Wszystkie wpisy

Cotygodnika numer drugi przed Wami, a w nim Ink, Pingwin, Kuba P, Veridiana i Odi opowiadają o swoich rozgrywkach z ostatnich dni. Jak się podobał Wiedźmin? Do czego Pingwin podchodziła jak do jeża? Czemu Progress, to nie TO? O jakiej planszówce marzył w dzieciństwie Odi? Od poznania odpowiedzi na te pytania dzieli Was jedno kliknięcie :)

Wszystkim bardzo dziękujemy za udział w naszej akcji! Zarówno tym, którzy postanowili postanowili wysłać komuś prezent i samemu jakiś dostać, jak i tym, którzy dołączyli się do części charytatywnej akcji, wysyłając paczkę do placówek, które nie mogły sobie pozwolić na wzbogacenie swojej półki z grami. 

Kubki na stół. Będziemy sączyć z nich coś ciepłego? Szukać złotej kulki pod jednym z nich? A może posłużą do rzucania kostkami?  Jak przystało na produkt o nazwie parującego, włoskiego przysmaku, gra obiecuje gorące chwile. Tylko uwaga, bo można się sparzyć.

Obrodziło latoś szpiegami. Biegają po mieście w ciemnych okularach, z superczułym mikrofonem i tym przebiegłym uśmieszkiem na twarzy. Mogą być wszędzie: siedzieć obok ciebie w pociągu, pracować na sąsiednim stanowisku, bawić się przy tym samym stoliku w kasynie. Zawsze udają przyjaciół, albo co najmniej szczerych współpracowników. Nigdy nie wiesz, czy gość obok nie jest pod koszulą okablowany podsłuchem i czy właśnie nie robi ci zdjęcia mikroaparatem umieszczonym w krawacie. Tak, świat jest pełen szpiegów. Tylko jak ich rozpoznać?

Myślenie ma kolosalną przyszłość. W milicji także. Tak porucznik Borewicz (odcinek 3. „Dziwny wypadek”) komentuje niezaradność pewnej milicjantki, która nie wie jak zdobyć odciski palców podejrzanego. W „07 zgłoś się” mamy okazję przekonać się na własnej skórze, że myślenie ma kolosalną przyszłość. Wśród geeków także.

Jest rok 2033. Nasz świat legł w gruzach. Wszystkie większe miasta zostały starte w pył podczas wojny nuklearnej. Napromieniowana powierzchnia ziemi w większości nie nadaje się już do życia. Garstka ocalałych chroni się w bunkrach atomowych, z których największym jest Moskiewskie Metro. Metro stało się ostatnim schronieniem dla tych, co przeżyli Dzień Sądu. Metro 2033 to strategiczno – przygodowa gra planszowa oparta na bestselerowych powieściach Dmitrija Głuchowskiego. Ludzkość po globalnej zagładzie niestety nie wyciągnęła żadnych wniosków i mimo że jej liczebność spadła do kilkudziesięciu zaledwie tysięcy nadal jest podzielona na frakcje, które zajadle się zwalczają.

Frankenstein’s Bodies to „body buildingowa” gra wydana w ubiegłym roku przez Andrew Harmana (pisarza sci-fi) za pośrednictwem Kickstartera. Polega na zbieraniu cennych fragmentów ciał, podkradaniu ich innym graczom i zatrudnianiu oraz przekupywaniu chirurgów. Gra jest jest bardzo klimatyczna i pełna negatywnej interakcji. Zdecydowanie jest to ciekawy tytuł obok którego trudno przejść obojętnie. Dlaczego? Tego dowiecie się z najnowszego filmu.

Rzetelne recenzje – a takie staramy się Wam prezentować – wymagają najczęściej wielu rozgrywek i testów. Samo pisanie obszernych tekstów również zabiera sporo czasu. Nasze wrażenia chcemy Wam przekazywać szybciej. Może nie w tak uporządkowanej formie, jak to ma miejsce w recenzjach, ale za to bardziej na bieżąco. Dlatego na łamach Games Fanatic debiutuje nowy cykl „Cotygodnik redakcyjny GF”, w ramach którego będziemy dzielić się krótkimi spostrzeżeniami i wrażeniami z ostatnich rozgrywek w tytuły nowe, starsze i najstarsze. Na przeczekanie do czasu publikacji recenzji – jak znalazł :) W co zatem grali GFowi redaktorzy w tym tygodniu?

Nieco ponad rok temu miałem przyjemność recenzować grę Filipa Miłuńskiego „CV”. Gra na tyle zadomowiła się na mojej półce, że bez żadnych wątpliwości wyraziłem zainteresowanie dodatkiem do niej. Dodatkiem, którego większość graczy się spodziewała, bo „CV” aż prosi się o rozszerzenie. Bynajmniej nie dlatego, że gra bez niego jest niekompletna albo wymaga natychmiastowej naprawy – po prostu jest to typ gry, której urozmaicenie wprost zależy od przychodzących kart. A że w „CV” podczas jednej rozgrywki uczestniczą niemalże wszystkie karty, więc prędzej czy później pojawia się chęć, by było ich więcej.

Matka natura zaprojektowała gigantyczny system, w którym istnieje niezliczona ilość zależności. Jedne stworzenia korzystają z istnienia innych, a niejednokrotnie cały zwierzęcy łańcuch pokarmowy ma swój początek w świecie roślin. Na bazie tych zależności i łańcuchów pokarmowych powstała gra „Mniam mniam”, w którą gramy od kilku miesięcy i do tej pory nam się nie znudziła. Co więcej, moje dzieci sięgają po nią same, żeby zagrać w wersję dla jednego gracza. Co takiego przyciągającego jest w „Mniam mniam”?