Tag Archives: gry dla początkujących

Domino wróciło do łask. Niby taka klasyczna gra o banalnej mechanice, z której podobno nie da się za wiele wyciągnąć, a tu proszę niezawodny Bruno Cathala stworzył z niej taką serię, która zawładnęła umysłami graczy. Urzeczeni dodatkowo piękną oprawą graficzną planszówkowicze  mogli wydać tylko jeden werdykt – hit. Jednak, czy w pewnym momencie układanie płytek nie zaczęło zjadać własnego ogona? Dziś zapraszam was do domeny królowej, gdzie czekają na nas kolejne wyzwania włącznie ze starciami z drapieżnym smokiem.

Sagrada zalicza się do tych tytułów, o których już od samego początku było głośno. Intrygujące wydanie, ciekawy temat, proste zasady – czego chcieć więcej? Witraże wdarły się szturmem na stoły graczy. O tym tytule napisano już tyle, że każde kolejne słowo wydaje się jedynie powtórzeniem tego, co znane i powszechnie wiadome. Postaram się sprawdzić o co tyle szumu i czy dużo gadania zawsze przekłada się na świetny tytuł.

Najnowszy tytuł od Iron Games od samego początku przykuł moją uwagę. Sądzę, że nie będzie większych sporów w temacie fenomenalnej estetyki okładki. Od razu chce się zabrać pudło do domu, niech zdobi kolekcję, raduje nasze oczka itd. Niestety później, jak to bywa w życiu, musimy zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. Grafika pozostałych elementów to koszmarna pstrokacizna, bez ładu, składu i jakiegokolwiek planu. Kafle terenu to ilustratorska berbelucha, gdzie nawet nie pomyślano o intuicyjności symboli. Właściwie to nie wiem o czym myślano, bo na pewno nie o przyjemnych wrażeniach. Przechodzę do konkretów, gdyż ponownie czuje niesmak i żal ściska moje serce.

Nie wiadomo, co jest bardziej popularne – filmy czy quizy? Zarówno jedne, jak i drugie od wielu lat łączą rodziny, zakochanych, przyjaciół oraz ratują przed niespodziewaną nudą bądź stanowią ostateczną alternatywę na dogorywającej imprezie. Liczni autorzy starali się łączyć popularność obu, co częściej skutkowało dobrymi grami quizowymi niż interesującymi filmami. Wydawnictwo Sharp Games również postanowiło połączyć obie tendencje, żeby stworzyć Filmomaniaka, czyli (jak sugeruje napis na pudełku) grę dla prawdziwych filmożerców. Tym razem będzie bez żadnych zaskoczeń – po prostu sprawdzę, czy ten miks doczekał się doskonałej rywalizacji. A może pojawiły się jakieś fabularne zgrzyty?

Nie była to moja gra pierwszego wyboru z tegorocznych targów, jednak japońska tematyka zawsze skłania mnie do, choćby pobieżnego, zainteresowania. A tutaj zaproponowano całkiem interesującą fabularną otoczkę. Shikoku jest najmniejszą z 4 japońskich wysp, ale słynnie z 88 buddyjskich świątyń. W Japonii istnieje przesąd, że każdego z nas czeka rok nieszczęść (mężczyzn w wieku 42 lat oraz w wieku 33 lat dla kobiet) i aby ustrzec się przed złym losem należy odbyć pielgrzymkę do najsłynniejszej z nich – 23 nazywanej Yakuo-ji, w której czci się uzdrawiający aspekt Buddy – Yakushi Nyorai.

Różnorodne wariacje gier abstrakcyjnych są coraz bardziej popularne. Nie tylko zachwycają swoją nietuzinkową oprawą graficzną, lecz także stawiają przed nami interesujące wyzwania. Czasami wymagają od nas logicznego myślenia, niekiedy sprawdzają naszą zręczność, a jeszcze innym razem łączą spostrzegawczość z szybkim podejmowaniem decyzji. Klimat bywa dowolny, lecz nieraz potrafi powiedzieć nam coś o irytujących kłopotach dnia codziennego…

Starość, wszędzie starość. Z każdą minutą zbliżamy się do nieubłaganego horyzontu śmierci. Fraza „co roku młodsi, co roku szczuplejsi” okazuje się gorzką ironią. A tutaj jeszcze zewsząd atakują nas nowe technologie, pełne werwy młode pokolenia, wszędzie nasycone kolory, kiedy na nas spływa szarość wyblakłych wspomnień. Na szczęście nie musimy się ograniczać do wyświechtanych stwierdzeń – „kiedyś to było!” bowiem nie zawsze przeszłość jest gwarantem jakości. Dzisiejsze gry bez prądu zawierają często ciekawsze mechaniki, lepszą szatę graficzną oraz bardziej zaawansowaną rozgrywkę. Stare czasy niech się kurzą…

Większość z nas skrywa jakiś wstydliwy sekret. Ja na przykład uwielbiam zdrapki. Nigdy nie wygrałam więcej niż 12 zł, ale z trudem powstrzymuje się przed stratą kolejnej złotówki, kiedy dostrzegam w kiosku kolejny kupon z fikuśną (i jednocześnie toporną) nazwą. Tak w szczenięcych latach poznawałam niebezpieczny smak hazardu.

Kristian Amundsen Østby jest autorem dość dobrze znanym przez polskich graczy. Dzięki kilku wydawnictwom mogliśmy poznać jego Winnicę, Kosmopolis, Ucieczkę: Świątynie Zagłady i Sante Marię. Bardzo dobre recenzje zebrała jego Automania, a Hotel Samoa lub Mammut również należą do dość rozpoznawalnych pozycji. Na zeszłorocznych targach w Essen wraz z Bårdem Tusethem, zaproponował nam oryginalne połączenie quizu i gry dedukcyjnej. W Destination X szpieg ucieka przez żądnymi aresztowania detektywami, gdzie kooperacja jest wspomagana wiedzą geograficzną. Gra od 2 do 10 graczy?! Czy to się w ogóle mogło udać?