Tag Archives: gry dedukcyjne

Kuba Rozpruwacz to postać, która fascynuje i przeraża. Pomimo upływu lat, tożsamość brutalnego mordercy wciąż pozostaje nieznana. Tajemnica ta stała się inspiracją dla licznych autorów książek, twórców filmów, ale i projektantów gier bez prądu. Dziś przybliżę Wam nową, nieco rozszerzoną wersję jednej z nich. Mowa oczywiście o kultowym tytule Mr. Jack. Doczekał się on już alternatywnej wersji w postaci Upiora w operze, dodatku, a także wariantu kieszonkowego. Czy Mr. Jack: Nowy Jork to próba odcinania kuponów? A może gra Wydawnictwa Rebel wprowadza nową jakość rozgrywki? Sprawdźmy!

Uwielbiam zarówno gry wojenne, jak i tytuły, które nie dotyczą konfliktów zbrojnych, ale też odwołują się do prawdziwych wydarzeń. Mają dla mnie zdecydowanie więcej klimatu, niż jakiekolwiek machanie mieczem za pomocą rzutu kostką. Nawet jeśli nie są w stanie realnie oddać ducha przeszłości, to człowiek przynajmniej może dowiedzieć się z nich coś ciekawego. W ORP Orzeł przenosimy się do początków II wojny światowej, gdy załoga tytułowego okrętu zostaje internowana 15 września w Tallinie, ale mimo wszystko postanawia uciec do Wielkiej Brytanii, aby kontynuować walkę z Niemcami. I tak celem jednego z graczy jest uniknięcie wykrycia przez niemieckie lotnictwo oraz uważanie na ataki ...

Kroniki zbrodni zdążyły już zadomowić się na naszych półkach. Kolejne odsłony serii szturmem wdzierają się na nasze stoły. Jednakże warto przypomnieć pewien dodatek, który niedawno otrzymał nagrodę w stosownej kategorii w konkursie Planszowa Gra Roku. Mowa oczywiście o Kronikach Zbrodni: Noir, gdzie przenosimy się w świat zapijaczonych detektywów oraz przebiegłych femme fatale. Dlaczego warto przenieść się w spowite w czerń i biel lata 40? Cóż zbrodnia zdecydowanie dodaje pikanterii rozwiązywanym zagadkom…

Aplikacje Panie, wszędzie aplikacje. Romans współczesnych gier planszowych z nowoczesnymi technologiami trwa w najlepsze. Niektórzy na taki stan rzeczy kręcą z niesmakiem nosem, a inni ekscytują się nowymi możliwościami. Dla jednych konieczność korzystania ze smartfonu stanowi niepotrzebne utrudnienie, podczas gdy reszta cieszy się z rozszerzenia rzeczywistości. Ile ludzi, tyle opinii. Nie będę jednak po raz kolejny rozpoczynać tej samej dyskusji i po prostu sprawdzę, czy kolejny tytuł łączący rozgrywkę cyfrową z analogową, ma coś interesującego do zaoferowania oprócz marketingowych sloganów o niesamowitych doznaniach, nowatorskim wymiarze rozgrywki itd. …

Kristian Amundsen Østby jest autorem dość dobrze znanym przez polskich graczy. Dzięki kilku wydawnictwom mogliśmy poznać jego Winnicę, Kosmopolis, Ucieczkę: Świątynie Zagłady i Sante Marię. Bardzo dobre recenzje zebrała jego Automania, a Hotel Samoa lub Mammut również należą do dość rozpoznawalnych pozycji. Na zeszłorocznych targach w Essen wraz z Bårdem Tusethem, zaproponował nam oryginalne połączenie quizu i gry dedukcyjnej. W Destination X szpieg ucieka przez żądnymi aresztowania detektywami, gdzie kooperacja jest wspomagana wiedzą geograficzną. Gra od 2 do 10 graczy?! Czy to się w ogóle mogło udać?  

Batory, gra detektywistyczna, która cieszyła się sporym zainteresowaniem podczas Spiel ’17 ze względu na imponujący, składany model statku będący równocześnie planszą do gry. Dla tych nowocześniejszych, preferujących styl wideo (czyli TL;DR) krótko – ciekawa i wciągająca gra dla osób lubiących łamigłówki i zagadki detektywistyczne. Pozostali powinni raczej zagrać u kolegi i sprawdzić czy się spodoba.

Destination X nie był najbardziej oczekiwanym przeze mnie tytułem targów. Chociaż nazwisko jednego z autorów (Østby!) zawsze mam na radarze, to akurat ta propozycja nie wydawała mi się niczym specjalnym. Jednakże im bardziej zagłębiałam się w temat, tym moje zainteresowanie rosło. Obiecano mi połączenie gry quizowej (mniam!) z dedukcyjną (tu już dla mnie trochę mniej smacznie) w krótkim czasie rozgrywki, dla sporego grona graczy (do 10!), w szpiegowskim klimacie. Cóż z tego zostało po kilku partiach?

Od premiery Alchemików już trochę czasu minęło i kilka recenzji popełniono. Między innymi pisał o nich już na naszych łamach Ink. Ja postanowiłam skoncentrować się w swoim tekście na… mankamentach. Skąd to założenie? Ano stąd, że gra zbierała same pozytywne opinie, a przecież ideałów nie ma ;) Na pewno po bliższym przyjrzeniu się wyjdą jakieś kwiatki. I o tym, co z takiego przyglądania wyszło mnie, traktuje niniejszy tekst. Nie jest więc on typową recenzją, pomijam szczegóły zasad (kto zainteresowany miał różnorakie okazje już się z nimi zaznajomić) oraz zagłębianie się w takie kwestie jak skalowalność. Ja chcę udowodnić, że genialna ...

Kilkanaście dni temu pisałem o Agentach i o lekkim zawodzie, który sprawił mi ten tytuł, nie stając do dedukcyjnego pojedynku z Inkognito. Czy zatem ten włoski klasyk(autorzy: Leo Colovini i Alex Randolph, rok wydania: 1988) udźwignął presję i skorzystał z nieobecności rywala, zgarniając za darmo pas mistrzowski w dedukcyjnej wadze piórkowej? Niestety nie. Pas wciąż czeka na kolejnych pretendentów. I choć szpiegowska operacja, prowadzona w czasie weneckiego karnawału, zdaje się wyglądać na pierwszy rzut oka całkiem smakowicie, to jednak zabawa przy Inkognito nie jest aż tak dobra, jak mogłaby i powinna być.  

The Boss jest grą, którą ostatnimi czasy ogrywam najczęściej. Jest to karcianka z 2010 roku, autorstwa Alaina Olliera, mającego na swym koncie tylko kilka tytułów i to raczej w klimatach sportowych. The Boss jest dla odmiany utrzymany w nielubianych przeze mnie klimatach gangsterskich, za to z lubianym elementem area control oraz spleciony w jeden łańcuszek mechanizmem dedukcji, który z kolei jest mi obojętny.