Wszystkie wpisy

W ostatnim czasie gdzie nie spojrzę, widzę nowe planszowe dzieła Reinera Knizi. Niedawno w moje ręce wpadła kolejna gra jego autorstwa, czyli Planszówkowi kurierzy od wydawnictwa Muduko. Tytuł ten zainteresował mnie przede wszystkim ze względu na tematykę. Prosta gra dla dzieci o planszówkach? Stwierdziłam, że muszę ją wypróbować. Dziś podzielę się z Wami wrażeniami z rozgrywek.

Wydanie przez Galaktę pierwszej gry z serii Paxów jest z pewnością wielkim wydarzeniem. Jeszcze kilka lat temu nikomu nie przyszłoby do głowy, że ktoś mógłby sprowadzić taką grę na nasze stoły. A jednak się udało i teraz możemy cieszyć się Paxem Pamir w naszym rodzimym języku. Jednakże o Paxach krążą legendy. Że trudne, że ciężko załapać o co w nich chodzi, że czacha przy tym dymi, ale mimo wszystko rozgrywka jest przeznaczona tylko dla prawdziwych hardcorowców. Jak te wyobrażenia mają się do rzeczywistości? Czy Pax Pamir sprawdzi się tylko u tych graczy, którzy zjedli zęby na niejednym zaawansowanym tytule?

Pisząc o Potworach w Tokio nie da się nie wspomnieć, że gra miała już dwa wydania, że stara, imprezowa, etc., etc... Kiedy Ginet rzucił hasło ,,niech się zgłosi ten, który miał do czynienia ze starym wydaniem" cieszyłem się na możliwość podróży w czasie do Egmont 2013 i spotkania z Cyber Bunnym. Niestety (dla mnie) ,,stare" oznaczało w tym przypadku tylko Egmont 2016, którą to edycję Portal postanowił ożywić- a czy wiernie i słusznie? Wpierw napiszę krótkie porównanie wydań potem zaś przejdę do opisu dla tych, którzy jeszcze w Potwory nie mieli okazji zagrać.

Zapowiadana jako jeden z największych zeszłorocznych hitów Portalu gra Khora: Rozkwit Imperium wreszcie w grudniu ubiegłego roku doczekała się swojej premiery. Czy reklamowana jako lżejsza gra cywilizacyjna Khora jest rzeczywiście tytułem na miarę Clash of Cultures: Monumental Edition, na czym polega i czy jest w ogóle tytułem wartym uwagi i portfeli graczy?

Potwory są często obsadzane w roli bohaterów gier dla dzieci. Wystarczy tylko wspomnieć takie tytuły, jak Potwory do szafy, Skarpetkowe stwory, czy też SłowoStwory. A to tylko początek całkiem pokaźnej listy planszówek wykorzystujących motyw cudaków. Niektóre z nich są warte uwagi, drugie nieco mniej. Pod koniec grudnia na polskim rynku pojawiła się gra Wydawnictwa Granna, obok której zdecydowanie żaden rodzic, nie powinien przejść obojętnie. Mowa oczywiście o grze Box Monster.

Wysokie drzewa, niezwykłe rośliny i ciekawe zwierzęta - to wszystko znajdziecie przemierzając Amazonię. Niestety nie każdy może się tam udać i na własne oczy zobaczyć niesamowite okazy. Przyzwyczajeni do wygodnego życia raczej nie chcielibyśmy martwić się upałem, ulewami czy niebezpieczeństwem ze strony tamtejszej fauny i flory. Możemy jednak na wygodnym fotelu ułożyć sobie własny las.

Niecodzienne poruszenie zapanowało na zamku Avel. Dzięki heroicznemu poświęceniu czarodzieja Dergara znamy straszną prawdę. Już niebawem wzejdzie Czarny Księżyc, a z nim przybędzie Monstrum, by zaatakować zamek i zniszczyć Klejnot Uzdrawiania, który od wieków chroni krainę Avelu. Jako dzielni poszukiwacze przygód odpowiadamy na wezwanie samej królowej. Nie możemy dopuścić do najczarniejszego scenariusza, musimy pokonać Monstrum i towarzyszące mu potwory! Każdy szanujący się bohater wie jednak, że nie należy porywać się z motyką na słońce. Najważniejsze to dobrze przygotować się do nadchodzącej bitwy.

Kolejna część gry karcianej wydanej przez Egmont na licencji wydawnictwa Cryptozoic, na licencji wydawnictwa DC? To może oznaczać tylko jedno… po raz kolejny będę pisał recenzję praktycznie tej samej gry, oceniając ją niemal dokładnie tak samo. Batman Metal, podobnie jak Pojedynek superbohaterów oraz Wieczne zło jest jednym z najbardziej prostolinijnych i przystępnych deckbuilderów dostępnych na rynku po polsku. Pod tym względem zmieniło się niewiele. 

Esy Floresy, mała kieszonkowa karcianka wydana w 2020 r. przez Lucky Duck Games, zwraca uwagę nie tylko oryginalnym tytułem czy śliczna okładką ale też (a może przede wszystkim)  umieszczonym na niej nazwiskiem Elizabeth Hargrave – autorki bardzo cenionej gry Na skrzydłach.

Martin Wallace po prostu nie bierze jeńców. Nie jest tym typem autora, który  dostarcza nam względnie dobrych gier, a raz na jakiś czas stworzy jakiegoś niewyróżniającego się średniaka. Jego tytuły to dla mnie drastyczne albo-albo. Albo hit, którym będę zagrywać się w nieskończoność, albo totalny gniot i wstyd mi w ogóle wyciągać go na stół. Jak zatem wyszło mu z Cynowym Szlakiem wydanym w naszym rodzimym języku przez Phalanx ?