Wszystkie wpisy

Pociągi są bardzo wdzięcznym tematem gier planszowych. Ticket to Ride, Colt Express to świetne gry rodzinne, zdobywcy nagrody Spiel des Jahres. Steam czy Russian Railroads to wyśmienite, soczyste, mózgożerne euro, pewnie trzymające miejsce w pierwszej setce rankingu BoardGameGeek. Czy więc tematyka kolejowa zapewni sukces każdej grze, nawet jeżeli będzie to malutki karciany fillerek? Zobaczmy.

Zaginione dziedzictwo to seria gier dla 2-4 graczy autorstwa Seiji Kanai oraz Hayato Kisaragi opartych na mechanice Listu miłosnego. Jak dotąd zostały wydane 4 talie – z których każda jest samodzielną grą, ale może być też łączona z innymi taliami. W przypadku połączenia talii (z 16 kart robi nam się 31) można się bawić nawet do 6 osób.

Rudiger Dorn w wyróżnionej KSdJ grze Istanbul postanowił wrócić do mechaniki wieży kupieckiej wykorzystanej w bardzo dobrze przyjętej przed laty Genui. Jako wysokiej klasy projektant nie odcina kuponów od dobrego pomysłu, ale twórczo go rozwija i oferuje graczom ciekawą grę.

Pomysłów na grę opartą na rysowaniu haseł jest mnóstwo. W ogromnej większości są to wariacje na temat kalamburów, gdy mamy narysować obrazek na podstawie opisu słownego czy przekazywanego gestami. Jest jednak grupa gier, gdzie rysujemy ilustracje określonych haseł. Kilka lat temu zachwycałem się (i w tym zachwycie pozostaję) Pictomanią. Opis gry Pic na wodę natychmiast przywołał pozytywne skojarzenia i po prostu musiałem o tej grze dowiedzieć się więcej.

Wiele można powiedzieć o tym, jak należy robić rozszerzenia do gier. Na przykład Tom Lehman – mistrz rozszerzania gier własnych i cudzych twierdzi, że pierwszy dodatek/rozszerzenie powinno zawierać niewiele elementów trudnych dla nowych graczy, mocno zmieniających grę, „ponieważ gracze lubią to, co znają”. Można dodać klika niespodzianek, ale na radykalne zmiany przychodzi czas w kolejnych dodatkach.[1] Carl Chudyk tworząc Echa Przeszłości niewiele przejmował się takimi praktykami – pierwszy dodatek do Innowacji jest rozmiarem równy podstawce, wprowadza trzy nowe duże mechaniki, a poziom komplikacji zdolności kart rośnie znacznie.

Różne są pomysły na mechanikę. Zwłaszcza karcianek. Co najmniej kilka spośród tych najlepszych, oferuje traktowanie tej samej karty na kilka sposobów. Gracz zmuszony jest do bardzo uważnego rozpatrzenia różnych skutków, a sama rozgrywka zyskuje na atrakcyjności. Ale żeby jedną kartę na 8 sposobów używać? O tym niżej…

Kolejna gra od Egmontu, która prezentuje minimum składników i maksimum przyjemności. Mała puszka, trochę drewna i oto mamy Plusk!, a więc wariację na temat Jengi w wydaniu kieszonkowym.

W tym tygodniu – jak nie trudno się domyślić – na stołach naszych redaktorów królowały gry z Essen.

Okey, czas na kolejną grę ze szkolnej świetlicy. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jaką grę kupić dzieciom w wieku od lat 5, aby przez godzinę mieć je z głowy – odpowiedź znajdziecie w tej recenzji. Zlot pingwinów to genialny zapychacz czasu, tekturowa niania idealna. Rozkładacie, tłumaczycie w 2 minuty i spokojnie idziecie obierać ziemniaki na obiad. Możecie być pewni, że tzw. podejrzana cisza nie oznacza niczego złowrogiego, a jedynie pełne skupienie, jakie towarzyszy Waszym pociechom w układaniu kolejnych elementów na chyboczącej się krze lodowej.

Udało mi się skłonić Maję Mirską i Roberta Sypka, czyli twórców Stawki większej niż życie, do udzielenia odpowiedzi na kilka pytań. Poznajcie historię i plany tego duetu.