Wszystkie wpisy

Kilka lat temu miałem przyjemność publikować na łamach magazynu „Portal” artykuł Johna Wicka pod tytułem „To nie był schab”. W tym sympatycznym felietonie Wick delikatnie zakpił z recenzentów, którzy „jadą po grach” zarzucając np. grze, że jest w niej zbyt mało magii, że jest zbyt nastawiona na wygrzew, czy też, że jej akcja ma miejsce w średniowieczu.

Kilka dni temu rozegrałem setną partię w Age of Steam. Oznacza to że w ciągu niecałych dwóch lat grałem w Age of Steam około 250 godzin. Dużo? Niezły zwrot z inwestycji w zakup gry? Niby tak, ale wszystkich map w różnych rozszerzeniach mam już 37, czli tak naprawdę te 100 to tylko 2.5 rozgrywki na każdej mapie… Wyluzuj bazik, to jeszcze nie jest chore, skoro tyle grasz to za dwa lata każda mapa będzie już miała średnio 5 gier? Nie do końca, właśnie wyliczyłem że po Essen będę miał ponad ### [wstydzę się przyznać] euro mniej, ale za to o ...

Otóż generalnie lubię być drugi. Oczywiście najfajniej być pierwszym, wygrać, zmiażdżyć przeciwników, zatańczyć taniec zwycięstwa. No ale drugi to też nienajgorzej. Taki trzeci, czy czwarty to już kiepsko. Drugi to przecież „o włos” od wygranej. To ten co „brakło 2 punktów by wygrać”. Czyli że niezły. Drugi nie wygrał, ale też jest niezły. Dlatego choć wygrywanie jest super, bycie drugim też jest dla mnie ok. Wczoraj byłem drugi. W Witchcrafta. W grach dwuosobowych bycie drugim nie jest super. Bardzo nie jest. :)

Właśnie wróciłem z cotygodniowego spotkania planszówkowego w gliwickim MDK’u. Zagraliśmy na nim w 4-osobowego Konfucjusza. Grę, na którą czekałem od wielu miesięcy. Grę, która ze względu na problemy produkcyjne została jak dotąd wydana zaledwie w kilkudziesięciu egzemplarzach. Grę, która od momentu gdy po raz pierwszy przeczytałem, że zbudowana zostanie wokół mechanizmu subtelnego wywierania na przeciwników wpływu za pomocą dawania prezentów wzbudziła moje ogromne zainteresowanie i oczekiwania.

Gorąca relacja z zakończonego konwentu GenCon przynosi nam garść informacji o najnowszej produkcji fantasy Flight Games, czyli Battlestar Galactica: The Board Game.

Zapraszamy do Planszostacji (czy jak to niektórzy by woleli Planszobunkra) po-Mazurkonowej. Oprócz samego Mazurkonu omawiamy nowo poznane gry – Manoeuvre i Monastery, oraz prezentujemy swoje TOP 5 rozgrywek Mazurkonowych. Planszostacja – odcinek 21 [34 MB] Prośba o niezamieszczanie linku bezpośrednio do pliku MP3, ale do niniejszego wpisu, zawierającego opis zawartości podcasta i adres e-mail związany z konkursem.

Krakow 1325AD krótko został już przeze mnie opisany. Gra zaintrygowała mnie na tyle, iż skontaktowałem się z autorem, by dowiedzieć się nieco więcej o samej mechanice. Peter Struijf okazał się niezmiernie miły i nie dość, że przesłał wyczerpujące informacje o grze, to jeszcze zgodził się odpowiedzieć na kilka pytań związanych z premierą oraz powstaniem jego gry.

Mnie udało się zagrać 77 razy w 36 gier. Poniżej kilka słów na temat nowo poznanych tytułów, zaczynając od tych, o których pisał już Pancho.

Podczas Mazurconu udało mi się rozegrać 50 rozgrywek, w 34 różne gry, w tym w 15 nowych dla siebie pozycji. Przyjrzę się bliżej więc temu co po raz pierwszy trafiło w moje ręce.

Okropnie przykro pisać, ale faktem jest, że trzeci Mazurcon dobiegł końca. Pozostały już tylko wspomnienia, zdjęcia i oczywiście zanotowane partie na BGG. Nie mam pojęcia jak to się dzieje, ale Mazurcon co roku jest lepszy. Nieważne, że dwa lata temu było świetnie, że rok temu było super, nadeszła kolejna edycja i było jeszcze lepiej. Tym razem CAŁA zasługa leży po stronie miejsca, w jakim zostały zorganizowane te planszówkowe wczasy. Piszę CAŁA, ponieważ duża liczba gier i doborowe towarzystwo jest na każdym Mazurconie.