Wszystkie wpisy

Ostatnie dwa weekendy spędziłem z turniejach go, powrót do przeszłości. Od jakiegoś czasu nie startuję w turniejach, jestem sędzią na turnieju o Czarny Kamień (Puchar Śląska) i od kilku lat na Mistrzostwach Polski Juniorów. Podobnie w tym roku. W Zabrzu w dniach 4-5 listopada obiecałem że zajmę się turniejem od strony parowania… a ponieważ byłem sam, miałem czas, postanowiłem zagrać. Nie było tak źle. Przegrałem wprawdzie 3 z pięciu partii, ale z graczami dużo silniejszymi. Z tym, że nie chciałem o tym pisać…

Wtorek-Środa, Wodzisław Śląski Teraz mam małego kaca bo właśnie wypuściłem wygraną już grę przez totalną ślepotę, tak więc notka wyszła jakaś taka krótsza i bardziej bezbarwna chyba…

Poniedziałek, Gliwice Niedziela wieczór i większa część poniedziałku to przygotowania do mistrzostw – rozwiązane prawie sto problemów, przeanalizowane kilka partii zawodowców. Ogólnie siedzieć tyle godzin bez przerwy męcząc mózgownicę to żadna frajda, to co pozwalało utrzymać motywację to perspektywa nagrody – popołudnia w Kredensie z Trzewikiem i spółką. Tymczasem (jak pewnie widzieliście na forum g-p.pl) 2 godziny przed spotkaniem Trzewik napisał że dziś wyjątkowo odwołuje z braku chętnych – jak się okazało nie zauważył że się zapowiadałem… Nie ukrywam że zrobiło mi się trochę słabo :-) Szczęśliwie udało się skontaktować z Trzewikiem, okazało się że mimo braku Kredensu będzie grał ...

Właśnie odbywam planszówkową wycieczkę po Śląsku – od jutra w Wiśle są mistrzostwa Polski w go w których startuję, a że weekend wcześniej był turniej w Zabrzu postanowiłem wziąć sobie tydzień urlopu, i przypomnieć sobie o co w tej grze chodzi – odkąd wsiąkłem w eurogry (a pewnie bardziej odkąd nie możemy jeździć z Olą na turnieje za granicę – dziecko) go trafia na stół bardzo rzadko. Wygląda jednak że i na tym wyjeździe go zeszło trochę na drugi plan, więc podzielę się wrażeniami. Tak więc zupełnie nieoczekiwanie notka „typowo blogowa”:

Wreszcie zagrałem w La Citta. Długie jesienne wieczory robią swoje. Pomimo kilkunastu stron instrukcji i ponoć długiej rozgrywki, no i pomimo jedynie dwóch graczy uparłem się, przeczytałem instrukcję i zagraliśmy. Było warto. La Citta to gra dla 2-5 graczy, ciężka, skomplikowana, długa, świetnie się skalująca. Tyle wiedziałem wcześniej. A oto czego się dowiedziałem z pierwszej gry.

Genesis to jedna z najnowszych gier Reinera Knizii, dopiero co pokazywana w Essen. Miałem przyjemność rozegrać dwie partie w trybie dwuoosobowym i zamieszczam krótki opis wrażeń. Gra przenosi nas 250 milionów lat w przeszłość, gdy był tylko jeden superkontynent. Powstają sawanny, góry, lasy i mokradła, a wśród tego wszystkiego toczy się wojna o przeżycie. Cztery gatunki toczą śmiertelny bój o przestrzeń życiową.

Ten tekst został pierwszy raz opublikowany w maju 2006 na forum serwisu www.gry-planszowe.pl. Uznałem że warto go powtórzyć (z minimalnymi zmianami) z kilku powodów: – gra jest warta uwagi i wiąże się z niedawno opisywanym Feudo – ten opis bardzo dobrze pasuje do profilu tego bloga – z pewnością nie wszyscy czytelnicy tego bloga mieli okazję czytać wówczas wątek o spotkaniach w warszawskim klubie Alibi. Czytając poniższy tekst warto mieć na uwadze, że są to wrażenia po pierwszej rozgrywce.

Rozpoczęliśmy z Saise, twórcą bloga Boardgix, współpracę przy tworzeniu krótkich, śmiesznych historyjek związanych z planszówkowym hobby. Ja mam wymyślać scenariusze, Saise użyje swoje graficznego talentu i je zilustruje. Co z tego wyjdzie zobaczymy. Od dzisiaj, co poniedziałek, pojawiać się będzie historyjka ośmieszająca gry, przy których się bawimy, zjawiska, które dotyczą naszego hobby. Wyjątkowo dzisiaj ta sama historyjka pojawi się i w Games Fanatic i Boardgix. Jednak w przyszłości na każdym blogu będą znajdować się dwa, inne dowcipy. Czekam na wasze komentarze czy pasuje wam tego typu przedsięwzięcie oraz humor.

Ta gra zaciekawiła mnie przypadkiem już niemal dwa lata temu. Przyjrzałem jej się i uznałem, że warto by ją mieć – ot przeczucie, nic więcej. Mam do swoich przeczuć zaufanie, rzadko kiedy mnie zawiodły. Recenzja Toma Vasela była entuzjastyczna, ale Vasel jest generalnie bardzo łagodny w swoich recenzjach – większość gier mu się podoba (tak samo jak mi zresztą). Jednak mi bardzo pasował klimat i grafiki Feudo, wszyscy chwalili jakość wydania.

Trzzzzzzzęsę się jeszcze z zima jak sobie przypomnę czwartkowe Alibi. Ostatnie spotkanie to woda na młyn wszystkim, którzy nie przepadają za tym lokalem. Było potwornie chłodno. Siedzieliśmy cały czas w kurtkach, zapięci po szyję, a i tak dłonie były przemarznięte i atmosfera była daleka od akceptowalnej. Jednak prawdziwemu miłośnikowi planszówek nawet takie przeciwności nie są straszne. Twardo graliśmy i dopiero po 21 się ulotniliśmy.