Tag Archives: Cube Factory of Ideas

Czy zastanawialiście się kiedyś jak powstał wszechświat? Wielki wybuch? Boska interwencja? Rémi Saunier ma na ten temat odmienne zdanie, a jego wnioski i przemyślenia możemy poznać podczas rozgrywki w Stellium – tytule traktującym o powstaniu wszechrzeczy… i o tym, że jedyne czego potrzebujemy do szczęścia to jedna, mała kometa.

Century: Korzenny Szlak miał swoje 5 minut (w 2018 r. został nawet nominowany do nagrody Planszowa Gra Roku dla Całej Rodziny). Nośne hasło Splendor-killera przyciągnęło wielu graczy, a prosta i grywalna mechanika zapewniła grze dobre opinie. Tak dużego sukcesu nie powtórzyła już druga część serii – Century: Cuda Wschodu. Gra, mimo dobrych opinii recenzentów (w tym naszej), przemknęła bez -większego echa. Nie pomogła tutaj specjalnie, reklamowana  jako nowatorskie rozwiązanie, możliwość łączenia obu części w jednej rozgrywce. Teraz przyszła w końcu pora na ostatni rozdział trylogii – Century: Nowy Świat.

Festiwal GRAMY! w Gdańsku, już od jakiegoś czasu, wyrasta na prawdziwe święto planszówkowiczów. Wchodzimy na wielką halę i wszystko jest wiadome - po co tu przyszliśmy oraz co będziemy tutaj robić. Mówiąc krótko - gry planszowe, karcianki i jeszcze raz gry planszowe.

Do niektórych gier po prostu nie da się podejść, dając im uczciwie czystą kartę. O Korzennym Szlaku tyle już razy słyszałem, że to „Splendor killer”, że jest nowym, lepszym sukcesorem króla suchotników, że patrzenie na niego jak na zwykłą grę jest po prostu niemożliwe. Dlatego nie będę udawał – oceniam Century z takiej perspektywy i z pewnymi oczekiwaniami. Oczekiwaniami niekoniecznie pozytywnymi. Jako że jednocześnie doceniam Splendor, jego pozycję w planszówkowym świecie, jak i nie bardzo lubię to, co sobą reprezentuje i uważam go za raczej przereklamowany, kusiło mnie niesamowicie, żeby sprawdzić, czy Century okaże się identycznym przypadkiem.

Ewolucja, mutacje, geny, chromosomy – ta tematyka od wielu lat w niewyjaśniony sposób przyciąga mnie i pociąga, choć bynajmniej nie jestem w niej ekspertem ani nie mam z nią do czynienia na co dzień. Bardzo niewiele było zatem potrzeba, by gra Chromosome zwróciła na siebie moją uwagę i wywołała graniczącą z koniecznością chęć poznania i zbadania tej nowej pozycji. Mutujące mikroby na odizolowanej stacji badawczej? Modyfikacja organizmów podczas rozgrywki? I jeszcze jakieś zdjęcie wywołujące luźne skojarzenie z Neuroshimą Hex? Ok, jestem kupiony.

Rzadko pamiętam, co i kiedy przyciąga mnie do kolejnej gry. Czasem się tak po prostu dzieje, że daną grę chcę przetestować, albo przynajmniej poczytać instrukcję, żeby przekonać się, czy jest dla mnie. Zwykle tym czynnikiem jest sama tematyka lub chęć sprawdzenia nowej mechaniki. Ostatnio też częściej zdarzało się, że grę wybierałem na podstawie autora, aby w końcu poznać styl tych wszystkich „Rosenbergów” czy innych „Bauzów”. Jeśli chodzi o nowe dzieło Isaaca Vegi, to przyciągnęła mnie do niego okładka, którą uważam za najlepszą jaką widziałem i, jak widać na moim przykładzie, bardzo skuteczną marketingowo.

Jak większość ludzi, którzy mieli przyjemność  zagrać i zrecenzować tytuł „Magia i myszy”, tak i ja dałam się porwać wichurze emocji  związanej z zapowiedziami baśniowej przygody, jeszcze zanim Cube Factory uraczył nas wersją gry w rodzimym języku. Gdy tylko rozeszła się wieść o  polskim wydaniu, myszy wraz z całą magią ich świata wystrzeliły jak z katapulty, lądując na jednej z   czołowych pozycji w kategorii gier „must have”. To kooperacyjna gratka dla wielbicieli RPG, traktujących grę jako portal do innej rzeczywistości, w której wcielą się w różnorodne postaci, by stawić czoła epickim wyzwaniom. Tutaj wszelkie cnoty uosabiające rycerską odwagę, męstwo, spryt, ...

Święta Święta i po Świętach. Człek obżarty, wypadałoby się trochę poruszać. Ale spacer nie ucieknie, najpierw zagrajmy sobie w grę… Gry, które przy minimum zasad oferują maksimum możliwości są zawsze wielce pożądane. Człowiek nie spędza godzin nad doskonaleniem swojego zrozumienia niuansów w instrukcji, a jedynie nad doskonaleniem taktyki i strategii. Najczęściej owa charakterystyka dotyczy gier logicznych, ubranych dodatkowo w bardzo skąpą, jedynie tę absolutnie niezbędną, szatę graficzną. Dla amatorów nieco bardziej rozwiniętej fabuły także jednak znajdą się gry, które spełniają powyższe warunki. Jedną z nich wydaje się być Strife, wydany w Polsce przez Cube: Factory of Ideas.

Obecna edycja targów w Essen bije wszelkie rekordy o czym pisałem już wcześniej. Po targach dołączył kolejny, bo oto w tym roku odwiedziło targi ponad 158 tysięcy osób (o 2 tyś. więcej niż rok temu). Także pobity został rekord w liczbie obecnych polskich wydawców. Rok temu naliczyłem ich 12 w tym roku już 21 rozmieszczonych na 19 stoiskach nie wspominając o wydawcach gier figurkowych. Do tego jak zwykle dochodzi spore stoisko naszej dumy narodowej w dziedzinie kości czyli Q-Workshop . Aż strach pomyśleć co będzie działo się za rok. A dzisiaj zapraszam do oglądania zdjęć jak prezentowały się wydawnictwa na ...

Po niedawnych rewelacjach Galakty dotyczących porzucenia polskich LCG, czyli Netrunnera i Władcy Pierścieni zaczęliśmy się zastanawiać, czy w Polsce jest w ogóle rynek na gry karciane w formacie a la LCG. Oprócz Galakty mamy na rynku jeszcze Cube Factory of Ideas, które tłumaczy i wydaje Summoner Wars, także będące tytułem opartym o możliwość dokupienia wciąż nowych karcianych dodatków. Na tę okoliczność przepytaliśmy więc Przemysława Bobrowskiego z tego wydawnictwa. Oto, co nam powiedział.