Wszystkie wpisy

Ubongo to pomysł genialny w swej prostocie. Weź kilka tekturowych elementów a’la tetris, dodaj jedną klepsydrę, trochę kolorowych kamyczków do punktacji. Wygotuj wszystko w sosie logiczno-imprezowym, doprawiając to wszystko dziwnym, afrykańskim słowem: Ubongo! i masz świetną grę. Różne wersje tego smakowitego, planszówkowego dania witały na łamach Games Fanatic: Ubongno i Ubongo Extreme, Das Duel i wersja Mini. Teraz autor tej gry, z pochodzenia Polak: Grzegorz Rejchtman, niczym James Cameron w swoim najnowszym hicie kinowym, wprowadza nowy wymiar do swojego flagowego produktu: trzeci wymiar.

Tym razem swój dziewiczy odcinek nagrał drugi zespół tworzący Planszostację pod przywództwem yosza.  Niestety jak to bywa z debiutami, nie wszystko toczy się zgodnie z planem. Musicie, więc wybaczyć nam dość niską jakość nagrania – przeszkadzający szum w tle i cichy głos prowadzącego, ale jak to mówią – pierwsze koty za płoty. Oprócz tego dostajecie mnóstwo ciekawego materiału:

W hobbistycznej i zawodowej karierze niejednego felietonisty zajmującego się planszówkami przychodzi pora na rozprawienie się z męczącym problemem – jakie są trendy we współczesnych planszówkach i dlaczego gry wykorzystujące kości są tym trendom wbrew.  Zazwyczaj nasz bohater buduje wówczas głęboki i poparty wieloma argumentami wywód o tym, że kości wprowadzają chaos zamiast grzecznego, dającego się okiełznać urozmaicenia i że dużo lepsze efekty można osiągnąć innymi środkami. I że dzisiaj zrobić grę korzystającą z kości to w zasadzie już obciach. Jako rodzynki i wyjątki potwierdzające regułę są wymieniane udane tytuły „kościste”, jak choćby Yspahan, Kingsburg czy Osadnicy z Catanu.

Valdora – gra, która bez większego echa przeszła w Polsce. Niedużo się o niej pisze na forum, nie za wielu z moich znajomych ją posiada. Poprawka – nikt z moich znajomych jej nie posiada. A ja uważam ją za jedną z najlepszych gier, które ukazały się w 2009 roku i chyba najlepszą grę Michaela Schachta, którą dane mi było poznać. Jest szybka, jest w niej miejsce na kombinowanie i używa jednej z moich ulubionych mechanik, czyli pick-up and deliver. Dodatkowo, jestem z nią ’emocjonalnie” związany, bo rzutem okiem na Valdorę, rozpocząłem swoją „burzliwą karierę” na Games Fanatic ;) Od początku ...

Razem z wydawnictwem Hobbity mamy przyjemność ogłosić konkurs, którego główną nagrodą jest gra Dixit 2. Zasady są bardzo proste. Tak jak podczas normalnej rozgrywki w grze Dixit przedstawiamy Wam 6 kart z ilustracjami (pochodzącymi z Dixit 2). Hasłem jest zdanie: „Czytanie jest jak wyprawa w podróż”. Waszym zadaniem jest wskazać, którą z ilustracji narrator miał na myśli. Karty, szczegóły regulaminu i e-mail kontaktowy w rozwinięciu.

Zapraszamy do pierwszego odcinka Planszostacji w roku 2010. Postanowiliśmy zmienić trochę formułę i tym razem nagrywamy w trzy osoby, w odrobinę zmienionym składzie.  Jeżeli chodzi o zawartość to jest ona obfita, bo nas dyskusje poniosły i wyszedł dwugodzinny odcinek. Punkty audycji wyglądają następująco:

„Maria” to druga gra Richarda Sivela, znanego każdemu fanowi gier planszowych autora „Friedricha”, który swojego czasu zrobił (i robi nadal) furorę jako modelowy wręcz przedstawiciel tzw. gier – hybryd, czyli gier łączących w sobie elementy eurogier oraz klasycznych gier wojennych. Nowy produkt Histogame kontynuuje chlubne tradycje swojego poprzednika, rzekłbym nawet, że stanowi on wyraźny krok naprzód i przy zachowaniu rdzenia mechaniki wprowadza on nowe, ciekawe elementy, dzięki którym „Maria” błyszczy, niczym diament w najgłębszej czeluści kopalni w RPA.

Lubię gry ekonomiczne: dreszczyk emocji związany z przeliczaniem, inwestowaniem kasy to coś, czego w realu nigdy nie robię, więc mogę przynajmniej poszaleć w grze. Lubię gry pociągowe: dawnymi czasy sporo jeździłem koleją, w dzieciństwie bawiłem się kolejkami – jedna leży schowana, czeka na wnuka, bo z dziewczynami to nie zabawa; po prostu należę do grupy facetów, którzy lubią te wielkie, stalowe potwory… w sumie nie wiem dlaczego. Co się stanie gdy te dwie fascynacje zostaną złączone? Powstanie Chicago Express, gra ekonomiczna w której gracze inwestują w rozwój sieci kolejowych… tylko czy takie połączenie mi się spodoba?

Muszę przyznać, że tym razem nie mam pomysłu jak zacząć recenzję od „Muszę przyznać, że jestem niezwykle…”, gdyż ten tekst to właściwie przypadek związany z publikacją recenzji poprzedniej, czyli pean pochwalny na cześć Reinera K. Co tu dużo mówić, zawsze pociągali mnie faceci o posępnym wyglądzie oraz historie o awanturniczym życiu na morzu. Jeśli więc znalazło się połączenie tych dwóch magnesów to czym prędzej się w nie zaopatrzyłam. Mowa o Korsarzu (niem. „Korsar”), niektórym pewnie znanym w groteskowym amerykańskim wydaniu pod nazwą „Loot”.

Dużo się działo w ciągu ostatniego miesiąca – tak więc i felieton z dużym opóźnieniem udało mi się napisać. No bo skoro go czytacie to znaczy, że mi się udało – logiczne co nie?