Tag Archives: gry abstrakcyjne

Prosty abstrakt, który tłumaczy się 2 minuty a rozgrywa w kwadrans. Czy Slide to mała, sprytna gra na urozmaicenie rodzinnego wieczoru? Sprawdzamy, co kryje fikuśna szufladka i co ciekawego można zrobić w 16 ruchach!

Świetna gra familijna dla doświadczonych i początkujących graczy. Przyjemna układanka abstrakcyjna, która powinna trafić na każdy stół. Można ją porównać do Kaskadii lub Reef. Grę można polecić każdemu.

Czy Doniczki to dobry tytuł dla osoby, która średnio potrafi w domowe uprawy roślin i więdnie mi nawet kaktus? Przekonajcie się w recenzji.

Mam wrażenie, że Grzegorz Rejchtman ciągle robi tę samą grę. I nie chodzi mi wcale o kolejne warianty Ubongo. Nowa Gwinea dostarczyła mi podobnych odczuć z rozgrywki, co Papua. Już słuchając zasad wiedziałam z czym będę miała do czynienia. I znów niby było podobnie, a jednak inaczej. Coś tam razem układamy, w czymś tam się ścigamy. Brzmi enigmatycznie, ale każdy kto miał okazję zagrać w oba tytuły z pewnością się ze mną zgodzi. Jednakże, czy danie zaserwowane kolejny raz, ale w trochę inny sposób, ma jeszcze szanse zaspokoić gusta graczy?

Mitropia to gra dystrybuowana przez wydawnictwo Moria Games, która jak dotąd nie zdobyła należytej uwagi. A szkoda (i to nie dlatego, że wśród twórców znajdziemy kilka polskich nazwisk), gdyż już znalazła się na wyprzedażach. Ten abstrakt osadzony w „starożytnym” świecie jest nie tylko ciekawą wariacją na temat klasycznej gry – Go, lecz także w dość ciekawych sposób podchodzi do mechaniki area majority. Skoro poruszamy się w takich klimatach, ja również zagaje klasycznie: zajrzyjmy do pudełka i zobaczmy, jak spisuje się rozgrywka.

Bardzo lubię gry abstrakcyjne. Zazwyczaj spotyka się w nich nowe, ciekawe mechaniki, a proste i klarowne zasady sprzyjają wielokrotnym partiom. Brak klimatu całkowicie mi nie przeszkadza, gdyż o wiele bardziej liczy się dla mnie samo starcie umysłów. I to nie tylko w rozgrywkach dwuosobowych – w końcu zawsze im więcej ludzi, tym lepiej. Jednakże dobry abstrakt musi charakteryzować się niezwykłą precyzją, a wręcz i kunsztem. Broni się przecież samą mechaniką. A przy zalewie coraz to nowych gier bez prądu powinien mieć jeszcze to „coś” błysk, który sprawi, że wyróżni się na tle innych, podobnych tytułów. Czy tak jest w przypadku Holi:Festiwal ...

Kiedyś zobaczenie na pudełku nazwiska Rosenberg oznaczało, że będziemy mieli do czynienia z czymś naprawdę fajnym. Porządną grą bez prądu, w której prostota zasad przełoży się na wiele godzin przyjemnej rozkminy. Tytuł, gdzie z partii na partię będziemy stawać się coraz lepsi, a nasze wyniki punktowe będą powodem do dumy. Obecnie to… na dwoje babka wróżyła. Czasami mu się uda, a czasami nie. Nie ma już pewności, pozostało liczyć, że tym razem dana pozycja będzie bliżej  Agricoli niż Reykholta. W przypadku Novej Luny nadzieję dawał jej rozmiar. Cóż Uwemu ostatnio  lepiej wychodziły mniejsze pudełka. Jak poszło tym razem?

Patrzycie na pudełko i widzicie logo wydawcy – Granna. I już do głowy wpadają wam przeróżne skojarzenia. Acha, czyli kolejna gra dla dzieci albo spokojna, familijna rozgrywka. Jednakże tutaj naprawdę pozory mogą nas bardzo zmylić. Niech nie zwiodą was rozbrykane małpki! Tym razem linia wydawnicza Expert jest naprawdę… ekspercka. Trochę pionków wystarczyło, aby stworzyć solidny, taktyczny tytuł, gdzie zwoje mózgowe będą parować, a czacha dymić. A to wszystko polano jeszcze wytrawnym sosem negatywnej interakcji. Czas, nie bacząc na podstępnych rywali przy stole, udać się do dżungli i okazać się… najlepszą pchłą, której nie straszne ani liany, ani orangutany!

Sagrada zalicza się do tych tytułów, o których już od samego początku było głośno. Intrygujące wydanie, ciekawy temat, proste zasady – czego chcieć więcej? Witraże wdarły się szturmem na stoły graczy. O tym tytule napisano już tyle, że każde kolejne słowo wydaje się jedynie powtórzeniem tego, co znane i powszechnie wiadome. Postaram się sprawdzić o co tyle szumu i czy dużo gadania zawsze przekłada się na świetny tytuł.

Gry abstrakcyjne biorą szturmem serca kolejnych graczy. Dopieszczona szata graficzna, niebanalny wygląd elementów oraz bajeczne kolory wydają się rekompensować absolutny brak klimatu. W końcu każdy wie, że te pałace bądź mozaiki, to raczej pretekst niż konieczność. I tak, czy siak układamy przepiękne klocki, wytężając nasze szare komórki.  W tym przyjemnym przegrzewaniu mózgu tkwi przyczyna ich popularności. Bez zgrabnej, prostej do wytłumaczenia, mechaniki, która pozwala pyknąć satysfakcjonującą partię podczas wolnej godzinki, nie byłoby sukcesu Azula, Zamku Smoków bądź seri Gipf. Niemniej wraz z upływem czasu oraz wraz z coraz to nowszymi (i jeszcze bardziej wymyślnymi) planszówkami logicznymi, nasze oczekiwania rosną. Już nie ...