Wszystkie wpisy

Moja pierwsza styczność z Timeline nie była ciekawa. Graliśmy w coś koło 6 osób (a może nawet więcej), w tym sporo dorosłych, na stole szybciutko zrobiło tłoczno i ciężko było przypasować jakąkolwiek kartę gdziekolwiek bądź (bo pomyłka nawet o rok czy dwa lata skutkowała odrzuceniem) i jakoś tak się złożyło, że odeszłam od stołu z silnym przeświadczeniem, że więcej do tego nie usiądę. Ale Rebel.pl niedawno wydał Timeline w postaci kolejnej ładnej puszki oraz Cardline z Dinozaurami – kopalnymi monstrami, które towarzyszyły mi od dziecięcych lat i do których zamiłowanie wpoiłam swoim dzieciom. Trzeba było spróbować…

Za nami pełny rok Cotygodników. No, prawie, bo wystartowaliśmy z nowym cyklem 13 stycznia 2015 roku, takim oto wpisem. Od tego momentu zawsze we wtorek możecie poczytać wrażenia redaktorów z ostatnich rozgrywek. Czasem jest wojennie, czasem królują suche feldowskie produkcje, innym razem prezentujemy party games lub gry dla dzieci… Zawsze jednak kilka ciekawych wpisów się znajdzie. Zapraszamy do pierwszego CT w nowym, 2016 roku :)

Trzy lata po wydaniu małej karcianej i raczej niedocenianej gry Konwój doczekaliśmy się jej drugiej wersji. Neuroshima: Konwój to drugie wcielenie walki Molocha z Posterunkiem w drodze do Nowego Jorku, którą to walkę opisywałam TUTAJ. Znamienny był wtedy wpis w jednym z komentarzy, który brzmiał: „Szczerze – obawiam się zakupu bo za chwilę może wyjść New Conwój albo Konwój 2.0 :)”. Słowo stało się ciałem, ale czy było się czego „obawiać”?

Hocki Klocki od wydawnictwa Black Monk to gra, w której budujemy z klocków przedstawione na kartach figury. Żeby jednak nie było łatwo, my tych figur nie widzimy. Widzą je nasi partnerzy z zespołu, którzy mają za zadanie owe budowle nam opisać. My możemy im tylko zaufać, wsłuchać się w ich słowa i dać się ponieść wyobraźni.

Gra o wiecznie zmieniających się zasadach. Przyznam się, że kiedy po raz pierwszy usłyszałam to hasło byłam zarówno zaciekawiona jak i niedowierzająca – to nie ma prawa działać. Okazało się jednak, że nie taki diabeł straszny jak go malują.

Hanafuda to tradycyjna japońska talia kart – swoisty odpowiednik klasycznej talii europejskiej. Podobnie jak nasze karty, talia Hanafuda służy do wielu różnych gier. Przez lata dystrybucją tych kart w Japonii zajmowała się firma Nintendo. Do Polski natomiast Hanafuda zawitała dzięki krakowskiej Fabryce Kart Trefl. Otwarcie pudełka z Hanafudą to prawdziwa podróż do Kraju Kwitnącej Wiśni – zasmakowanie kultury i tradycji Japonii.

Robota X nie od razu wrzuciłam na świetlicową półeczkę z grami. Wesołe ilustracje i motyw licytacji zachęciły mnie do spróbowania gry w gronie dorosłych. A co, nawet amatorzy Cywilizacji i Agricoli lubią czasem się zabawić! Ale była to przygoda dość krótka… O wiele dłuższa zapowiada się, mimo wszystko, w towarzystwie kwiecia narodu w wieku 7+. Ale, czy to oznacza, że małoletnim wszystko się podobało?

Stare powiedzenie mówi: nie oceniaj książki po okładce. Życie jednak pokazało mi, że gdyby nie okładka, nie znalazłoby się u mnie kilka całkiem przyzwoitych gier. Jednym z tytułów, który trafił do mnie w ten sposób, jest właśnie Pinocchio: True or False od wydawnictwa Capstone. Gra rzuciła mi się w oczy podczas pobytu na targach w Essen. Zwykłe, bure pudełko z piękną grafiką drewnianego Pinokia przyciągnęło mój wzrok. Pomyślałam sobie: „to nie może być zła gra”. A że z grami słownymi zawsze mi po drodze, a do tego uwielbiam bajki i baśnie, w tym również opowieść o drewnianym chłopcu, którego wystrugał ...

Recenzję Studium w Szmaragdzie piszę z perspektywy osoby, która w pierwszą edycję nie grała. Gorzej! Osoby, która nie czytała i nigdy wcześniej nie słyszała o tytułowym opowiadaniu! (Wychowałam się na książkach Bohdana Arcta i Joanny Chmielewskiej, czyli przygody wojenne i przygody kryminalne.) Żeby tego było mało, nie za bardzo podobała mi się stylistyka Ankh Morpork (a tę bardzo Studium przypomina), ani abstrakcjonizm fabularny (tu też mamy zbliżony, jeśli przyjrzymy się galerii postaci zebranych w jednym miejscu). Wiele zatem przemawiało za tym, żeby lekkie i odległe ideologicznie Studium mi się nie spodobało. A jednak eurodziewczynka inside me pograła i krzyknęła „Jakie ...

Są takie gry, które ja określam jako postdobblowskie. Nie wiem, czy powstały one wcześniej czy później niż Dobble, ale dla mnie pierwszą grą na szybkość i spostrzegawczość były właśnie Dobble i ogromnie mi się spodobały. Od czasu pierwszego zetknięcia z Dobblami, chętnie wyszukuję kolejne  tego typu gry (co zresztą można zauważyć w moich recenzjach). Cóż, trafiam na gry lepsze i gorsze. Dziś pragnę zaprezentować następny tytuł, który dołączył do mojej kolekcji gier postdobblowskich –  Fun Farm od wydawnictwa Black Monk. I muszę przyznać, że usytuował się on na wysokiej pozycji w tym moim prywatnym rankingu… :).