Tag Archives: Bruno Cathala

Na wstępie trzy fakty o mnie. Temat gry, po którą sięgam ma dla mnie duże znaczenie. Muchy to moim zdaniem jedne z najbardziej irytujących stworzeń na ziemi. Krowy, to zaś zwierzęta, które są mi absolutnie obojętne. Dlaczego w obliczu powyższych stwierdzeń postanowiłam wypróbować karciankę, w której zaganiamy krowy do obory, a naszym głównym zadaniem jest unikanie much? Odpowiedź można zamknąć w dwóch słowach: Bruno Cathala. Zapraszam do lektury recenzji MOW, czyli gry autorstwa jednego z moich ulubionych twórców gier planszowych.

Wyprzedaże? Któż ich nie lubi. Nie ma się więc co dziwić, że korzystają z nich także magowie, którym wiecznie brakuje składników do kolejnych czarodziejskich mikstur lub przygotowywania, zaklęć i klątw. Ale, że osoby obdarzone mocą są zwykle niezwykle zajęte, po sprawunki wysyłają swoich uczniów. Czy Ci będą w stanie zrealizować listę zakupów przygotowaną przez swoich mistrzów? Tego właśnie można dowiedzieć się, zasiadając do gry Mandragora.

Czarny piątek! Wyprzedaże! Wszyscy magowie i alchemicy wiedzą, że to idealny moment na uzupełnienie składników i zaklęć. Z witryn sklepowych kuszą slogany: “Oko traszki za pół ceny!”, “Magiczne księgi 2+1 gratis”, “Śluz ze ślimaka i pył wróżek – czyszczenie magazynów!”. Jednak, żaden szanujący się czarodziej nie będzie latał z podkasaną szatą od sklepu do sklepu – wiadomo, że od tego są czeladnicy.

Ulubiony projektant gier? Obecny. Jedna z najciekawszych cywilizacji? Jest. Mityczne potwory? Jak najbardziej. Każdy pojedynczy punkt wystarczyłby, aby mnie zainteresować. I tak właśnie Oryszalk od wydawnictwa Czacha Games trafiła na moją listę do sprawdzenia, a następnie na stół.

Zombie… to tak bardzo nie mój temat. Nie pociągają mnie seriale, w których królują, nie cieszą filmy z nimi w roli głównej, książki o tej tematyce omijam szerokim łukiem. A jednak niedawno w moim domu pojawiła się karcianka Gra o mózg, w której występują… a jakże – zwierzątka zombie. Dlaczego? Zdarzenie to tłumaczą dwa słowa – Bruno Cathala.

Klasyczne gry karciane były dla wielu graczy powodem, dla którego zainteresowali się oni nowoczesnymi planszówkami. U mnie w domu karcianki jakoś niespecjalnie gościły przy stole. Owszem grywałem z kolegami w tysiąca, remika czy 3-5-8 ale były to raczej epizody. Może dlatego gry trick takingowe nie budzą u mnie takiego sentymentu. Ale jest jeden wyjątek, dla którego każdemu kolejnemu tytułowi z tej kategorii chcę dać szansę.

Splendor Pojedynek to reimplementacja klasycznego Splendoru z zmienionym sposobem dobierania żetonów oraz nieco "podkręconymi" kartami. Klasyczny Splendor działał dobrze na dwie osoby i chyba nie chodziło o to, by go do tego lepiej przystosować. Nowy Splendor jest po prostu ... nowy. Świeży. A przy okazji - to co wymyślono działa dobrze na dwie osoby (i niekoniecznie na więcej).

Seria Kingdomino jest jedną z moich ulubionych. Ograłam w niej wszystko. Począwszy od pierwotnego Kingdomino, poprzez jedyny dodatek jaki do niego wyszedł czyli Giganci (o, pardon, nie jedyny, wyszły jeszcze takie lądne zameczki - ale to była tylko kosmetyka), poprzez Queendomino, Kingdomino Duel a skończywszy na dziecięcej wersji czyli Dragomino. Wszystkie je bardzo lubię. W moje ręce wpadło teraz Kingdomino: Prehistoria.

Seria Kingdomino, od czasu swojego debiutu (w Polsce był to 2016 r.) zyskała niezwykłą popularność co spowodowało, że kolejne tytuły osadzone w jej uniwersum i na jej mechanice zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu. Dużą sympatię seria zyskała również w naszej redakcji o czym świadczą nie tylko liczne teksty na jej temat, ale też objęcie wszystkich wydanych w Polsce tytułów naszym patronatem medialnym.

Mój ulubiony projektant gier planszowych ma na koncie grubo ponad setkę tytułów. Jednym z nich jest wydana przed wieloma laty karcianka. Nie doczekała się polskiego wydania, ale można o niej poczytać na naszej stronie. Jej nowa, dwuosobowa wersja, ukazała się natomiast nakładem wydawnictwa Hobbity. Mowa o Bruno Cathali (Pięć Klanów, Cyklady, 7 cudów świata) i Sobku – planszówce stworzonej przez niego w duecie z Sébastienem Pauchonem (Jaipur, Botanik). Panowie mieli już okazję współpracować, czego efektem była Jamajka. Jakie skutki dało ponowne połączenie przez nich sił? Moim zdaniem więcej niż zadowalające.