Tag Archives: Adam Kałuża

K2 zdobyło nagrodę „Gra serca”. Jest to nagroda ustanowiona przez klub gier DINX, przyznawana od 2009 roku w dwóch kategoriach: gier dla dorosłych – to tytułowa „Gra serc” i dla dzieci – „Gra małych serc”. Nagrody przyznawane są szczególnie dobrym grom. W tym roku ponownie zarządzono głosowanie w którym wzięli udział członkowie  klubu (200 osób), grę wybierano spośród nowości ostatnich 3 lat w przypadku obu kategorii. Główną nagrodę zdobyła wydana przez Rebel.pl gra Adama Kałuży „K2″. Jak jest napisane na stronie „o wyróżnieniu tym zdecydowało przede wszystkim udane przeniesienie głównego tematu, który w tej grze sprawdza się zarówno w wersji familijnej jak ...

Tak się złożyło, że znacząca grupa moich recenzji dotyczy dodatków i rozszerzeń (w tej chwili 1/3!). Pisząc recenzję muszę sobie stawiać pytania, dostrzegać zależności, wyszukiwać właściwości, których jako zwyczajny gracz – być może – nigdy nie musiałbym robić. W związku z tymi recenzowanymi dodatkami powstała pewna refleksja dotycząca znaczenia rozszerzenia dla gry określonego typu.

Muszę się do czegoś przyznać. Nim K2 zostało wydane, nim gracze mogli je kupić i zagrać, po głowie chodził mi już pomysł na dodatek. Gwoli prawdy na kilka dodatków. Oczywiście, to czy się ukażą, zależało od przyjęcia gry, od sprzedaży. Na szczęście K2 zostało odebrane bardzo dobrze i jeszcze w 2010 roku rozpocząłem pracę nad dodatkami. Pierwszy jaki mi przyszedł do głowy to trawers, coś co dla zwykłego człowieka jest nie do wyobrażenia. Jak można trawersować górę, która wznosi się 8 kilometrów nad poziomem morza!

Alfabet to zbiór liter ułożonych w określonej kolejności. Posłużył mi on do zadania, w sposób niekonwencjonalny, kilku pytań Adamowi Kałuży, który ostatnio zaskakuje nas coraz to nowymi tytułami gier jego autorstwa. Nie znajdziecie tu jednak pytań o projekty, będą natomiast skojarzenia związane z grami planszowymi. Jedna z liter również została podwojona, ze względu na Jej ważność. Oto alfabet gracza.

Wiele gatunków żab upodabnia się barwą do środowiska, w którym żyją. Najczęściej te, które żyją w koronach drzew są zielone, a przebywające na ziemi – brązowo-szare. Dla większości żab bycie niewidocznym ma ogromne znaczenie jako obrona przed wrogami. Z kolei płazy, których skóra jest toksyczna, nie muszą się kryć, ostrzegają jednak napastników jaskrawymi barwami. Jest to powszechny sygnał w przyrodzie i podszywają się pod niego czasem gatunki nietoksyczne. U wielu gatunków samce zmieniają również barwę w porze godowej, dzięki czemu stają się bardziej widoczne. Barwne żaby mają ciekawe zwyczaje, szczególnie te, które zamieszkują Hooop!

Najnowsza gra Adama folko Kałuży reklamowana jest na pudełku znakiem 3D. A hasło przewodnie kampanii jakże skromne: „Po prostu genialne. genialnie proste”. Cóż takiego oferuje ta gra, że zostały do jej promowania wykorzystane tak nośne ostatnio slogany? Czy to niemal setka solidnych drewnianych klocków ma być argumentem za? Czy emocje związane z przygotowaniem rozgrywki – chwilami nasuwające skojarzenie z Jengą? A może wzory do ułożenia – wydaje się, że coś takiego było już w Ubongo? Dla zaintrygowanych tymi pytaniami powstała ta recenzja.

Tego się chyba nikt nie spodziewał. Po długich dyskusjach i kalkulowaniu ryzyka zdecydowaliśmy, że GamesFanatic.pl wyda nową polską grę. Decyzję ułatwił fakt, że ten pomysł jest w zasadzie z góry skazany na sukces. Dość powiedzieć, że autorami „naszej” gry są Adam Kałuża i Filip Miłuński, a autorem projektu graficznego jest Marek Rutkowski. Prototyp był starannie i długo testowany w redakcyjnym gronie, a cały projekt udało nam się utrzymać w najgłębszej tajemnicy.

K2 - góra-zabójca. Jedyny ośmiotysięcznik nie zdobyty zimą. Wielu himalaistów zginęło próbując zdobyć ten szczyt. I to jest temat na rodzinną planszówkę? Jak się okazuje znakomity! Adam Kałuża zmierzył się z tym tematem i stworzył grę kipiącą klimatem pomimo swej prostoty zasad.

W poprzedniej części historii powstawania gry K2, opisałem ewolucję aklimatyzacji i ruchu. Dzisiaj chciałbym bliżej przedstawić pozostałe elementy gry. Piotrowski i Kukuczka ruszyli 4 lipca i szli szybko. 7. założyli obóz na wysokości 8200 metrów pod dwudziestopięciometrowym progiem skalnym […] pokonanie bariery zajęło im cały dzień, przy czym prowadził Kukuczka, jak zresztą podczas całej wspinaczki. Zostawili namiot, śpiwory oraz palnik i następnego dnia (8 lipca) zdobyli szczyt przy silnym wietrze i słabej widoczności.

Udało mi się wymacać pod stopami coś równego. Okazało się, że stoję na stopniu wystarczająco dużym, aby postawić na nim obie stopy, lecz zbyt małym, aby usiąść. Będę więc musiał spędzić noc na stojąco. Niedaleko mnie, na krawędzi grani, mogłem dostrzec wielki ciemny cień; był to potężny blok skalny. Mógłbym na nim usiąść, a nawet położyć się, ale jak tam się dostać? Od bloku dzieliły mnie gładkie, pokryte lodem płyty, których pokonanie w ciemności wydawało się zbyt ryzykowne. Na dobre, czy na złe, będę musiał zostać na miejscu[…]