Wszystkie wpisy

Nie jestem specjalistą od Stefana Felda i jego gier. Nie należę do jego wyznawców ani miłośników niecierpliwie czekających na każdą nową pozycję tego coraz bardziej płodnego projektanta. W zasadzie chciałem stwierdzić, że nie miałem z jego dotychczasowymi grami wiele do czynienia, ale spojrzawszy na listę jego wcześniejszych dokonań, ze zdziwieniem doszedłem do wniosku, że nie do końca tak było. Mój pech polegał po prostu na tym, że znajomość z niemieckim twórcą rozpocząłem od moim zdaniem zdecydowanie nienajlepszej „Romy”, a następnie odstręczającego mnie przez nadmierną analityczność „W roku smoka”. Wprawdzie później miałem pobieżny kontakt z przyzwoitym „The Speicherstadt” i dość oryginalnym ...

Jeśli prowadzicie lub uczęszczacie na spotkania growe w swojej miejscowości i uważacie, że nieźle Wam idzie, bo na spotkania przychodzą kilkunastoosobowe tłumy, to posłuchajcie, co robią krakowiacy! Marek Mydel, założyciel Cracow Game Initiative, odpowiedział nam na kilka pytań związanych z tą raczej niecodzienną inicjatywą mającą na celu propagowanie planszówkowego hobby. 

Kolejna gra karciana spod znaku sci-fi autorstwa debiutanta. Titanium Wars to opowieść o nowym źródle energii zwanym Titanium. Pierwsze badania dowodzą, iż jest on w stanie znacząco poszerzyć horyzonty współczesnej technologii. Owe nieskromne wyniki szybko obiegają glob, a w szczególności umysły wielkich tego świata, w których budzi się nieskrywana chciwość. Wysyłają oni swoje floty, aby przejęły kontrolę nad planetami, na których odkryto bogate złoża nowego złota. Wojna jest nieunikniona…

… czyli po prostu Squirrel (ang. taka wariatka z pluszową wiewiórką), która w tym roku, po raz trzeci będzie wybierać Grę Roku. O Kasi życiu prywatnym, dokonaniach (sporych!)  marzeniach, planach, rozczarowaniu Drakonem, zamiłowaniu do czworonogów, seriali, Kindle’a i przede wszystkim – eurogier – możecie poczytać na stronie Nagrody.

Godzina 21.30. Na zewnątrz zrobiło się już całkiem ciemno. Siedzimy więc w cieniu rzucanym przez niewielką, stojącą obok lampkę. Czekamy. Niezręczną ciszę przerywa jedynie miarowe, zdradzające oznaki zdenerwowania, stukanie palcem wskazującym o blat stołu. Stołu, na którym od dobrej godziny leży rozłożona gra planszowa. Gra, która prawdopodobnie nie doczeka się dziś trzeciego gracza, który utknął gdzieś pomiędzy domem, a przystankiem autobusowym. I wtem kolega rzuca hasło: „Zagrajmy w coś dwuosobowego”… Mój wzrok momentalnie kieruje się na leżącą na półce, sporej rozmiarów czarną puszkę. Puszkę ozdobioną napisem : Vampire Empire.

Glass Road to nowa propozycja Uwe Rosenberga. I jak to stary dobry Uwe, będziemy mieli do czynienia z zieloną planszą gracza obfitującą we florę, specjalistami spod szyldu „zawżdy takowoż profesyje takowe bywały”, łańcuszkami produkcyjnymi i od czasu Ory et Labory – też produkcyjnymi kółeczkami.

David Ausloos, belgijski autor kilku gier, z których najbardziej znana jest kooperacyjna Panic Station sprzed dwóch lat, ponownie rzuca nas w technologiczną i niebezpieczną przyszłość. W grze Rogue Agent gracze kontrolują agentów pracujących dla korporacji znanej jako… „Agencja” (jak ładnie!), której zadaniem jest walka z przestępczością w mieścinie zwanej Rain City.

Jedną z najbardziej zaskakujących rzeczy w mieszczącym się na krakowskich Grzegórzkach klubie Strych jest jego nazwa. Otóż, by się do niego dostać wchodzimy do bramy w socrealistycznym bloku, a potem schodami na sam ich szczyt. Nie wszyscy orientują od razu, że wcale nie są na żadnym poddaszu, schody prowadzą bowiem tylko na drugie piętro, a budynek ma ich parę więcej. Obok „Strychu” mieści się tam jeszcze publiczna biblioteka. Sam zaś Strych to filia Śródmiejskiego Ośrodka Kultury z pracownią komputerową i dużą salą, w której spotykają się różne kółka zainteresowań.

Beata Rzepka wraz ze swoim partnerem od marca 2012 r. prowadzi blog o grach planszowych www.niedzielnigracze.pl. Jej historia z planszówkami rozpoczęła się jakieś 10 lat temu, gdy po raz pierwszy zagrała w Settlers od Catan, zachęcona przez parę znajomych Anglików. Od tamtej pory żyła w przekonaniu, że planszówki są doskonałym sposobem na towarzyskie spędzanie czasu. Więcej o Beacie, jej ulubionych grach i patriotyzmie planszówkowym możecie przeczytać na stronie Nagrody.

Czeka mnie długa podróż z Kioto do Edo. Ponad 500 km pieszo, w dodatku w stroju mężczyzny, bo kobietom nie wolno samotnie podróżować. Wiem, że momentami z zazdrością będę patrzeć na podróżujących w kago, jednak przygoda jaka mnie czeka zrekompensuje trud. Będę musiała pozostać nierozpoznana w każdym Tōkaidō gojūsan-tsugii, a takich rządowych stacji jest 53. W dodatku muszę zgromadzić jak najwięcej pamiątek z podróży, na dowód jej przebycia. Owari yokereba subete yoshi. Trzymajcie za mnie kciuki.