Tag Archives: Games Factory

Na koniec tego dość przypadkowego cyklu „dodatki do moich ulubionych planszówek” przyszło mi zrecenzować dwa rozszerzenia do Najeźdźców z Północy wydane (po niemałych tarapatach) przez upadające Games Factory. Przyznam, że na dodatki te czekałem chyba najbardziej (pewnie dlatego, że i najdłużej). W końcu zarówno Pola chwały jak i Hala bohaterów trafiły na moją półkę, a pod koniec lutego wylądowały również na stole. Pograłem najpierw z jednym dodatkiem, potem z drugim, w końcu z oboma naraz i … no cóż – uczucia mam nieco mieszane. Przekonajcie się jednak sami.

11 lutego Games Factory ogłosiło, koniec swojej działalności. Nie dywagując o szczegółach i formie tego zakończenia, chciałem tylko napisać, że mi żal… Żal mi ludzi, którzy w dobrej wierze zainwestowali swoje pieniądze w projekty wspieraczkowe, a teraz nie są pewni ich odzyskania, żal mi autorów, którzy poświęcili czas i pracę na stworzenie gier, które przez Games Factory miały być wydane, a teraz ich los jest niepewny, żal mi samego Games Factory, bo głęboko wierzę, że byli w nim ludzie, którzy chcieli pracować jak najlepiej, realizując pasję, którą mieli,  ale nie potrafili sobie poradzić, kiedy powinęła im się noga i niepotrzebnie ...

Niektórzy mówią, że Feld się skończył na Trajanie (2011 r.). Inni do grona jego wybitnych dzieł zaliczają też jeszcze Bora Bora i Amerigo (2013 r.), większość graczy jednak raczej zgodnie uznaje, że spadek formy zaczął się wyraźnie od La Isla (2014 r.). Ja dzieł pana Stefana nie poznawałem chronologicznie więc moje podejście do tego autora ewoluował trochę inaczej. Po Zamkach Burgundii i Wyroczni Delfickiej, Feld stał się z miejsca jednym z moich ulubionych autorów, którego gry byłem w stanie kupować w ciemno. Z czasem mój zapał nieco ostygł i bez większego żalu pozbyłem się kilku jego pozycji. Wciąż jednak z ...

Czasem trzeba znaleźć właściwe słowo, żeby oddać swoje uczucia wobec gry. Są gry, które lubię. Są takie, które mnie intrygują albo fascynują. Wiele jest takich, które doceniam (ale już niekoniecznie lubię). Terra Mystica to gra, która mi imponuje.

Konkurs Walentynki to piękny czas miłości. Ale to także okazja do tego, żeby w parze usiąść przy ulubionej grze i po prostu świetnie się bawić! Dlatego też chcielibyśmy podarować Wam kilka tytułów, które idealnie sprawdzą się w rozgrywce na 2 osoby! Oto one oraz sponsorzy, którzy tak jak my – zechcieli podarować Wam trochę planszówkowej miłości :)

Na Star Realms miałam chrapkę już od dawna. Dwa lata temu opisywałam Cthulhu Światy, które są ich reimplementacją. Dziś dane mi było zmierzyć się z oryginalną, kultową grą.

Czasem zdarzają się gry, które bardzo dużo obiecują a oferują dużo mniej. Kiedy indziej trafiamy na tytuły, które na pierwszy rzut oka nie wydają się niczym specjalnym a okazują się czymś dużo dużo więcej… Taki właśnie jest Star Relams.

„Moje pierwsze przymiarki do Projektu Gaja wypadły bardzo pomyślnie. Zmiany wydają się działać na korzyść. Plansza jest okrajana do liczby graczy, można grać solo, temat ciekawszy, w docelowej wersji budynki są figurkami, na planszetce gracza może występować dochód poza polami budynków, jest więcej rodzajów zasobów, zarządzanie mocą wydaje się ciekawsze, jest więcej dylematów do rozstrzygnięcia, punkty na końcu gry otrzymujemy z losowanych celów. Wszystko razem kusi, ale jak sprawdzi się w praniu? My rozegraliśmy tylko część partii, ale nie skłamię, jeśli powiem, że chętnie zagrałabym jak najszybciej w pełną rozgrywkę. No i na ładnym egzemplarzu sprzedażowym :)”

Łączy w sobie dwie mechaniki - draft kart oraz dice placement. W pierwszym odruchu - odczytując tytuł i patrząc na ułożoną z kafelków planszę - myślimy, że dostajemy grę wyścigową, ale to tylko pozory.

Otóż to. Jak w temacie. Jest to gra w całości oparta na mechanice deckbuildingu i to mocno zaawansowanego. Ideą jest rozbudowa swojej talii aby za jej pomocą zdobywać punkty zwycięstwa poprzez atak na budynki innych graczy, obronę własnych budynków oraz wykonywanie misji. Przy czym od razu należy zaznaczyć, że ów atak jest elementem niezbędnym – bez niego trudno mówić o jakiejkolwiek szansie na zwycięstwo. Co ciekawe – zaatakowani niewiele tracą (może poza pewną liczbą surowców – ale też tylko od czasu do czasu) więc mimo silnej interakcji nie jest ona bardzo bolesna.