Tag Archives: Gigamic

„Regatta” to jedyna opublikowana gra autorstwa Martine Moisand i Emmanuel Fille. Ona była właścicielem sklepu z zabawkami, on klientem, oboje z pasją – razem stworzyli i wydali grę dla dzieci, która w 2008 r. sprzedała się w liczbie około tysiąca egzemplarzy. W 2010 r. wydawnictwo Gigamic, znane przede wszystkim z ciekawych gier logicznych, udostępniło tę grę, po liftingu, większej liczbie odbiorców. Co tu ukrywać, pływać nie umiem, od wielkiej wody trzymam się z daleka, a tu niespodziewanie trafiłam w sam środek regat żeglarskich.

Około roku 1300 p.n.e. w starożytnym Egipcie pojawia się pierwowzór powszechnie znanej gry „kółko i krzyżyk”. Podobna gra, znana pod nazwą Terni Lapilli, pojawiła się w pierwszym wieku przed naszą erą w starożytnym Rzymie. W roku 1864 wydrukowano pierwszą informację na temat gry o nazwie „noughts and crosses”, a bardziej znana nazwa „tic-tac-toe” datowana jest na 1884 r. Współcześnie, ta prosta dziecięca gra, z niewielkim elementem strategii, została wykorzystana w wielu mniej lub bardziej rozbudowanych grach logicznych, choćby w Connect Four, Quatro czy Gobblet. Dziś przedstawię Wam uproszczoną wersję tej ostatniej gry, przeznaczoną dla dzieci – Gobblet Kid – i ...

Niejednokrotnie miałem możliwość recenzować gry Gigamica, w szczególności te logiczne. W większości przypadków była to dla mnie nie tyle praca, co przyjemność. Wydawnictwo to słynie z bardzo dobrze wydanych gier, z prostych zasad… czasami jednak nie najlepiej spisanych. W 2008 roku jedna z ich gier – Marrakesz (Marrakech) – została nominowana do Spiel des Jahres, a nawet wyróżniona. Dzisiaj chciałbym przybliżyć Wam ten tytuł, który z kilku powodów zasługuje na uwagę.

Gerardo Iula i Mirko Marchesi to autorzy najnowszej gry wydawnictwa Gigamic, bohatera dzisiejszej recenzji – Eclipse. To ich drugi wspólny tytuł, pierwszym był Q-Blast, który nie jest specjalnie znany… nie spotkał się z najlepszym przyjęciem. Spośród autorów większą renomą szczyci się Mirko Marchesi, ma on na koncie świetną grę, również wydaną przez Gigamica – Quoridor.

Zdarza mi się zainteresować jakąś grą na podstawie szczegółu… może to być fragment mechaniki, ale dużo częściej powodem jest interesujący wygląd. Opisywany niedawno przeze mnie Inside zaintrygował mnie na tyle, że musiałem go poznać. Z bohaterem dzisiejszej recenzji sprawa wyglądała wręcz przeciwnie.

Za grę Skybridge „wziąłem się” zaintrygowany dotychczas poznanymi tytułami wydawnictwa Gigamic. Pylos i Quoridor to moim zdaniem absolutna czołówka gier abstrakcyjnych, proste i lekkie pomysły w połączeniu z głęboką rozgrywką, różnymi możliwościami taktycznymi i strategicznymi. Quarto i Quixo to również dobre gry, które nie zachwyciły mnie od pierwszego wejrzenia, ale widzę w nich spory potencjał. Gdybym poświęcił im nieco więcej czasu, mogłyby się okazać równie dobre jak dwie pierwsze. Tak więc miałem wielką ochotę spróbować Skybridge, aby przekonać się czy to skarb tego samego gatunku, co pozostałe znane mi pozycje z tego wydawnictwa.