Tag Archives: Essen 2009

Minęły 232 dni od ostatniej Planszostacji. Dwieście trzydzieści dwa dni! Czyli mnóstwo czasu. Ale zanim zupełnie zapomnicie, że coś takiego jak planszówkowa audycja istniała, zacznie wam się kojarzyć tylko z dziwnymi domenami, zapraszamy na odcinek 50 Planszostacji. Najbliższe targi w Essen zmobilizowały nas do zebrania się i przywrócenia audycji do życia. Mam nadzieję, że tym samym wrócimy do regularnego nagrywania. Co w odcinku?

Od czasu do czasu autorzy gier planszowych próbują dokonać rzeczy bardzo trudnej – stworzyć dobrą hybrydę gry wojennej i eurogry. Cel trudny do osiągnięcia – musi być tematycznie, ładnie, wciągająco i emocjonująco. Musi być zachowany balans, najlepiej brak tzw. eliminacji graczy (wszyscy grają do końca z wypiekami na twarzy), mało losowości (albo losowość do opanowania). Reguły nie powinny być tłumaczone za długo, a jednocześnie nieźle oddawać realia gry. Kto z autorów nie chciałby stworzyć gry, którą zachwycać się będą eurogracze i gracze wojenni. Kilka prób było już podejmowanych – jedne mniej, inne bardziej udane: Antike, Szogun, Mare Nostrum, Senji, Struggle ...

Havana, gra autorstwa Reinharda Staupe (tworzył do tej pory głównie liczne party-games), zebrała bardzo pozytywne opinie podczas ostatnich targów planszówkowych Spiel’09 w Essen. Opinie w dużej mierze uzasadnione. Kilka ciekawych mechanizmów, atrakcyjne wykonanie, krótki czas rozgrywki… Zresztą – zapraszam do recenzji.

– Veni, Vidi, Vici – Przybyłem, Zobaczyłem, Zwyciężyłem. Teraz i Wy możecie poczuć się jak Ja – jak Cezar! Rozwijać swoje imperium, podbijać kraje, tworzyć… CYWILIZACJĘ! – Ekhem.. przepraszam bardzo… – Kim jesteś, że śmiesz przerywać wielkiemu Cezarowi. Ave Ja! – Tak, tak… jasne. Mówią na mnie Król – możesz mnie kojarzyć z El Grande. Ktoś Cię wprowadził w błąd Julek! Ta gra nie jest o rozwijaniu cywilizacji – to walka o wpływy na mapie, tzw. „Area Control”. – Ale mój agent powiedział…. Ale Wallace w instrukcji napisał… to miała być gra cywilizacyjna. – No cóż. Nie ufaj nikomu, dałeś się ...

Pojawienie się niższego wpisu ma kilka powodów. Po pierwsze trzeba jakoś rozbudzić ten smutny, bezwpisowy dzień na GamesFanatic.pl. Po drugie, podobnie jak w tamtym roku z Szachami Błyskawicznymi, ma na celu pokazanie różnych ciekawostek targów w Essen. A po trzecie ma na celu zbić z głównej strony wpis o Pnączach, który posiadając jakąś chorą listę komentarzy, jeszcze przez lata będzie badany przez rzesze socjologów, psychologów i specjalistów od mediów :)

Słowa fagitomania nie znajdziecie w słowniku wyrazów obcych. Stworzyłem je na potrzeby niniejszej recenzji. Fagito oznacza z greckiego żywność, a mania pochodzi od helleńskiego znaczenia szału, furii. Summa summarum powstała nam definicja opisująca fascynację jedzeniem. Niniejsze pojęcie nie istnieje w rzeczywistym świecie, ale świetnie oddaje słabości jednego z najpopularniejszych autorów gier planszowych ostatniego czasu – Uwe Rosenberga. Po Fasolkach, po Agricoli, po Le Havre pojawia się kolejna gra, w której żywność gra pierwsze skrzypce (o ile można w ogóle napisać o jedzeniu w takim kontekście). Jest to At the Gates of Loyang.

Matka chrzestna, na którą w spelunkach i zamtuzach portu w Dover wołali Rio Grande, z zamachem popchnęła szampan, a ten poszybował w dół i roztrzaskał się o burtę z napisem Seaside. Równocześnie puściły blokady, oficerowie wydali rozkazy i okręt ruszył w swój dziewiczy rejs. Wszystko to bacznie obserwował ze swojego tarasu twórca okrętu, człowiek, który w rubryce zawód wpisuje – „praca nad Dominionem”. Tak – choć może trochę mniej malowniczo – wyglądała na targach Spiel 09 premiera drugiego dodatku do Dominiona, pod tytułem Seaside. Udanego, wciągającego, wnoszącego coś nowego do serii? Czy przeciwnie – odgrzewającego stary kotlet, dojącego fanów niczym ...

Gdy czytam o nowej grze w pierwszej kolejności zwracam uwagę na mechanikę. Jeśli współgra z fabułą to bardzo dobrze ale klimat jest dla mnie zwykle sprawą mało istotną. Przed tegorocznymi targami w Essen jedna gra przyciągnęła jednak moją uwagę swoją tematyką. Zdecydowanie wyróżniała się spośród dziesiątków gier o budowie zamku, przewożeniu towarów, podbijaniu przeróżnych lądów i krain czy poszukiwaniu skarbów.

W tym roku o Polakach w planszówkowym światku było głośno jak nigdy. Niewątpliwie największa zasługa w tym Ignacego Trzewiczka, który rozkręcił niespotykany dla rodzimych gier szum medialny związany z premierą Strongholda. Nie był to jednak wyjątek. Filip Miłuński publikował na łamach serwisu BGN pamiętnik projektanta gry Mali Powstańcy, użytkownicy serwisu BGG masowo głosowali na ilustracje do wolffangowej Siódemki, a gracze wojenni z Zachodu czekali na Orła i Gwiazdę. Tym samym o polskich produktach mówiono często i z dużym zainteresowaniem. Konsekwencją tego wszystkiego były aktywne przygotowania polskich wydawnictw do szturmu na targi w Essen.

Peloponnes Bernda Eisensteina to bardzo szybka i prosta gra dotykająca swoim tematem początków istnienia oraz rozwoju polis greckich. Gracze startują z jednym z wylosowanych miast, z którego każde posiada odmienną charakterystykę (różna liczba ludności, surowców oraz pieniędzy). Następnie przez osiem etapów możemy dokonywać za pomocą licytacji zaborów lub podbojów ziem, lub zajmować się budowaniem obiektów.