Tag Archives: Colt Express

Redwood - przyjemna, lekka gra o chodzeniu po lesie i fotografowaniu dzikiej zwierzyny. Przekonajcie się w recenzji czy jest to gra dla Was.

Zakończył się II etap konkursu Planszowa Gra Roku! Jesteśmy już coraz bliżej do wyłonienia zwycięzców. Zobaczcie, czy wśród nominowanych tytułów są Wasi faworyci.

… a to i tak nie wszystko, bo jest jeszcze uprawa bananów w Santiago, budowanie cywilizacji na wesoło czy zabawny napad na pociąg. Monika, jak zawsze wybierała cięższe tytuły, Łukasz, jak zazwyczaj siedział przed grami rodzinnymi, a Joasia … Joasia grała we wszystko, od malutkiego Prohisa po ciężkie (klimatycznie i wagowo) Studium w Szmaragdzie. Zresztą sami się przekonajcie. Zapraszamy do lektury :)

Święta za pasem, prezenty najwyższy czas kupować, część z nas na pewno zastanawia się co wybrać. My oczywiście zachęcamy do kupowania pod choinkę gier planszowych i rozpowszechniania naszego wspaniałego hobby. A że gier planszowych jest cała masa i naprawdę już mamy w czym wybierać, Games Fanatic przygotowało dla Was serię poradników. Zaczynamy od gier familijnych – idealnej rozrywki w rodzinnym gronie i bożonarodzeniowej atmosferze.

Wyobrażacie sobie Dziki Zachód bez dzielnych wierzchowców? A jednak w nagradzanej i docenianej grze Colt Express ich brakowało. Aby naprawić to karygodne niedociągnięcie, możemy zaopatrzyć się w pierwszy dodatek do tej pozycji o tytule, ni mniej ni więcej, Konie i dyliżans. Jak można się zatem domyślić, w środku znajdziemy nie tylko czworonożne środki transportu, ale i inne elementy. A jakie, to nie zwlekając już ani chwili dłużej przestawię poniżej.

Colt Express to gra, która doczekała się już wielu recenzji. Moja jest kosmicznie spóźniona, za co bardzo przepraszam. Jako humorystyczne usprawiedliwienie wykorzystam fakt, będący na czasie – Złoty Pociąg leży odłogiem już ponad siedemdziesiąt lat, a nadal wzbudza wiele emocji, zatem Colt Express to gra, która mimo upływu czasu od premiery wciąż godna jest nowych recenzji. Cóż, po takim wstępie nie trudno zorientować się, że poniższa recenzja to amalgamat „ochów” i „achów”, ale w przypadku niektórych pozycji trudno powiedzieć, cytując Gombrowicza, że „mnie nie zachwyca”.