Tag Archives: gry kafelkowe

Co powiecie na pracę na stanowisku redaktora? Czy wytrzymacie presję czasu? Czy potraficie przygotować atrakcyjne wydanie gazety? Z odpowiednią ilością artykułów, reklam i zdjęć? Zapraszamy na Prasę w druku, czyli symulator pracy w redakcji!

Odkąd ludzie dowiedzieli się, że mogą przywrócić do życia dinozaury, pewne było, że prędzej, czy później będą chcieli… na tym zarobić. Wreszcie stało się – swoje podwoje otwiera nie jeden, a od dwóch do czterech parków tematycznych. Czy prowadzony przez Ciebie Świat Dinozaurów będzie tym, który zyska największe uznanie w oczach gości (pod uwagę brani są wyłącznie Ci z nich, którzy wycieczkę tę przetrwają…)? Jest tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć!

Szybkich, prostych, ale i sprytnych rodzinnych planszówek nigdy za wiele. Wie o tym doskonale wydawnictwo Portal Games, które niedawno dało nam możliwość sięgnięcia po kolejny tytuł tego rodzaju. Park Sawanna, o którym mowa, to gra sygnowana nazwiskami Michaela Kieslinga oraz Wolfganga Kramera. Duet ten możecie kojarzyć m.in. z pudełek gier takich jak Tikal, czy też Paris. Panowie projektują z resztą gry z powodzeniem nie tylko w parze. Kiesling to autor m.in. uwielbianego przez niezliczone rzesze graczy Azula. A Kramer? To jego właśnie winię za niezliczone godziny, które spędziłam na BGA grając w grę 6. bierze… Krótko mówiąc, dzieła tego duetu ...

Moje skarby to nowa planszówka wydawnictwa Rebel, którą zainteresowałam się z kilku powodów. Jak pewnie wiele innych osób, zatrzymałam na niej wzrok ze względu na intrygującą szatę graficzną. Lektura jej opisu upewniła mnie w przekonaniu, że również temat gry jest co najmniej interesujący. Gdy zaś dowiedziałam się, że jest to na dodatek szybka, rodzinna gra kafelkowa (uwielbiam przekładać płytki, ale i sprawdzać nowe familijne planszówki), od razu wylądowała ona na mojej liście do sprawdzenia.

Uwielbiam fantazyjne aranżacje przestrzeni na świeżym powietrzu. Elementy, takie jak np. piękne fontanny, urocze ozdoby, czy wreszcie zadbane, przycięte z pomysłem drzewa i krzewy, zawsze mnie zachwycają. Dlatego też z przyjemnością sięgnęłam po grę, w której oprowadzamy grupę turystów po parku pełnym topiarów. Aby mogli oni w pełni czerpać przyjemność z wędrówki i zobaczyć wszystkie “eksponaty”, musimy wybrać dla nich odpowiednią trasę. Na tym właśnie polegać będzie nasze zadanie w jednym z nowych tytułów wydawnictwa Edgard Games. Zapraszam do recenzji gry Sprytni ogrodnicy.

Bardzo lubię gry kafelkowe, choć niewiele jest takich, które przypadły mi do gustu. Nadal jednak szukam kolejnych tytułów, które zagrzeją na dłużej miejsce na mojej półce. Zoo New York to nowość wydawnictwa Bard i pierwsze informacje o grze wskazywały na to, że być może właśnie to pudełko mieści w sobie to, czego szukam w tej kategorii. 

Najnowszy tytuł od Iron Games od samego początku przykuł moją uwagę. Sądzę, że nie będzie większych sporów w temacie fenomenalnej estetyki okładki. Od razu chce się zabrać pudło do domu, niech zdobi kolekcję, raduje nasze oczka itd. Niestety później, jak to bywa w życiu, musimy zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. Grafika pozostałych elementów to koszmarna pstrokacizna, bez ładu, składu i jakiegokolwiek planu. Kafle terenu to ilustratorska berbelucha, gdzie nawet nie pomyślano o intuicyjności symboli. Właściwie to nie wiem o czym myślano, bo na pewno nie o przyjemnych wrażeniach. Przechodzę do konkretów, gdyż ponownie czuje niesmak i żal ściska moje serce.

Przed dzieciakiem (ewentualnie dwoma, trzema, czterema lub nawet pięcioma) kładziemy planszę podziemi. Podziemia są na razie puste. Może akurat przydomek „tajemnicze” jest tu trochę na wyrost, ale fakt, że nie o zagadki tu chodzi, a o czystą wyobraźnię przestrzenną, wystarczy do dobrej zabawy. I plus za możliwość rozgrywki jednoosobowej: zamiast sadzać pociechę przed telewizorem lub komputerem, zapuszczamy jej tekturowe loszyska i mamy święty spokój.

Pierwszy raz mi się to przydarzyło. Pierwszy raz gra, która miała wylądować na świetlicowej półce, wylądowała na półce w mojej sypialni. Pierwszy raz dałam się tak nabrać okładce. I towarzystwu w paczce. Bo czy gra, która przyszła w tej samej serii, formacie i paczce, co Zające na łące, może być grą dla dorosłych? Jak najbardziej może. I to bardzo dobrą grą dla dorosłych!

Możecie marudzić, że ciągle nie o hitach, że o średniakach, słabiznach, przerostach formy nad treścią, rozczarowaniach, wschodnich wydawnictwach i śliwkach w kompocie, ale cóż, gry jakie są, takie są. A i na hity przyjdzie czas, gdy lepiej się je ogra. Bo hity chce się ogrywać, a średniaków tak nie bardzo… Przynajmniej nie wtedy, gdy ma się większy wybór.