Tag Archives: Galakta

Jeśli kiedykolwiek chcieliście dobrze przetestować grę przed jej zakupem, to Poczta Planszówkowa jest ku temu idealnym narzędziem.

Oltréé to kooperacyjna gra dla 2-4 graczy, osadzona w nieco generycznym, ale niebywale ślicznym świecie fantasy. Jako grupa zwiadowców przemierzymy ten świat wzdłuż i wszerz - a w zasadzie wkoło, ale na planie kwadratu - ratując go przed fantastycznymi potworami, biedą, głodem, powodziami, a nawet burzami.

Grę Hansa Teutonica recenzowałem już w 2016 r., kiedy na rynku polskim pojawiła się ona w linii Egmont Geek. Ogrywanie tego tytułu sprawiło mi wówczas duża przyjemności, niemniej natłok nowych tytułów sprawił, że Hansa Teutonica na kilka lat trafiła na półkę. Przed premierą BIG BOX zagrałem sobie jednak partię „przypominającą” i – mimo wielu nowych planszówkowych doświadczeń, jakie miałem w ostatnich 5 latach – zdania nie zmieniam. Hansa Teutonica w wersji podstawowej to niezwykle dobry i elegancki eurosucharek, którego warto mieć na półce. A jak jest z wersją BIG BOX.

Czy próbowaliście kiedyś opisywać makao? Mówiło się kumplom- chodź, zagramy w fajną grę. I tyle. Tak samo z chińczykiem, warcabami i masą innych gier dzieciństwa, w których tłumaczenie zasad nie przekraczało 5 minut. Oriflamme:Pożoga wydaje się wpisywać w poziom tych gier. Czy jednak osiągnie ten poziom sukcesu co Uno, Dobble, czy Pędzące Żółwie?  

Piękny krajobraz, rajski archipelag, błękit nieba… i potwory. Jako przyszli obrońcy rafy przystąpicie do turnieju, ale tylko jeden zawodnik stanie się czempionem i będzie bronił mieszkańców przed monstrami. Czy to właśnie Ty?

Trudno wyobrazić sobie większy koszmar, niż przebudzenie na obcej planecie, w odległym zakątku galaktyki, w totalnej, kosmicznej wręcz samotności. Jeśli zaś w tej samotności, otoczonej zupełną ciemnością, pojawią się dziwne dźwięki, dochodzące jakby ze ścian, chrobotania, szurania i łoskoty, ewidentnie wydawane przez żywą, nieznaną Ci istotę – masz już receptę na prawdziwy horror. A w grze Alone to dopiero początek Twojej przygody.

Mimo, że dla mnie czasy studenckie to głównie wielogodzinne rozgrywki w Heroes of Might & Magic 3, to w pewnym momencie również Cywilizacja IV na jakiś czas skradła moje serce. I choć byłem w nią dość przeciętny, to zakochałem się w przecudownym  klimacie rozgrywki, tworzonym zarówno przez świetną mechanikę, oprawę wizualną czy kapitalną ścieżkę dźwiękową (z kultową piosenką Baba Yetu). A że w pierwotną wersję planszowej Cywilizacji sygnowanej logiem Sida Meiera nie udało mi się zagrać, to z chęcią przyjąłem propozycję zrecenzowania Nowego Początku.

*bip* *biiip* *bibibip* mówi tajemniczy statek, rozbity na tajemniczej i pozornie opuszczonej planecie, a Wy podążacie za sygnałem. Cała drużyna astronautów wysłanych, by poznać losy dawno zagubionego statku badawczego. Atmosfera jest tu zimna, niebo wciąż pokryte mrocznymi chmurami, a w powietrzu daje się wyczuć napięcie i pewną kosmiczną desperację. Każdy członek załogi chciałby jak najszybciej wrócić do domu... ale oto jesteśmy – tylko my i Planeta Cieni, zwana po polsku The Shadow Planet.

Horror w Arkham to mocna gra dla ludzi o mocnych nerwach, ale przede wszystkim to słuszna dawka klimatycznej przygody. Gra bardzo efektownie realizuje dwa cele: budowanie nastroju totalnej bezradności wobec makabrycznych wydarzeń i utrudnienie graczom efektywnej komunikacji. Gracze nie mogą spać spokojnie - zło czai się tu za każdym rogiem.

Tuareg to już dojrzała, 10-letnia panna. O Targach pisał już Ginet w swojej recenzji. Nie był zachwycony, głównie z tego powodu, że łatwo było zapędzić się w kozi róg i jako drugi gracz nie mieć specjalnego wyboru w dostawieniu swojego ostatniego Tuarega. Było trochę ciasno, czemu nie mogę zaprzeczyć - choć osobiście mnie ta ciasnota nie przeszkadzała, przyjmowałam ją z dobrodziejstwem inwentarza. Rozszerzenie wychodzi naprzeciw wszystkim bolączkom podstawki.