Wszystkie wpisy

Dice City – dość ciepło przyjęta gra tegorocznego Essen o budowaniu miasta i manipulowaniu kostkami. Autorem jest Vangelis Bagiartakis, znany z Pośród gwiazd – również gry o budowaniu, tyle że stacji kosmicznej. A sama pozycja jest przeznaczona od 1 do 4 graczy. Czy można wyturlać sobie ukochane Sim City? Zobaczmy…

Tym razem Mikołaj zabierze was swoimi saniami na podróż przez Afrykę. Podróż, podczas której ujrzycie i uwiecznicie w aparatach piękno afrykańskiej przyrody, spotkacie poszukiwaczy diamentów i przeżyjecie najróżniejsze przygody. Ale też podróż, która przypomni wam czasy dzieciństwa i wasze pierwsze planszówkowe wyzwania.

Już w przedessenowych zapowiedziach pisałem, że na They Come Unseen czekam w bardzo szczególny sposób. To miała być pierwsza nowoczesna gra (nie licząc kilku gier wojennych), która w poważny sposób podejmie tematykę współczesnej wojny podwodnej. A ta jest przecież arcyciekawa, z jej nieustanną zabawą w kotka i myszkę okrętów podwodnych z okrętami ZOP (zwalczania op) oraz fascynującą fizyką rozchodzenia się dźwięku w środowisku wodnym. Fakt, że grę zaprojektował całkowity debiutant, zupełnie mnie nie martwił. Wszak Andrew Benford to komandor rezerwy Royal Navy, dowódca klasycznych okrętów podwodnych i zastępca dowódcy HMS Revenge. Byle komu nie daje się do ręki takich zabawek, ...

Voodoo (wudu) jest synkretyczną religią afroamerykańską wyznawaną głównie na Haiti i południu USA, która łączy wierzenia ludów zachodnioafrykańskich z elementami religii katolickiej i spirytyzmu. Niewolnicy sprowadzani z Afryki nie odrzucili swoich rdzennych wierzeń łącząc je z siłą narzucanym im katolicyzmem. Słowo „voodoo” wywodzi się z języka plemienia Fulanów i oznacza duch. Wyznawcy wudu wierzą w jednego Boga, jednak nie oddają mu czci – w przeciwieństwie do wielu miejscowych i afrykańskich loa (duchów/bogów). Podstawą kultu loa są „rytuały opętania”, podczas których uczestnicy wpadają w trans a duchy opanowują jedną lub więcej osób. 

Grając z dziećmi w większość gier, poza oczywiście grami czysto losowymi, mamy często problem, jak zmodyfikować zasady, żeby dziecko miało jakiekolwiek szanse na zwycięstwo. Memory jest pod tym względem grą wyjątkową. Nawet przedszkolaki zazwyczaj wygrywają z dorosłymi. Dlaczego tak się dzieje? Są na ten temat różne hipotezy. Być może dzieci potrafią bardziej skupić się na rozgrywce, a dorośli są bardziej podatni na różne zewnętrzne bodźce, odwracające uwagę i dekoncentrujące? A może z mózgiem człowieka jest podobnie, jak z pamięcią komputera – dziecko ma duże bloki niczym jeszcze nie zapisane, a dorosły ma mózg „pofragmentowany” i przez to pamięć działa mniej ...

Dzisiaj w „Mikołajowym poradniku” gra dla trochę większych dzieci niż tytuły opisywane dotychczas, bo według pudełka „dozwolona” od lat ośmiu. Tak naprawdę jednak spokojnie można ją kupować i naszym sześcioletnim pociechom, a i mój mający niecałe pięć lat syn spokojnie sobie w nią radził. A że gra jest przepięknie wykonana, ma urocze grafiki i bajkową tematykę, nasze dzieci powinny nią być zachwycone.

Wygląda na to, że ostatni tydzień był z gatunku bardziej lajtowych. Na stołach królowały lekkie karcianki i gry familijne.

Jenga to już klasyka. Jej historia sięga lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Autorką gry jest Leslie Scott, angielka urodzona w Tanzanii. Rozwinęła ona zabawę wymyśloną w jej rodzinie, na którą prawdopodobnie nie bagatelny wpływ miała obserwacja pracy w rodzinnym tartaku. Ta zręcznościowo-umysłowa gra została przez nią zaprezentowana światu w 1983 roku.

To prędzej czy później musiało nastąpić. Gra 7 cudów od kilku lat utrzymuje się na wysokim miejscu w kategorii gier rodzinnych i wciąż w różnych miejscach/spotkaniach/konwentach widzę, że jest grana. Co roku pojawia się większy lub mniejszy dodatek w ciekawy sposób rozszerzając podstawkę. Tak więc, gdy nieco pół roku temu poszła fama o grze dwuosobowej, myślę że niewiele osób się zdziwiło. Ciekawy jednak był fakt, że tym razem Antoine Bauza zaprosił do współpracy innego weterana sceny planszówkowej, p. Bruna Cathalę znanego z kooperacji z innymi projektami. Czy panowie udźwignęli ciężar oczekiwań?

NSKN Games to wydawca mający formalnie siedzibę w Rumunii (w Bukareszcie), ale myślę, że spokojnie możemy powiedzieć, że także z silnymi polskim powiązaniami. Firma ma swoje biuro w Warszawie, trzon zespołu stanowią m.in. Polacy, a wśród gier wydanych przez wydawnictwo znajdziemy także tytuły polskiego autorstwa (Błażej Kubacki jest twórcą gry Mistfall, a Agnieszka Kopera była współautorką Exodusa). I właśnie Błażeja Kubackiego udało nam się namówić do wywiadu, w którym opowiada on m.in. o wrażeniach z Essen, przybliża  nam krótko hitowe pozycje wydawnictwa – Simurgh i Mistfall oraz mówi o najbliższych planach wydawniczych NSKN.