Tag Archives: euro

Alexander Pfister już dawno stał się autorem, który wywołuje mocne bicie serca u zapalonych eurograczy, przekładających mechanikę nad kwestie klimatu. Ja w każdym razie nigdy nie mogę  odmówić sobie przyjemności rozegrania kolejnej partyjki w Mombasę bądź Great Western Trail. W sumie na każdy jego tytuł czekam z nieukrywaną niecierpliwością. Dlatego też szybciutko pragnęłam się zatopić w scenerii Hongkongu bez prądu. Całe szczęście, że Lacerta migiem zdecydowała się na wydanie tego tytułu. Ale w pudełku były tylko karty, trochę znaczników i – nie oszukujmy się! – brzydka plansza (nawet jak na niemieckie standardy!). Czy sama rozgrywka była w stanie zatrzeć kiepskie pierwsze ...

Czasami przed przejściem do konkretów, warto zastanowić się nad pewnymi ogólnymi kwestiami. Niekiedy na forum bądź na jakiejś grupie na facebooku, ktoś zada pytanie o sensowność kupowania coraz to nowych gier, skoro można bez przeszkód grać w perfekcyjne skrojone klasyki. Nie mogę być reprezentantem wszystkich graczy, ale przynajmniej mam okazję do przedstawienia własnego zdania. Z łatwością mogłabym zbyć wewnętrzne wątpliwości tym, że po prostu uwielbiam grać, więc niezmiennie potrzebuje coraz to nowych „bodźców”. Jednakże im więcej pozycji mam okazji poznać, tym więcej średniaków gości na moim stole. Nadal jednak mój wzrok przykuwają mechaniczne nowinki, które wydają się wprowadzać powiew świeżości do ...

Gry z nazwą miejscowości w tytule to coś, co absolutnie kocham. Piękny trend, który nie gaśnie, a pozwala przenieść się podczas rozgrywki choć na chwilę do wymarzonego miejsca. I choć w grach euro klimatu ze świecą szukać, to jednak warto zdać się na własną wyobraźnię. Montana zabiera nas do XIX-wiecznej Ameryki i zaprasza do zabawy na farmie.

Rokoko to nurt w sztuce, zwłaszcza dekoracyjnej, który zakończył barok, kontestując jego przepych i generalne nadądanie na rzecz lekkości, płynności, skromności (choć wyrafinowanej!). Tak przynajmniej mówi teoria. Jak dla mnie, laika, to wielkiej różnicy nie ma – i tu i tu naćkane różnymi cacuszkami, upiększaczami, kolorkami i frędzelkami. W grze Mathiasa Cramera, oraz Louisa i Stefana Malzów przepych widać jedynie w oprawie graficznej, reguły, na szczęście, są już znacznie bardziej przejrzyste. Może właśnie na tym polega prawdziwy rokoko’n’roll?

Niedawny wpis Kwiatosza na jego blogu sprawił, że poczułem się zobowiązany raz na zawsze rozwiązać kwestię mojego gorącego uczucia do gier niemieckich, zwanych też euro zwanych też „tymi sucharami, w które nie da się grać”. Oto konkluzja: