Wszystkie wpisy

I smutno i wesoło. Smutno bo to ostatnie wyścigi w pierwszej edycji mistrzostw Warszawy w Pitchar mini, wesoło bo czekają nas kolejne, wielkie emocje. Witam więc wszystkich na ostatnim wyścigu jaki nas czeka. Mistrza wśród kierowców już mamy. Ja_n zapewnił sobie na poprzednim torze ostateczną wygraną.

Pompeje (łac. Pompeii, wł. Pompei) to jedno z trzech miast rzymskich w prowincji cesarskiej Italia (obecne Włochy), które 24. sierpnia 79 roku n.e. zniszczył wybuch wulkanu Wezuwiusz. Popiół wulkaniczny, który zasypał Pompeje, doskonale zakonserwował budowle i przedmioty, co pozwoliło poznać nam dość dokładnie wygląd rzymskiego miasta średniej wielkości i życie jego mieszkańców. (źródło: wikipedia)

Mam już za sobą pierwszą partię w Wysokie Napięcie – dodatek Europa Centralna/Beneluks. Pierwszą grę zagrałem na planszy Beneluks. Czemu? Mieliśmy grać w 4 osoby, a ja nie lubię grać w WN na długich wąskich mapach jeśli nie wszyscy znają grę podobnie dobrze. Za łatwo ktoś może nieświadomie postawić domek tak że wyklucza z poważnej walki i siebie i kogoś innego.

Meuterera nosiłem ze sobą na wszystkie warszawskie spotkania z graczami uparcie. Wiedziałem, że kilka osób umie w to już grać, nie chciało mi się czytać instrukcji i liczyłem że ktoś mnie w końcu nauczy. Pudełko jest malutkie – ot, zwykła talia kart. Jak przystało na karciankę, cena gry bardzo zachęca. Dość nietypowo dla karcianki, oceny gry na BGG są niezwykle wysokie, umieszczają Meuterera w rankingu w okolicach takich gier ja Warrior Knights czy Lord of the Rings. A więc ryzyko zakupu minimalne, nagroda może być wielka.

Fasolkom nie jest obca miłość do piłki nożnej. Gartenbohne, Brechbohne, Saubohne, Kaffebohne i Feuerbohne przebierają się w stroje piłkarskie i szybko okazuje się, że nie są złymi graczami. Fasolki są rzeczywiście niesamowite! Potrafią dryblować i celnie podawać. Świetnie się bronią i dobrze strzelają. Najgroźniejsze są oczywiście strzały z dystansu i dośrodkowania zakończone główką!

W ubiegłym tygodniu byłem jedynym współautorem bloga Games Fanatic, który pojawił się na wszystkich spotkaniach warszawskich. Z drugiej strony był to tydzień być może dla warszawskich spotkań przełomowy, więc relacja z tych spotkań musi się u nas pojawić.

Miałem ostatnio okazję zagrać w nową grę i starym zwyczajem tego bloga wrzucam na gorąco wrażenia z pierwszej rozgrywki. Gra została wydana w roku 2001 i jest dziełem tych samych autorów, co znana i bardzo ceniona Ursuppe. Na pierwszy rzut oka widać podobieństwa między obydwoma grami. Bardzo podobny klimat graficzny, w obu grach występują karty genów, które modyfikują zachowania naszego gatunku. I na tym podobieństwa się kończą. Mamy do czynienia z grą zupełnie inną niż Ursuppe.

Październik to z punktu widzenia marketingowców początek najgorętszego, pod względem sprzedaży, okresu w całym roku. W sklepach zaczną pojawiać się świąteczne witryny, w telewizji reklamy z Bożym Narodzeniem w roli głównej. Choć do Wigilii i prezentów jeszcze ponad dwa miesiące, producenci i sprzedawcy nie mają zamiaru próżnować, chcąc wydłużyć gorączkę zakupów do maksimum. Każda dziedzina rozrywki dostaje w tym okresie powera. Gry na PC i konsole po prostu wysypują się na rynek. Pojawiają się najbardziej oczekiwane tytuły. Podobnie jest i z grami nieelektronicznymi.

W branży mówi się, że wersje Himalaya dla 5 i 6 graczy wymyślił Bruno Faidutti. To on po zapoznaniu się z podstawową wersją stwierdził, że brak możliwości grania w więcej niż cztery osoby to duże niedopatrzenie ze strony autora i wydawcy. Długo musiało minąć czasu aż twórcy zdecydowali się na przygotowanie odpowiedniego rozszerzenia. W końcu w tym roku to nastąpiło. Miałem okazję w nią grać i kilka słów jak wypadła.

Epizod I „Początki” Końcówka lat 90 przyniosła upadek klubu strategów mieszącego się przy ul. Wiolinowej na warszawskim Ursynowie. Grupa ludzi spotykających się tam w owych czasach w dość znacznym stopniu kreowała i upowszechniała produkty wydawnictwa Dragon oraz przynależne do niego czasopismo o tej samej nazwie. Sporo osób wychowało się na takich tytułach jak np. Ardeny, Bzura, czy Waterloo. Również dla mnie był to swoisty początek przygody z grami (od 1992 r. gram dość regularnie).