Wszystkie wpisy

Kilka dni temu, w skwarne sierpniowe popołudnie, miałem okazję odwiedzić p. Przemysława Kasztelańca w siedzibie firmy Bard w Krakowie. W czasie godzinnej pogawędki udało się porozmawiać o planach, dokonaniach, zmianach i wyzwaniach związanych z Bardem.

Jako dziecko byłam chuda i mała, w dodatku niezbyt urodziwa, co podkreślone było szczególnie mocno przez moją łysinę po panującej wszawicy. Do tego nosiłam ubrania po starszym bracie, więc wszyscy wołali na mnie chłopczyca. Nie było mi z tym źle, bo jak inni chłopcy mogłam bezkarnie kręcić się po zaułkach. Tak zaczęła się moja kariera jako dziecka z Baker Street, dziecka, które było uszami i oczami słynnego Sherlocka Holmesa.

Wojciech R. Sieroń (czyli inicjały dające tak ropoznawalny pseudonim WRS, w którym jednak ciągle nie wiemy, co oznacza środkowa litera). W skrócie zawodowym – nauczyciel fizyki i przedmiotów informatycznych w szkole ponadgimnazjalnej… Wojtek pisze, o Wojtku piszą. Gdzie sie nie obejrzeć – Wojtek! A szczególnie w okolicach Ropczyc, gdzie mieszka, pracuje i wyprawia jeszcze mnóstwo innych rzeczy. Jak WRS propaguje planszówkowe hobby i w co lubi grać – o tym przeczytacie w tekście o kolejnej sylwetce tegorocznej Kapituły :)

Wielokroć pisałem, że cenię sobie mechanikę a klimat gry jest dla mnie daleko mniej ważny. Stąd moje zamiłowanie do gier abstrakcyjnych, logicznych. Jednakowoż od pewnego czasu, ku swojemu zaskoczeniu, zauważam że są gry z klimatem, który mnie przekonuje, który mi się podoba, który wreszcie wydaje się być silną stroną danej gry. Przykładem jest tu właśnie gra o klimacie, w której autor Vital Lacerda ową cechę bardzo zręcznie wykorzystał.

Pamiętacie moją recenzję gry Arcana? Była to wielce obiecująca gra karciana z pięknymi grafikami, która jednak poległa nieco w konfrontacji z graczami. Ubolewałam wtedy między innymi, że miasto Cadwallon, podzielone na dzielnice, nie oferuje graczom żadnych wyborów związanych właśnie z owym podziałem administracyjnym. Nic z niego nie wynikało, postaci zamieszkiwały taki sobie karciany pustostan, choć grało się całkiem przyjemnie, byle nie na dwie osoby.

„Jestem strasznym nudziarzem i nie znoszę mówić o sobie”, mówi o sobie Jakub Grygiel, współtwórca bloga Gra na parę i stały bywalec Czeladzkiego Klubu Fantastyki o wdzięcznej nazwie „Szubienica”. O czym marzy? Co mówi o polskim rynku gier i gdzie lubi palić, a gdzie grać w szachy? – o tym wszystkim przeczytacie w kolejnej odsłonie cyklu prezentującego jurorów tegorocznych wyborów Gry Roku!

W tym roku obok tytułu Gra Roku w konkursie po raz pierwszy zostanie przyznana nagroda dla najlepszej zaawansowanej gry planszowej. Na stronie planszowagraroku.pl możecie obejrzeć logotyp nagrody w nowej kategorii. Celowo nie umieszczamy go w tym wpisie, aby niespodzianka była większa :)

Nowe wydawnictwo Cube Factory of Ideas na swoje pierwsze tytuły wybrało gry lżejsze i prostsze. Polskie wydanie przeboju sprzed lat Schotten-Totten oraz dość nowych karcianek Goblins: Epic Death i  Jungle Brunch otwierają portfolio poznańskiego edytora. Jungle Brunch od pierwszego wejrzenia przykuwa wzrok. Mauro Pelosi postarał się, by ilustracje zachęcały do rozgrywki i uważniejszego analizowania szczegółów. Dwaj Łukasze – Luca Bellini i Luca Borsa – nie mają na swoim koncie wielu gier (to praktycznie ich debiut), ale ten tytuł wydaje się być kompletny.

Na stronie Nagrody Gra Roku nowa sylwetka! Maciek Kwiatek, znany jako „kwiatosz” (w środowisku fantastycznym i planszówkowym) oraz „ekiera” (przy okazji gier elektronicznych). O ile pierwsze damy radę zrozumieć, o tyle drugie wymaga grubszego komentarza, ale o to spytamy przy innej okazji. Jeśli interesuje Was, jak to się wszystko u Maćka zaczęło, jakie ma inne niecodzienne hobby i jaką ma minę, gdy w grze mu nie idzie – zapraszamy do lektury!  

Gry projektantów-debiutantów są narażone na dwie rzeczy. Po pierwsze, mogą okazać się niewypałem, grą opartą bardziej na ambicji niż na porządnej mechanice. Z drugiej jednak strony, wydaje mi się, że to prędzej nowicjusz wpadnie na nowy rewolucyjny pomysł niż stary wyjadacz, który z niejednej (swojej) planszy już jadł. Oczywiście to drugie „narażenie” jest jak najbardziej wskazane.