Wszystkie wpisy

Der Markt von Alturien to najnowsza gra bardzo doświadczonego projektanta Wolfganga Kramera wypuszczona przez wydawnictwo Pro Ludo. Jest to w rzeczywistości wznowienie, nie pozbawione nowych rozwiązań i wyglądu, leciwego już tytułu z 1988 roku – City. Der Markt von Alturien to też pierwszy produkcja z zapowiadanej całej serii związanej z miastem Alturien.

Wiele planszowych hitów ma swoje lżejsze i szybsze wersje karciane. Wystarczy choćby wymienić San Juan czy Euphrates & Tigris Card Game. Takowy odpowiednik nie mógł ominąć też jednej z najsłynniejszych gier ostatnich lat czyli Caylusa. Właśnie do sklepów trafiła jego wersja karciana nosząca nazwę Caylus Magna Carta. Jestem po jednej rozgrywce i pozwolę sobie podzielić się z wami wrażeniami.

Kupferkessel Co. (czyli właśnie tytułowy miedziany kociołek), to szybka i lekka gra dla dwóch osób. Pudełko jest utrzymane w dość ciemnych, zielono-czarnych barwach, a w środku mamy 56 kart magicznych ingrediencji, 4 karty z narożnikami planszy, 2 ściągi dla graczy, 2 wielkie drewniane pionki, instrukcję i 13 kart z magicznymi preskrypcjami (używane jako wariant rozgrywki).

Piątek to koniec męczącego tygodnia. Piątek to dzień, kiedy wieczorem można wreszcie odpocząć mając w perspektywie dwa długie, leniwe dni. Piątek to dzień, kiedy gram w planszówki… Eurogry, które w ostatnich latach zdobyły tak dużą popularność stawiają na ciekawą, pozbawioną losowości rozgrywkę, często wymagającą długiego planowania, pamiętania o wielu możliwościach punktacji, obserwowaniu poczynań przeciwników…

Dawno już nie pisałem żadnej relacji z warszawskich spotkań, wiązało to się przede wszystkim z tym, że nie bywałem na nich to i nie miałem o czym pisać. A nie bywałem, bo końcowe prace nad drugim numerem Świata Gier Planszowych wymagały pełnego zaangażowania. Teraz gdy już zawartość poszła do wydawnictwa i odbywa się praca nad korektą i składem, ja wreszcie miałem czas, aby odwiedzić Smolną w ostatni piątek.

Bardzo trudno jest zrobić grę planszową czy karcianą, która symuluje sportową grę zespołową, na przykład piłkę nożną. Wszelkie próby najczęściej kończą się dwojako. Albo zostaje stworzona bardzo skomplikowana symulacja, często wręcz niestrawna z powodu dużej liczby zasad, tabelek, wyjątków itd. itd., albo powstaje całkiem grywalna gra, ale nie mająca z piłką nożną wiele wspólnego. Co prawda są piłkarze, podania, strzały na bramkę, ale wszystko na tak wysokim poziomie abstrakcji, że nie czujemy, że bawimy się w futbol. Na szczęście są chlubne wyjątki, i o takim chcę dzisiaj napisać – Fussball-Taktik 2006.

Kilka lat temu zrezygnowaliśmy z kablówki. Niestety 99% tego co było serwowane, nie nadawało się do oglądania… a płacić trzeba było za wszystko. Były jednak programy, które lubiłem bardziej… dokumentalne: przyrodnicze, naukowe, historyczne… i Eurosport. Ten ostatni dlatego, że mogłem oglądać coś niepokazywanego w normalnej tv min Sumo.

Tam gdzie tworzy się wiele, tam każdy wyróżniający się pomysł jest na wagę złota. Stąd tak popularna w planszówkach jest metoda wznawiania starszych tytułów. Jeżeli poprzednia wersja była obiecująca, ale czegoś brakowało, wykonanie graficzne nie było na wysokim poziomie, zasady nie zostały odpowiednio zbalansowane i doszlifowane, czy wręcz system reklamy i dystrybucji nawalił to trzeba wyciągnąć wnioski, poprawić taką grę i sprzedawać ją jeszcze raz. Zjawisko remake’ów tak znane ze światka filmowego nie omija też planszówek. Najlepszym tego przykładem jest wydany pierwotnie w 2004 roku Jenseits von Theben.

Na forum gry-planszowe.pl w dziale Spotkania codziennie można przeczytać nowe wpisy i raporty ze spotkań fanów gier planszowych z Gdańska, Wrocławia, Krakowa, Warszawy i wielu, wielu innych miast. A jako że III edycja Pionka, Gliwickich spotkań z grami planszowymi zbliża się wielkimi krokami i odbędzie się już za kilkanaście dni, postanowiłem zadać sobie trud – wszedłem na stronę internetową PKP i sprawdziłem jak tak naprawdę daleko macie do Gliwic. Pomyślałem sobie, że skoro ja nie wiem, to może i wy, fani gier z południa Polski nie wiecie. Warto sprawdzić, pomyślałem… Cóż się okazało?

Nie mylić z Torres, bo choć nazwa podobna to te dwie gry łączy tyle co piernik z wiatrakiem, czyli niewiele. Tyros to produkcja Martina Wallace’a, autora Railroad Tycoon, Age of Steam, Conquest of the Empire i wielu innych. Przenosimy się do basenu Morza Śródziemnego w czasy starożytne. Tutejsze królestwa przechodzą gwałtowny rozwój i stopniowo przekształcają się w wielkie imperia. Gracze natomiast jako tutejsi kupcy, w pełni kosmopolityczny, nie związani z żadną nacją, chcą zdobyć jak największe wpływy ekonomiczne. Realizują to przez podróżowanie okrętami po Morzu Śródziemnym, dobijają do atrakcyjnych brzegów, próbują tam założyć miasta. Cel jest prosty – mieć jak ...