Tag Archives: gry karciane

Są takie planszówki, które uwielbiają rzesze graczy, a mnie specjalnie nie zachwycają. Do kategorii tej należą bez wątpienia dwa klasyki wśród nowoczesnych gier planszowych: Splendor oraz List miłosny. Co ciekawe, obie gry zostały jakiś czas temu zrekompensowane w moich oczach, za sprawą swoich Marvelowskich wersji (Splendor: Marvel, Rękawica Nieskończoności). Nie ukrywam, że to właśnie przeniesienie ich fabuły do tego uniwersum przyciągnęło w pierwszej chwili moją uwagę. Czy osadzony w równie wysoko cenionym przeze mnie świecie Gwiezdnych Wojen Star Wars: Pałac Jabby także zyskał moją sympatię? Zapraszam do lektury recenzji gry wydawnictwa Rebel.

Każdego roku na naszych stołach pojawia się mnóstwo innowacyjnych planszówek. Jedne wprowadzają odmienne od znanych nam mechaniki, inne wykorzystują te z nich, które gracze cenią w swoich ukochanych tytułach i łączą je w niebanalny sposób. Czy w przypływie nowych planszówek jest jeszcze miejsce na wznowienia gier, które swoją premierę miały wiele lat temu? Ogromna popularność tytułów takich, jak Spór o bór oraz W pył zwrot dowodzi, że zdecydowanie tak.

Są takie gry, w które powinien zagrać każdy, komu meple, karty i kości w duszy grają. Jedną z nich jest niewątpliwie gra, od której zaczęło się deck-buildingowe szaleństwo planszówkoholików. Mowa oczywiście o Dominionie Donalda X. Vaccarino. Tak się złożyło, że nie miałam wcześniej okazji wypróbować tego tytułu. Teraz nadarzyła się jednak ku temu znakomita okazja, ponieważ wydawnictwo IUVI postanowiło ponownie wprowadzić go na rynek. Spróbowałam więc… I przepadłam.

Co czeka ludzkość za kilkaset lat? Czy w Ziemia będzie w ogóle jeszcze nadawać się do zamieszkania? A może nasi potomkowie zasiedlą w tym czasie inną planetę lub ich domem stanie się np. międzynarodowa stacja kosmiczna? Uwielbiam książki, które odpowiadają na tego typu pytania. Miałam okazję wypróbować też kilka bardzo różnych gier planszowych poruszających ten temat (m.in. Terraformacja Marsa, Tortuga 2199, Obecność, Anachrony). Niedawno do moich rąk trafiła kolejna. Kroniki Zbrodni: 2400 to trzecia już odsłona serii Milenium. O ile poprzednie części nie były przeze mnie szczególnie wyczekiwane, to na ich futurystyczną siostrę nie mogłam się doczekać. Czas pokazał, że słusznie.

Macie ochotę zaprosić swoją pociechę do gry detektywistycznej, jednak jest ona jeszcze za mała, żeby rozwiązywać sprawy pełne przemocy, zdrad, zbrodni i narkotyków? Teraz możecie to zrobić dzięki karciance Detektyw Bombel. Nowość wydawnictwa Rebel to kompaktowa, bardzo ładnie wydana gra dla maluchów już od 4 roku życia. Zamiast poszukiwać śladów przestępstwa, będą one starać się odnaleźć zabawki, inne dzieciaki lub pirackie skarby.

Są tytuły, które powinien znać każdy, kto aspiruje do miana fana gier planszowych. Pewnie każdy z Was będzie miał inną listę takich planszówek. Dla mnie są to przede wszystkim Splendor, Osadnicy z Catanu, Carcassonne, Dobble i wreszcie Dixit. (Dorzuciłabym jeszcze do tego zestawienia Terraformację, ale jestem świadoma swojego braku obiektywizmu w jej przypadku, więc tylko o niej napomknę :P) Każda z nich doczekała się dodatków i alternatywnych wersji. I pewnie pojawi się ich jeszcze wiele. Najlepszym dowodem na słuszność mojej tezy, jest niedawna premiera nowości wydawnictwa Rebel, czyli gry Stella.

Czy naprawdę potrzeba wiele zachodu, aby stworzyć ciekawą, prostą do wytłumaczenia grę planszową, w którą to będzie grało się z nieprzekłamaną przyjemnością? Czy potrzeba wplatać wiele, mniej lub bardziej skomplikowanych, innowacyjnych mechanik, drogich komponentów, po to, aby przykuć uwagę graczy? Najwyraźniej dr Reiner Knizia 22 lata temu uznał, że tak być nie musi. Połączył kilka klasycznych gier karcianych tj. Poker, Remik, Wojna czy Pasjans, dorzucił do pudełka 9 kafelków, o które będzie trzeba się bić, ubrał w kilt i tak oto w 1999 r światło dzienne ujrzała gra Schotten Totten – pojedynek traktujący tematycznie o dwóch szkockich klanach walczących o ...

Fantastyczne Światy to gra, która stanowi kategorię samą w sobie. Filler angażujący zarówno wyjadaczy jak i osoby raczkujące w hobby. Wymagające kalkulacji, szacowania ryzyka, nieprzesadnie premiujące doświadczenie a do tego jedna partia trwa około dwudziestu minut. W przeciwieństwie do innych różne ekipy grają w niego u mnie raz po raz. Czy grając z dodatkiem owe boskie proporcje zostaną utrzymane, czy też zabawa ulegnie rozwodnieniu?

Wśród recenzowanych przez nas ostatnio nowości od Wydawnictwa Piatnik, znalazły się przede wszystkim gry dla dzieci, ale nie tylko. Day & Night to niewielka karciana, do której zasiąść mogą zarówno starsi, jak i młodsi gracze. Opatrzona bardzo ładnymi grafikami gra składająca się zaledwie z talii kart ma bardzo proste zasady. Czy są one wystarczające, aby przyciągnąć graczy na dłużej? Moim zdaniem jak najbardziej.

Jakiś czas temu na łamach Games Fanatic opisywana była gra L.A.M.A. Reinera Knizii. Dziś znów chciałabym wrócić do tego tytułu, ale nie po to, by omawiać jego wady i zalety. Znakomicie zrobiła to w swojej recenzji Kashya. Nie widzę powodu, żeby powtarzać jej argumenty, z którymi nomen omen się zgadzam. Skoro jednak trzy maleńkie gry karciane zapakowane w jedno pudełko zawitały do mojego domu, postanowiłam przyjrzeć się niewielkim grom, (zwłaszcza karcianym) od Wydawnictwa Egmont, których w ostatnim czasie pojawiło się sporo. Będzie to więc subiektywny przegląd fillerów z tej kategorii, a także garść przemyśleń nad sensem wydawania nowych tytułów tego ...