Tag Archives: gry imprezowe

Wielu osobom gry planszowe kojarzą się głównie z zabawkami dla dzieci lub niszowym hobby zarezerwowanym dla nerdów i zapaleńców. Styczność z grami kończy się bowiem najczęściej na wspomnieniach partii w chińczyka, Fortunę czy Magię i Miecz. I jakkolwiek miłe by nie były owe wspomnienia, w dalszym ciągu pozostają one wspomnieniami z dziecięcej zabawy w rzucanie kostkami i przesuwanie pionków po planszy. Tymczasem nowoczesne gry planszowe nie są oparte tylko na losie, ale też na wyobraźni, inteligencji, refleksie, koordynacji, zdolności współpracy i wzajemnego zrozumienia. W planszówkach każdy znajdzie coś co lubi i przy czym przyjemnie spędzie czas z dziećmi, rodziną i przyjaciółmi. Wystarczy tylko poszukać.

Parafrazując znany i lubiany zwrot, wypowiadany tak wiele razy w filmach o Jamesie Bondzie, najnowszy tytuł od wydawnictwa Trefl to "P, Po Prostu P". To sympatyczna gra imprezowa dla  3 do 6 osób w wieku powyżej 10 lat. Limit wiekowy nie jest bez powodu, ponieważ jest to gra słowna, która wymaga całkiem sporego zasobu słownictwa… a słownik ten powinien zawierać jedynie wyrazy na literę P.

Są takie planszówki, które uwielbiają rzesze graczy, a mnie specjalnie nie zachwycają. Do kategorii tej należą bez wątpienia dwa klasyki wśród nowoczesnych gier planszowych: Splendor oraz List miłosny. Co ciekawe, obie gry zostały jakiś czas temu zrekompensowane w moich oczach, za sprawą swoich Marvelowskich wersji (Splendor: Marvel, Rękawica Nieskończoności). Nie ukrywam, że to właśnie przeniesienie ich fabuły do tego uniwersum przyciągnęło w pierwszej chwili moją uwagę. Czy osadzony w równie wysoko cenionym przeze mnie świecie Gwiezdnych Wojen Star Wars: Pałac Jabby także zyskał moją sympatię? Zapraszam do lektury recenzji gry wydawnictwa Rebel.

Premiera kolejnej gry z serii Dobble, tym razem w wersji Marvel, skłoniła mnie do rozmyślań. Czy muszę sięgać po kolejną kopię tego samego tytułu, ze zmienioną tylko tematyką? Czy naprawdę potrzebuję aż sześciu odmian karcianki wydawnictwa Rebel, która niezmiennie w czasie rozgrywki przyprawia mnie o zawrót głowy? I czy ta gra jest w rzeczywistości tak dobra, jak mi się wydaje? Nie będą ściemniać, na wszystkie te pytania, moja odpowiedź brzmi – tak!

Wczoraj, już po raz siódmy, wystartowało Planszowe Gram Prix - plebiscyt, w którym to cała społeczność graczy wybiera najlepszą grę ostatniego roku z danej kategorii. A my patronujemy, kibicujemy, głosujemy i robimy zakłady, kto i co wygra! I będziemy się z wami przez trzy tygodnie dzielić naszymi przemyśleniami. Na pierwszy ogień - najlepsza gra imprezowa.

Są tytuły, które powinien znać każdy, kto aspiruje do miana fana gier planszowych. Pewnie każdy z Was będzie miał inną listę takich planszówek. Dla mnie są to przede wszystkim Splendor, Osadnicy z Catanu, Carcassonne, Dobble i wreszcie Dixit. (Dorzuciłabym jeszcze do tego zestawienia Terraformację, ale jestem świadoma swojego braku obiektywizmu w jej przypadku, więc tylko o niej napomknę :P) Każda z nich doczekała się dodatków i alternatywnych wersji. I pewnie pojawi się ich jeszcze wiele. Najlepszym dowodem na słuszność mojej tezy, jest niedawna premiera nowości wydawnictwa Rebel, czyli gry Stella.

Postaw na klocka od wydawnictwa Muduko… jakoś trudno mi uwierzyć, że tytuł tej gry został dobrany zupełnie przypadkowo. Myślę też, że nie jestem jedyną osobą, w której wzbudził on jakieś uczucia. U mnie była to konsternacja. Wiem jednak, że u innych redaktorów Games Fanatic wywołał on salwy śmiechu. Czy sama gra wzbudza równie dużo emocji? Sprawdźmy! Zapraszam do lektury recenzji.

Keskówka Jak ukraść księżyc wpuściła do naszego świata małe, szalone stworki. Zdobyły one serca milionów dzieci i dorosłych. Minionki, bo o nich mowa, doczekały się też własnego filmu. Widzowie mogą się z niego dowiedzieć m.in. skąd się właściwie wzięły i co je spotkało, zanim trafiły do Gru. Ich rosnąca popularność nie mogła pozostać niezauważona przez miłośników gier bez prądu. 11 lat po premierze pierwszego filmu, w którym dane nam było poznać przerośnięte, żółte Tic Taki, o wyjątkowo kreatywnym podejściu do demolki, Wydawnictwo Rebel sprezentowało nam Dobble Minionki. Nie pozostaje mi nic, jak tylko zakrzyknąć „Baanaanaa!”… I zaprosić Was do recenzji ...

Z Dylematem Wagonika miałam niezły… dylemat. Brzmi to banalnie i sztampowo, ale już nic nie da się na to poradzić. Ogólnie nie przepadam za grami tego typu. Nie kręcą mnie Eksplodujące Kotki, a Odjechane Jednorożce wcale nie wydają mi się odjechane. Ani nie przemawia do mnie reprezentowany przez te tytuły humor, ani nie jest to ten rodzaj rozgrywki, który wywołałby rumieńce na moich polikach. Dlaczego więc wzięłam ten tytuł na warsztat?

Kiedy usłyszałam, że mam 24.02 wskoczyć do pociągu w Warszawie i na trasie po prostu pograć sobie w planszówki, to mimo zamiłowania do gier bez prądu, miałam dość mieszane uczucia. Często podróżuje po Polsce, więc niemal natychmiast moją głowę zalało morze wspomnień. I to niestety dość przykrych. Nie chodzi już o sam komfort podróżowania, gdyż poprawił się on znacznie od mrocznych lat 90, ale o samą konieczność przesiedzenia w przedziale kilku godzin. Najpierw człowiek musi odnaleźć wygodną pozycję, potem wyciągnąć wszystko, co niezbędne, trochę się pokręcić i wmówić sobie, że spędzi ten czas ambitnie, pożytecznie i pracowicie. Opcjonalnie chociaż książkę ...