardziej liczy się dla mnie samo starcie umysłów. I to nie tylko w rozgrywkach dwuosobowych – w końcu zawsze im więcej ludzi, tym lepiej. Jednakże dobry abstrakt musi charakteryzować się niezwykłą precyzją, a wręcz i kunsztem. Broni się przecież samą mechaniką. A przy zalewie coraz to nowych gier bez prądu powinien mieć jeszcze to „coś” błysk, który sprawi, że wyróżni się na tle innych, podobnych tytułów. Czy tak jest w przypadku Holi:Festiwal ...

Lubię gry logiczne i chętnie po nie sięgam. A jednak, na mojej półce są one reprezentowane przez zaledwie kilka tytułów. Dlaczego? O tym dalej. Niedawno dotarła do mnie nowość od wydawnictwa Piatnik. Gra znakomicie się prezentujące, jest bardzo sprytnie zaprojektowana i solidnie wykonana. Czy 4Mation ma szansę zagościć u mnie na dłużej? Przekonamy się.

Zawsze chętnie sięgam po gry, których głównym zadaniem jest rozruszanie szarych komórek „użytkownika”. Mam w swojej kolekcji sporo escape roomów, gry paragrafowe, czy wreszcie dzienniki z łamigłówkami. Tym razem na moim stole wylądowała seria gier IQ Fitness od Wydawnictwa Albi. Każde z pięciu niewielkich pudełek kryje talię 50 kart z zagadkami. Na cykl składają się: Szyfry, Zadania matematyczne, Zadania logiczne, Rebusy graficzne oraz Iluzje optyczne.

Kiedyś zobaczenie na pudełku nazwiska Rosenberg oznaczało, że będziemy mieli do czynienia z czymś naprawdę fajnym. Porządną grą bez prądu, w której prostota zasad przełoży się na wiele godzin przyjemnej rozkminy. Tytuł, gdzie z partii na partię będziemy stawać się coraz lepsi, a nasze wyniki punktowe będą powodem do dumy. Obecnie to… na dwoje babka wróżyła. Czasami mu się uda, a czasami nie. Nie ma już pewności, pozostało liczyć, że tym razem dana pozycja będzie bliżej  Agricoli niż Reykholta. W przypadku Novej Luny nadzieję dawał jej rozmiar. Cóż Uwemu ostatnio  lepiej wychodziły mniejsze pudełka. Jak poszło tym razem?

O Torres napisano już sporo tekstów. A partii rozegrano jeszcze więcej, gdyż tytuł ten gości na stołach już od 18 lat. Dla wielu każda pozycja od Michaela Keslinga i Wolfganga Kramera to gwarancja jakości. Swego czasu swoje wrażenia, uwagi i spostrzeżenia o tym suchym budowaniu zamków (lub wież bowiem raczej nikt nie pamięta, że są to jakieś bardziej zaawansowane konstrukcje) w naszym serwisie podał Ginet. Dzisiaj zapoznacie się z moim spojrzeniem, a przy okazji rozwiążę pewną zagadkę z tekstu mojego redakcyjnego kolegi.

Witajcie na Dokmus – tajemniczej wyspie, która potrafi zmieniać swój kształt. Jako wodzowie poprowadzimy wyprawę badawczą w głąb wyspy, aby zaskarbić dla swojego plemienia przychylność boga. Dlaczego tę przychylność miałoby zapewnić eksplorowanie wyspy – już nie wyjaśniono. W trakcie podróży będziemy prosić o pomoc bóstwa strażnicze i za ich pomocą manipulować kształtem wyspy. Tak przedstawia się motyw przewodni gry, który – moim zdaniem – trochę kuleje. Na szczęście Dokmus to sprytna gra taktyczno-logiczna ukryta pod nieco przykrótkim płaszczykiem fabuły.

Napiszę tę recenzję od końca. A co mi tam. Zacznę po prostu od tego, że Kraby na fali to świetna gra logiczna, która spodobała się zarówno dzieciom jak i mnie! I jeśli to stwierdzenie jakkolwiek was wzruszyło, zachęcam do wnikliwszej lektury poniżej :) Przede wszystkim muszę przypomnieć, że nie przepadam za grami logicznymi. Po drugie, rzadko kiedy zdarza mi się samej grać w tytuł, który dostałam do ogrania świetlicowego w gronie dzieci, które przy odrobinie wyobraźni mogłyby być nawet moimi wnukami. No nie jest to najszczęśliwsza rzecz na świecie i zawsze wymiguję się od tego jak mogę. Owszem, obserwuję, podpytuję, ...

Niedawno Wojtek Dziwok napisał na swoim blogu   o tym, że „nie ma polskich publikacji na temat łamigłówek”, a jedynym wyjątkiem jest monumentalna encyklopedia „, wydana przez PWN w 2006 roku. Nie mogę się z tym zgodzić. Moim zdaniem publikacji na temat łamigłówek ukazało się w Polsce kilkadziesiąt, ale zanim zacznę je wymieniać, chciałbym ostrzec potencjalnych czytelników przed książką „Gry świata”.

Inka i Markus Brand to chyba obecnie najbardziej znane małżeństwo projektantów w branży. Nie zamykają się w ramach jednej konwencji tak więc tworzą z powodzeniem gry zarówno dla doświadczonych graczy (choć ze specyficznym gustem) jak i pozycje dla dzieci. Nie pogardzą też rodzinnymi tytułami z zacięciem logicznym. Taka właśnie gra trafiła ostatnio do moich rąk.