Tag Archives: gry karciane

Horda nieumarłych powstaje z grobów i rusza na Moskwę! Łaknąc mózgów i gorzałki, dzikie zombie prą do przodu nie zważając na świszczące kule i rozjeżdżające je samochody. Uzbrojeni po zęby ludzie wychodzą na ulice, aby bronić swoich wnętrzności i wysokoprocentowych trunków. Kto wygra tę walkę na śmierć (dla niektórych kolejną) i życie? O tym możecie zdecydować sami, sięgając po grę Zombiaki 2: Atak na Moskwę.

Jak w jednej opowieści zmieścić wiewiórkę, ołówek i deskorolkę? To nie wydaje się trudne, prawda? Jednak po ponad 6 takich opowieściach przypomnienie sobie, kto był bohaterem historii i czego użył oraz co mu się przytrafiło jest już sporym wyzwaniem. Tym bardziej, jeśli nasi przeciwnicy nie będą nam ułatwiali i sprawią, że historia jest zawiła i wielowątkowa. Kiedy pierwszy raz sięgnąłem po grę Pamiętne historie i przeczytałem instrukcję powiedziałem: „Przecież to Story Cubes z rywalizacją. Ciekawe jak to działa”. No więc właśnie, jak to działa? ;)

Herbert Paul Grice, filozof języka, opracował swego czasu regułę konwersacji, na którą składały się cztery maksymy: ilości, jakości, odniesienia i sposobu. Są one konieczne do tego, aby komunikacja była udana, a więc aby nasz rozmówca dobrze nas zrozumiał. Nieprzestrzeganie powyższych reguł może być skutkiem np. nieusłyszenia rozmówcy, spowodowanego zakłóceniem rozmowy choćby przez hałas, ale także choroby psychicznej, która sprawia, że ktoś nie potrafi prowadzić poprawnej konwersacji. Współcześnie nieprzestrzeganie zasad konwersacji jest również spotykane u sporej grupy społecznej, która wykształciła się w ostatnich latach, a którą można nazwać graczami planszówkowymi. Co mają wspólnego gry planszowe i maksymy konwersacyjne Grice’a? Okazuje się, ...

Jakoś mam szczęście do otrzymywania od Trefla do recenzji gier o najróżniejszych przedstawicielach fauny. Były ssaki (Sawanna), były gady (Zęby Smoka), teraz są też płazy i owady (Frog King). Dwa poprzednie tytuły miały w sobie to coś, co pozwoliło zatrzymać się im na stole na dłużej. Czy Żabi Król także w sobie to coś ma, czy będzie szczęśliwie podróżował ze mną po świecie (tj. Warszawa i okolice, czasem Mazury lub Pomorze), szerząc planszówkowo-karciane hobby, czy może trafi na półkę, do której nikt nie sięga, skazany na wieczne niezagranie? Zobaczmy.

Wiem, ostatnio mniej gram w „dorosłe gry”, a bardziej koncentruję się na edukowaniu młodego pokolenia. Ale, o dziwo, jest to przyjemne, gdy widzi się efekty. Dzieci coraz częściej po wbiegnięciu do świetlicy (po przecież nie wejściu…) kierują się od razu do półki z grami, która dzięki recenzjom systematycznie się powiększa. A na półce, ostatnimi czasy, królują królewny (ostatecznie, taki ich zawód). Królewny, śpiące zresztą, udowadniają, że gra nie musi powalać kolorem, błyskiem, trójwymiarem i innym splendorem, aby spodobać się przyszłości narodu.

I kolejna gra od rodzimego Rebela. Tym razem coś, co na pierwszy rzut oka można nazwać kościanym Lewisem i Clarkiem. Gra „Discoveries” to druga po w/w gra Cédricka Chaboussit dla 2 – 4 graczy o czasie gry wynoszącym ok. 30 minut. W grze kompletujemy dziennik podróży za pomocą kart, które pozyskujemy w pośredni sposób poprzez kości. Graficznie i tematycznie gra nawiązuje do większego poprzednika. Czy nawiąże także emocjami towarzyszącymi rozgrywce? Polski tytuł to prawdopodobnie i po prostu „Odkrycia”.

Bardzo długo opierałam się Seasons. Entuzjastyczne opinie, że przepiękna gra podoba się kobietom skutecznie mnie odstręczały. Poznałam już w swoim życiu kilka wydmuszek cud urody (i nie mówię tu tylko o grach), a gry „dla kobiet” utwierdzały mnie tylko w przekonaniu, że czegoś mi w chromosomach najwidoczniej brakuje, bo żadna taka mnie dotąd nie powaliła. Żyłam więc sobie spokojnie nie interesując się Seasons w ogóle, gdy nagle przyszedł dzień tworzenia listy preferencji na jednym z poprzednich Mat Handli i chyba tylko z jakiegoś genialnego podszeptu wpisałam numerki Pór Roku. Co gorsza, nawet się ucieszyłam, gdy się okazało, że growy totolotek ...

Święta Święta i po Świętach. Człek obżarty, wypadałoby się trochę poruszać. Ale spacer nie ucieknie, najpierw zagrajmy sobie w grę… Gry, które przy minimum zasad oferują maksimum możliwości są zawsze wielce pożądane. Człowiek nie spędza godzin nad doskonaleniem swojego zrozumienia niuansów w instrukcji, a jedynie nad doskonaleniem taktyki i strategii. Najczęściej owa charakterystyka dotyczy gier logicznych, ubranych dodatkowo w bardzo skąpą, jedynie tę absolutnie niezbędną, szatę graficzną. Dla amatorów nieco bardziej rozwiniętej fabuły także jednak znajdą się gry, które spełniają powyższe warunki. Jedną z nich wydaje się być Strife, wydany w Polsce przez Cube: Factory of Ideas.

Rzadko się zdarza, aby jedna osoba popełniła trzy wpisy na temat jednej gry. Nawet, jeśli jest to tak genialna gra jak Tash-Kalar Vlaady Chvatila. No, ale stało się. Wpierw relacjonowałam zauroczenie po ubiegłorocznym Essen, następnie już na spokojnie opisałam wrażenia w późniejszej recenzji. Wciąż jednak był jeden problem – nie mogłam grać w grę w domu z uwagi na sporą zależność językową. Na szczęście – i ku wielkiemu zaskoczeniu też – Rebel postanowił zaryzykować i wydał Legendarną Arenę po polsku! Nareszcie mogę grać do woli…

Wydawnictwo Rebel.pl przygotowuje polskie wydanie kolejnej gry będącej ucztą dla oczu. Elysium toczy się w świecie greckiej mitologii. Ośmiu bogów Olimpu rywalizuje ze sobą w tej przepięknej grze karcianej o punkty zwycięstwa tworząc swoje legendy i dokonując chwalebnych czynów. Za projekt odpowiedzialni są ludzie ze Space Cowboys, którzy powinni głównie kojarzyć nam się z niedawnym Splendorem.