Wszystkie wpisy

Mój kontakt z prezentowaną na ostatnich targach w Essen grą wydawnictwa Cranio Creations pod tytułem „Dungeon Bazar” to ciągła huśtawka nastrojów i sinusoida wrażeń. Zaciekawienie przeplata się z wątpliwościami, irytacja z uznaniem, sceptycyzm z optymizmem. Co podejście do gry, to kolejna zmiana odczuć. Niełatwo wśród tak ambiwalentnych sygnałów wydać opinię o produkcie, a takiej wszak po recenzencie się oczekuje. Spróbuję zatem podsumować te wszystkie zawirowania i w podsumowaniu sam zorientuję się, co z tego wynikło.

Wyobraź sobie taką grę. Niebanalną i z ciekawym tematem. O atrakcyjnej szacie graficznej i korzystnej cenie. Dostępnej od 2 do 6 graczy, ale bez problemów ze skalowaniem i zamulaniem. Z odrobiną negatywnej interakcji, ale pozwalającą skupić się na własnym planie rozgrywki. Z losowym setupem, urozmaicającym rozgrywkę, ale nie psującym balansu, czyli równowagi między graczami. A do tego z zasadami, które da się wytłumaczyć w minutę, w góra pięciu zdaniach. Czujesz to? Taki hicior? Azaliż jest to możliwe? Wymagania nie są wewnętrznie sprzeczne? Tytuł recenzji jest odpowiedzią na te pytania, stąd mogę teraz rozwinąć moje spostrzeżenia o tej kapitalnej grze, wzorcowej ...

Cotygodnik z założenia miał umożliwić redaktorom GF krótkie wpisy i przekazanie pierwszych, nieuporządkowanych jeszcze wrażeń z rozgrywek. A tutaj okazało się, że co jeden wpis, to dłuższy, a wrażenia całkiem usystematyzowane i konkretne. Samotnie próbuję stać jeszcze na straży krótkiej formy w Cotygodniku, niczym ostatni cenzorhikanin, ale…. może niepotrzebnie? Wszak dłuższe teksty, to więcej do czytania dla Was, a to chyba dobrze, hm? :) A zatem, nie zwlekając już dłużej, trzecia odsłona cotygodniowego raportu przed Wami.

Festiwal Antoine’a Bauza’y trwa :) Rano o Takenoko pisała Pingwin, teraz ja opowiem o Tokaido. Na Games Fanatic tę grę opisywała już Scheherezade, więc jeżeli interesuje Was szczegółowa recenzja kliknijcie tu. Tymczasem ja (pozdrowienia dla Margielma!) zapraszam w kilkuminutową  podróż. Chodźcie!

Ogrodnik postąpił dwa kroki wprzód i podlał kolejną grządkę. Jeszcze miesiąc temu pielęgnowałem cesarskie ogrody Zen a dziś muszę uprawiać bambusy dla wielkiego misia….Popatrzył krytycznie na swoje dzieło. Wczoraj te roślinki były o kilka centymetrów niższe. To nie do wiary jak szybko rosną. Różowy bambus… dziwna, rzadka odmiana…. a obok zaraz żółty. Tam dalej zielony. Właściwie całkiem ładnie to wygląda. Może jednak coś będzie z tego bambusowego ogrodu. Co prawda to już nie karesansui, ale przy pewnym wysiłku na pewno uda się uzyskać jakąś harmonię. Może nie wszystko zniknie w przepastnym brzuchu misia. Ogrodnik z ochotą zabrał się do pracy….

Ticket to Ride, Chicago Express i Steel Driver w jednym – da się? Zobaczmy! Spike został zapakowany w typowe kwadratowe pudełko á la Osadnicy z Catanu, wypełnione mnóstwem elementów. Od razu na początku rzucają się w oczy urocze plastikowe tory, które będziemy układać na planszy, budując trasy. Plastikowe ciuchcie, słodziutkie karty i lekko komiksowo ilustrowane żetony dopełniają obrazu całości. Od strony graficznej Spike prezentuje się wybornie. Ładna kolorystyka, czytelne oznaczenia, klimatyczne ilustracje i estetyczne elementy, a to wszystko umiejętnie i ze smakiem zestawione ze sobą. A ponieważ dodatkowo wszystkie przywołane gry budzą moje miłe wspomnienia, od razu zgodziłem się ją ...

Kolejny konkurs na twórczość i tym razem nas nie zawiedliście. Otrzymaliśmy prawie 140 prac, gdzie zazwyczaj się nie oszczędzaliście wpisując po pięć postanowień noworocznych i to czasami mocno rozbudowanych. Nie łatwo było się przebić przez te prawie 12 tysięcy wyrazów (około 70 tysięcy znaków) ale daliśmy radę.

7 Steps dostałem do recenzji właściwie przypadkiem – naczelny miał dwie gry w niemieckiej wersji językowej i zapytał, czy nie boję się wyzwania. Wziąłem obie (szczególnie, że od razu mnie zainteresowały) i zabrałem się do ich ogrywania. Oto efekt spotkania z pierwszą z nich (druga już niedługo).

Stworzyć grę na podstawie bestsellerowej powieści? Twórcy Pana Lodowego Ogrodu wysoko sobie ustawili poprzeczkę. Czy udało im się jej nie strącić? Zapraszam Was do obejrzenia videorecenzji oraz filmu z opisem zasad gry.

Uff, to nie był łatwy konkurs. Tym większe gratulacje należą się wszystkim jego uczestnikom. Zadaliście sobie wiele trudu, żeby odpowiedzieć na te pytania. 32 osoby postanowiły szperać w necie, w książkach i w pamięci aby się zmierzyć z serialem. Niektórzy korzystali z literatury (podejrzewam, że wielu z Was czytało książkę Piotr K. Piotrowskiego „07 zgłasza się”), niektórzy próbowali szukać odpowiedzi w Wikipedii a jeszcze inni dzielnie studiowali napisy końcowe odcinków 07… Muszę przyznać, że i dla mnie wynik tego konkursu jest zaskoczeniem. Czegoś się dzięki Wam nauczyłam. A czego – o tym za chwilę.